موضوع: کتاب تحریر الوسیله
موضوع: کتاب تحریر الوسیله
متن سند:
تاریخ:۳/۲/۴۷موضوع: کتاب تحریر الوسیله
نسبت به موارد خواسته شده تحقیق شد، نتیجه بشرح زیر اعلام می‌گردد:
١- کتاب تحریر الوسیله جهت سید محمود طالقانی و سید محمدرضا سعیدی بوسیله مسافرینی که به عراق رفت و آمد می‌نمایند ارسال گردیده که در مورد شناسائی این افراد تحقیقات ادامه دارد و در صورت حصول نتیجه مراتب اعلام خواهد شد.
۲- دو برگ ترجمه قسمتی از کتاب مزبور به پیوست ایفاد می‌گردد.
۳- در این مورد به گزارش عملیاتی خبر مزبور توجه شود.
۴- اعمال و رفتار محمدرضا سعیدی تا حدود امکان تحت نظر قرار دارد. ب
ترجمه صفحه ۴۵۴ تحریر الوسیله
مسئله ۷: هر گاه بدعتی در اسلام واقع شود و سکوت علمای دینی و رؤسای مذهب باعث بی احترامی نسبت به اسلام و موجب ضعف اعتماد مسلمانان گردد، واجب است علماء باهر وسیله‌‌‌ای که ممکن باشد منکر بدعت شوند خواه این عمل در جلوگیری از فساد مؤثر باشد یا نه. همین طور است اگر سکوت ایشان باعث ایجاد بدعت گردد و در این مورد ملاحظه ضرر نمی‌شود و باید ملاحظه اهمیت موضوع بشود.
مسئله ۸: هر گاه سکوت علماء باعث شود که معروفی به صورت منکر و منکری به صورت معروف در‌‌‌اید واجب است علماء علم خود را آشکار نمایند و سکوت جایز نیست اگر چه معلوم باشد که عمل ایشان اثری در جلوگیری فاعل ندارد و در این مورد ملاحظه ضرر نمی‌شود.
مسئله ۹: هر گاه سکوت علماء موجب تقویت ظالمها و یا تأیید ستمکاری گردد، سکوت حرام است و اظهار مخالفت واجب است اگر چه تأثیری در رفع ظلم و ظالم نداشته باشد.
مسئله ۱۰: هر گاه سکوت دانشمندان دینی باعث جرئت ستمکار و ایجاد بدعت بدست او گردد و موجب شود که ستمکار سایر محرمات را انجام بدهد واجب است مخالفت با او، اگر چه این مخالفت تأثیری در رفع حرامی که مرتکب آن شده‌اند نداشته باشد.
مسئله ۱۱: هر گاه سکوت علمای دین باعث سوء ظن همکاری با ظالم شود، برای جلوگیری از عار و ننگ باید اظهار مخالفت کند اگر چه تأثیری در رفع ظلم نداشته باشد.
مسئله ۱۲: هر گاه ورود بعضی از علماء در کارهای دولتی موجب شود که یک یا چند واجب انجام شود یا جلو یک یا چند حرام گرفته شود در صورتی که عمل او باعث هتک احترام علماء و تضعیف عقائد ضعفا نشود، باید وارد گردد مگر اینکه این کار از شخص معینی برآید که در این صورت فقط همان شخص باید وارد گردد.
مسئله ۱۳: ورود طلاب دینی در مدارسی که دولت تأسیس کرده است، مانند مدارس قدیمه که فعلاً دولت قبضه نموده است و بنام مدرسه دینی خوانده می‌شود جایز نیست و جایز نیست ۱ حقوقی که دولت می‌دهد و بنام شهریه به طلاب داده می‌شود گرفته شود خواه از بودجه عمومی اوقاف، حقوق داده بشود و یا از موقوفات خود مدرسه‌‌‌ای که طلبه دارد، داده بشود و یا از محل دیگری حقوق پرداخت گردد. زیرا در این کار مفسده بزرگی برای اسلام است و بیم آن می‌رود که به اسلام ضرر وارد‌اید.
مسئله ۱۴: برای آقایان علما و پیشنمازها جایز نیست که تصدی مدارسی که بدست دولت اداره می‌شود قبول نمایند، خواه حقوق از بودجه مشترک اوقاف داده بشود و یا از حقوق موقوفه خود همان مدرسه داده بشود، یا از بودجه دولت و غیره پرداخت گردد. زیرا مفسده بزرگی برای حوزه‌های علمیه در آینده نزدیک پیش بینی می‌شود.
۱۵: طلاب علوم دینی نباید در مدارسی که بدست بعضی از کسانی که به لباس روحانی هستند و از طرف دولت ظالم یا به اشاره او اداره می‌شود، وارد شوند، خواه برنامه از طرف دولت تعیین شود یا از طرف همان شخص روحانی تعیین گردد و برنامه هم دینی باشد زیرا این عمل مفسده بزرگی برای اسلام و حوزه‌های دینی دارد که پناه به خدا.
۱۶: اگر قرائنی باشد که مؤسسه‌‌‌ای از مؤسسات دینی تأسیس آن به دست دولت ظالم است یا بودجه آن را دولت ولو به چند واسطه پرداخت می کند جایز نیست که شخص عالم دینی متصدی آن بشود و نباید طلاب وارد آن مؤسسه بشوند و حقوق آن را نباید دریافت نمایند بلکه اگر احتمال قابل توجه داده بشود که مدرسه‌‌‌ای به این حال است باید از آن دوری شود زیرا مورد احتمال مسئله مهم شرعی است که باید احتیاط لازم بشود.
مسئله ۱۷: کسانی که در مؤسسات مذکور وارد می‌شوند محکوم بعدم عدالت هستند و جایز نیست مسلمانان با ایشان نماز جماعت بخوانند و یا در طلاق ایشان را شاهد بگیرند و در اموری که شرعا عدالت شرط است نباید از اینگونه افراد استفاده نمایند.
مسئله ۱۸: تا مادامی که اینگونه افراد از مؤسسات مذکور خارج نشده و توجه نکرده‌اند، نباید به ایشان از سهم مقدس امام علیه السلام و سهم سادات چیزی داده شود.
مسئله ۱۹: عذرهائی که بعضی از افراد برای تصدی مدارسی که نام برده شد می‌آورند قابل قبول نیست، اگر چه اینگونه عذرها نزد بعضی از کسانی که غافل از حقایق هستند مورد قبول واقع گردد. یعنی هیچگونه عذری قابل قبول نیست. ب