متن اعلامیه حضرت آیت الله جناب آقای محمد صدوقی1 در مورد عزای عمومی به مناسبت اربعین شهدای تبریز2
متن اعلامیه حضرت آیت الله جناب آقای محمد صدوقی1 در مورد عزای عمومی به مناسبت اربعین شهدای تبریز2
متن سند:
متن اعلامیه حضرت آیت الله جناب آقای محمد صدوقی1 در مورد عزای عمومی به مناسبت اربعین شهدای تبریز2ولاتحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله امواتاً بل احیاء عند ربهم یرزقون
معتقدین به قرآن کریم! نوید کتاب خدا را بشنوید و باور داشته باشید که: کسانی که در راه خدا شهید می‌شوند مرگ ندارند و همواره زنده‌اند و مرزوق و مهمان پروردگارند. براداران ایمانی! چهل روز از شهادت مجاهدان تبریز می‌گذرد. چهل روز از شهادت مسلمانان غیور تبریز که به حمایت از قرآن و روحانیت و تکریم از مقام عالی شهیدان قم برخاسته بودند گذشت. اهالی محترم تبریز دین خود را به اسلام شرافتمندانه ادا نمودند. نه تنها تبریز باید در راه اسلام و قرآن قیام نماید، این وظیفه مقدس را عموم برادران شیعه دارند. این جلوه تشیع همه جایی و همگانی است. به پیروی از اعلامیه‌های صادره از ناحیه مقدسه آیات عظام و مراجع بزرگ شیعه بالاخص زعیم بزرگوار نایب الامام حضرت آیت الله العظمی الخمینی متع الله تعالی المسلمین بطول بقائهم الشریف که عزای عمومی اعلام نموده‌اند بدینوسیله پیام شهدای قم و تبریز و سایر شهرستان‌ها را که در این هدف مقدس فداکاری نموده‌اند، اینچنین به شما می‌رسانیم. برادران ایمانی! شما که سعادت نائل شدن به درجه شهادت را نداشتید اقلاً به قرائت فاتحه و آیاتی از کلام الله مجید ما را یاد کنید و به سوگ و ماتم بنشینید. لذا روز پنجشنبه 2 ربیع الثانی مطابق با 1 فروردین 1357 از ساعت 9 الی 11 به وقت قدیم در مسجد روضه محمدیه (حظیره) برای تجلیل از ارواح عالیه شهیدان قم، تبریز و لبنان مجلس بزرگداشت خاطره جانبازی مردان راه حق برپاست و شرکت عموم طبقات را انتظار داریم.
والسلام علیکم و رحمت الله و برکاته
18/ ربیع الثانی / 1298 مطابق با 8/ 1/ 1357 محمدالصدوقی
توضیحات سند:
1. شهید آیت‌الله محمد صدوقی در 10 اسفند سال 1287 ﻫ ش در یزد چشم به جهان گشود. نسب ایشان به فقیه جلیل‌القدر شیعه شیخ صدوق می‌رسد. وی در کودکی پدر و مادر خود را از دست داد و تحت سرپرستی میرزا محمد کرمانشاهی پسرعموی خویش به تحصیل علوم پرداخت و در سال 1309 به قم عزیمت و در درس حاج شیخ عبدالکریم حائری شرکت کرد. ایشان از بدو ورود به قم، به دوستی و هم صحبتی با امام خمینی (ره) دل بست و با بالا گرفتن موج توفنده جریان فدائیان اسلام، خانه خود را پناهگاه امن آنان قرار داد و به همکاری با ایشان پرداخت.او در ممانعت از خوانده شدن نماز بر جنازه رضا شاه فعالیت چشمگیری داشت. در سال 1330 به یزد بازگشت و در پی واقعه 15 خرداد 1342 در اعتراض به دستگیری حضرت امام به تهران مهاجرت نمود. در سال 1343، با تبعید امام به ترکیه در خانه به سوگ نشست و از اقامه جماعت خودداری کرد و دیگران را هم از گفتن اذان و برپایی جماعت منع کرد. آیت‌الله صدوقی ضمن سر و سامان دادن به حوزه علمیه یزد در هر فرصتی مخالفت خود را با رژیم شاه آشکار می‌کرد.
وی در سال 1354 ممنوع‌الخروج شد و به سال 1356 سپاه اسلام را در یزد تشکیل داد. با وقوع شهادت حاج آقا مصطفی خمینی به سازماندهی مبارزات در بخش وسیعی از کشور اقدام نمود و نقش محوری خود را در طول مبارزات سال‌های 1356 و 1357 که به پیروزی انقلاب اسلامی انجامید، به خوبی ایفا کرد. پس از پیروزی انقلاب برای تدوین قانون اساسی جمهوری اسلامی از طرف مردم یزد راهی مجلس خبرگان شد و برای تدوین اصل ولایت فقیه تلاش بسیار نمود. امامت جمعه و نمایندگی امام، مسئولیت دیگری بود که او به عهده گرفت. حضرت آیت‌الله صدوقی که به فرموده حضرت امام(ره) عزیزی بود که در تمام صحنه‌های انقلاب حضور داشت و برای خدمت به خلق و انقلاب سر از پا نمی‌شناخت سرانجام در روز یازدهم تیرماه 1361 با دهان روزه در محراب نماز جمعه توسط منافقین شقی به شهادت رسید.
ر.ک : یاران امام به روایت اسناد ساواک، شهید آیت‌الله حاج شیخ محمد صدوقی، تهران، مرکز بررسی اسناد تاریخی، 1377
2. در 29 بهمن سال 56 که مصادف با چهلم شهدای قم بود، روحانیون در تبریز تعطیل عمومی اعلام کردند. در همان روز مردم تصمیم داشتند در مسجد «حاج میرزا یوسف آقا» اجتماع کنند، ولی عوامل رژیم در مسجد را به روی مردم بستند و در مقابل عکس العمل شدید آنان نیروهای شهربانی به سویشان آتش گشودند. مردم نیز به سوی ماموران حمله بردند و آنان را فراری دادند. سپس جمعیت با حمل جنازه شهدا و شعار «مرگ بر شاه » در خیابان‌ها دست به راهپیمایی زد و بر سر راه خود بانک‌های صادرات، متعلق به سرمایه‌داران بهایی، ساختمان مرکزی حزب رستاخیز، مجسمه شاه در میدان خاقانی، کارخانه پپسی کولا (متعلق به بهائیان ) و چندین سینما و مشروب فروشی را ویران ساخته و چند دستگاه از خودروهای ماموران را آتش زدند. شهر چند ساعت در دست مردم بود، اما نیروهای جدید رژیم و ارتشیان از نو دست به حمله زده، با کشتن و مجروح کردن صدها نفر شهر را در اختیار گرفتند، تبریز در پایان آن روز به صورت یک شهر جنگ‌زده در آمده بود.
(ر.ک: کوثر ج 1، ص 376)