موضوع: تجمع افراد حزب خلق
تاریخ سند: 16 مهر 1341
موضوع: تجمع افراد حزب خلق
متن سند:
شماره: 11755/ س ت در ساعت 1600 مورخه 11 /7 /41 افراد وابسته به حزب خلق دسته دسته به محل حزب وارد می شدند.در ساعت 1720 تعداد شرکت کنندگان به 600 نفر بالغ گردیدند.
قبلاً در حدود 500 عدد صندلی چیده شده بود ابتدا آقای وزیری نماینده کارگران و کارمندان غیررسمی دولت وابسته به شورای عالی کارمندان دولت پشت تریبون قرار گرفت و اظهار داشت که باید به کلیه کارمندان دولت تبریک عرض نمایم زیرا با کمک آقای رشیدیان و کمیته حزب خلق توانستیم بزرگترین دشمن ارتجاعی کارمندان دولت یعنی دکتر گودرزی را از کار برکنار کنیم (کف زدن حضار) سپس در مورد کارهای خلاف قانون دکتر گودرزی قدری صحبت نمود و گفت در حالی که جوانان دیپلمه و لیسانسیه مملکت ما در بدترین وضع زندگی می کنند و از بیکاری در خیابانها سرگردانند آقای دکتر گودرزی یک ساختمان 7 طبقه را پر از دوشیزگان از هفت رنگ و همه جور نموده و هر وقت که او و یا سایرین بخواهند این دوشیزگان به خدمتشان می رسند و هر کدام ماهیانه در حدود دو الی سه هزار تومان حقوق می گیرند که روشنی بخش بزم شبانه آقایان باشد.
دکتر گودرزی از طرف مقامات بالا تقویت می شد و از پشتیبانی و لطف شاه سوءاستفاده می نمود ولیکن ما با کمک آقای رشیدیان علیرغم مخالفت مقامات بالا این سد بزرگ را از سر راه کارمندان دولت برداشتیم (کف زدن شدید حضار) چندی پیش از طرف وزارت دارایی به آقای گودرزی مبلغ دو میلیون ریال پاداش داده شد ما نمی دانیم این پاداش برای چه بوده و با توجه به وضع بودجه این پول را چگونه به او دادند.
سپس درباره وضع بد کارمندان دولت صحبت نمود و گفت دولت برای طرح جدید قانون استخدام کشوری از هندوستان مستشار آورده است در صورتی که در همین ایران ما اشخاص بسیار وارد در امور استخدام داریم که خیلی بهتر از خارجی ها به وضع ما آشنا می باشند و ما هیچ وقت راضی نمی شویم که یک عده مزدور به نام مستشار از خارج بیایند و با سرنوشت ما بازی کنند من از پشت این تریبون اعلام می کنم که ما با هرگونه قانون که از طرف مستشاران خارجی وضع شود مخالفیم و تا پای جان برای خواسته های خودمان ایستادگی خواهیم کرد و نخواهیم گذاشت که حقوق ما بدینوسیله از بین برود.
نامبرده سپس به خودکشی مرحوم طاهری کارمند وزارت دادگستری اشاره نموده و گفت که در همان موقع در دادگستری قرار بود پاداش بین کارمندان تقسیم کنند به آقای دکتر گودرزی 45 هزار تومان و به مرحوم طاهری 59 تومان رسید من نمی دانم که بچه نسبتی این پاداش را تقسیم نمودند.
خودکشی مرحوم طاهری در من ایجاد امیدواری نمود که شاید بدینوسیله دولت به وضع کارمندان پی برده و درباره آنها تجدیدنظر نماید ولی متأسفانه بهتر که نشد بدتر هم شد.
سپس آقای دانشیار نماینده کارگران راه آهن پشت تریبون قرار گرفت و بعد از قدری تمجید از حزب خلق و آقای رشیدیان که با کف زدن حضار توأم بود به کارمندان و کارگران راه آهن مژده داد که در مورد وامی که قرار بود از طرف بانک رفاه در اختیار کارمندان راه آهن گذارده شود اقدام شده و کارگران راه آهن نیز در حدود 11890 نفر روزمزد می باشند که لیست آنها را امروز به آقای رشیدیان دادم که در دفعه آینده جناب آقای رشیدیان در این مورد اقدام فرمایند سپس از بعضی از کارمندان و کارگران که زحمات آقای رشیدیان را نادیده گرفته و پشت سر ایشان بدگویی نموده بودند گله کرد.
بعد آقای اسداله رشیدیان پشت تریبون قرار گرفت در این موقع حضار به مدت چند دقیقه هورا کشیده و کف زدند آقای رشیدیان ابتدا از مسئولین شورای دانشگاه در مورد دو درجه ای نمودن امتحانات تشکر نمود سپس درباره جوانان بیکار صحبت کرده و گفت که من به دولت اعلام خطر می کنیم و می گویم که این بیکاری که با فریب پیش می رود طولی نخواهد کشید که انقلاب بزرگی به وجود خواهد آورد.
سپس در مورد وزارت فرهنگ اظهار نمود که سال گذشته برای مبارزه با بی سوادی گروههایی در سراسر کشور به عنوان مبارزه با بیسوادی راه انداختند و مبلغ یکصد و شصت هزار تومان مخارج این کار را به حساب دولت گذاشتند ولی امروز برای ورودیه یک بچه کارگر به مدرسه /5000 ریال پول می خواهند و از طرفی هم اعلام می کنند که تعلیمات اجباری است من از دولت می پرسم که کدام مدرسه را باز کرده اند که خالی مانده است و در کدام مدرسه جای خالی هست که دولت مجبور شود تعلمیات را اجباری اعلام نماید اکنون روزانه در حدود 200 نفر به ما مراجعه نموده که بچه آنها را به مدرسه قبول نمی کنند و شهریه می خواهند ما اینها را به مدارس معرفی می کنیم و نام آنها را در دبستانها ثبت می کنند.
معلوم می شود که مدارس هم منحصر به وزیرزادگان و وکیل زادگان است از آقای علم تقاضا دارم که در این مورد دستوراتی صادر فرمایند که این مشکلات از میان برود یعنی اگر مدارس جا ندارد برای وزیرزاده هم نباید باشد.
سپس در مورد سهیم نمودن کارگران در منافع کارخانه ها اظهار نمود که این امر غیرممکن است زیرا ما در مملکت خودمان دو نوع کارخانه داریم یکی کارخانه های دولتی مانند دخانیات و راه آهن و غیره که هیچ وقت دولت راضی نخواهد شد 20% از منافع این کارخانه ها را به کارگران بدهد دوم کارخانه های ملی که با پول دولت و بدست اشخاص استفاده جو بوجود آمده و چون احداث این کارخانه ها روی اصول صحیح نبوده بعضی از آنها از بین رفته و بعضی دیگر در حال ورشکستگی است لابد دولت می خواهد کارگران را هم در بدهی کارخانه دادن به خود سهیم نماید در صورتی که دولت در مورد گرفتن وام خود از کارخانه داران گچ مانده و نمی داند که پول خود را چگونه بگیرد بنابراین این موضوع یک سرگرمی بیش نیست و چون ما اهل حرف نیستیم از این وعده ها به کسی نمی دهیم ما می خواهیم حرفی را که می زنیم عمل کنیم.