طرح نفوذ در اهداف بخش 312
تاریخ سند: 25 بهمن 1353
طرح نفوذ در اهداف بخش 312
متن سند:
طرح نفوذ در اهداف بخش 312الف) منظور: نفوذ در اهداف بخش 312 (روحانیون و مجاهدین به‌اصطلاح خلق)
ب) تشریح هدف: هدفهای بخش 312 به چهار دسته تقسیم می‌گردد:
1) روحانیون مخالف و متعصبین مذهبی، 2) مجاهدین به‌اصطلاح خلق، 3) جبهه به‌اصطلاح ملی سابق و احزاب و دسته‌جات وابسته به این جبهه [و] 4) حزب پان‌ایرانیست.
(الف) روحانیون مخالف و متعصب مذهبی: روحانیون و متعصبین مذهبی آن دسته از کسانی هستند که در کسوت روحانیون مخالف و غیره تعصب خاصی روی مسائل دینی داشته و اقدامات مملکتی را با مسائل مذهبی تطبیق و مقایسه و نتیجه‌گیری غلط نموده و افراد عامه را علیه مقررات و قوانین مملکتی که به صورت ظاهر و بعضاً ممکن است با مسائل دینی تطابق نداشته باشند، از قبیل قانون حمایت خانواده (که اسلام گرفتن سه زن عقدی را مجاز دانسته و قانون نهی کرده) تحریک و یا از افرادی که به علت کارهای خلاف مقررات تبعید شده‌اند حمایت و طرفداری می‌نمایند (مانند سیدروح‌الله موسوی خمینی).
(ب) گروه به‌اصطلاح مجاهدین خلق: این افراد که اقدامات خرابکارانه خود را با مسائل مذهبی و کلمات و آثار ائمه اطهار تلفیق و هدفی جز براندازی و ایجاد ناامنی و تشنج در مملکت ندارند و یک نوع مارکسیست اسلامی می‌باشند و ایدئولوژی کمونیزم را با اسلام تطبیق و اقدامات غیرقانونی خود را در لوای دین مبین اسلام مجاز قلمداد و اعمال می‌کنند.
(ج) جبهه به‌اصطلاح ملی سابق و احزاب وابسته به آن (حزب ملت ایران، حزب مردم ایران، حزب ایران و غیره): این جبهه که بعداً نیز احزابی از آنان به وجود و انشعاب پیدا کرده، اکنون فعالیت چندانی ندارد.
(د) حزب پان‌ایرانیست: این حزب به رهبری محسن پزشکپور1 اقدامات و فعالیت خود را دنبال و جزو احزاب هدف شده، لکن غیرقانونی نمی‌باشد.
پ) نفوذ در اهداف: برای نفوذ در اهداف ذکرشده فوق باید منابعی برای کنترل بیشتر از آنان انتخاب و استخدام شوند که تاکنون این عمل انجام شده و در آینده نیز انجام خواهد شد. لکن مسئله‌ای که درخور توجه است وجود جلسات و انجمن‌های دینی است که برای افراد خرابکار و به‌خصوص مجاهدین، محلی برای عضوگیری و انتخاب افراد مورد نظرشان گردیده است. در این صورت ایجاب می‌کند ساواک در کلیه انجمن‌های مذهبی منابع مفید و ارزنده‌ای استخدام و هرگونه سرنخی را جهت پیگیری به بخش ذی‌نفع ارائه نمایند (بدیهی است بخش یک نیز منابعی در کانون‌ها و انجمن‌هایی که فعالیت آنان حاد می‌باشد استخدام خواهند نمود.) مسئله دیگری که جلب توجه می‌کند، گرایش دانش‌آموزان و دانشجویان به این انجمن‌های مذهبی و شروع فعالیت‌های بظاهر مذهبی آنان است و تجربه نشان داده کسانی که به گروه‌های خرابکار ملحق شده‌اند، اکثراً دانشجو و دانش‌آموز بوده و جوانان کم‌تجربه‌ای می‌باشند که با توجه به تفکیک وظایف، ایجاب می‌کند بخش ذی‌ربط و ساواکها در بین دانش‌آموزان و دانشجویانی که فعالیت‌های مذهبی دارند و نمونه‌هایی از آن را بخش یک پیگیری و کشف کرده، منابع ارزنده‌ای استخدام و از هرگونه فعالیت آنان جلوگیری نمایند.
آقای صالحی! وسیله منابع بایستی دقیقاً مجالس مذهبی را کنترل و مراقبت نمود و هرگونه سرنخی را به موقع به ساواک استان و مرکز اعلام نماید ـ 25 /11 /53
توضیحات سند:
_____1. محسن پزشکپور فرزند حسین در سال 1306 ﻫ ش در تهران به دنیا آمد. وی دارای لیسانس رشته قضایی از دانشکده حقوق دانشگاه تهران بود، فعالیت مطبوعاتی را از سال 1329 آغاز و طی این مدت با نشریات ساسان و ندای پان ایرانیسم همکاری داشت و مدتی نیز مدیر خاک و خون، ارگان حزب پان ایرانیست بود. در دوره پهلوی نشان اصلاحات ارضی را دریافت کرد و در دو دوره (22 و 24) عضو مجلس شورای ملی و عضو هیئت مدیره کانون وکلای دادگستری نیز بود. وی از افرادی است که به بنیانگذاری حزب پان ایرانیسم کمک کرد و زمانی که حکومت پهلوی، حزب رستاخیز ملت ایران را، تنها حزب قانونی شناخت و حزب پان‌ایرانیست منحل شد، پزشکپور به حزب رستاخیز پیوست، اما در سال 1356 به عضویت کمیته پارلمانی دفاع از حقوق بشر درآمد و از دولت انتقاد می‌کرد. در سال 1357 او با این ادعا که حزب رستاخیز مسئول بسیاری از « بحرانهای جامعه ایرانی» است از حزب رستاخیز استعفا کرد و تجدید فعالیت حزب پان ایرانیست را اعلام نمود و این در حالی بود که حزب پان‌ایرانیست به رهبری محسن پزشکپور پس از سی‌ام تیرماه 1331 به طور علنی جانب شاه را گرفت و پس از کودتای 28 مرداد 1332 با انتشار روزنامه «خاک و خون» همکاری با حکومت را گسترش داد. در آستانه‌ی پیروزی انقلاب اسلامی نمایش‌های آزادیخواهانه‌ای انجام داد، ولی مورد توجه هیچ یک از جناح های ملی و مذهبی قرار نگرفت. وی پس از پیروزی انقلاب اسلامی روند مخالفت با نظام اسلامی را برگزید و در همین راستا مدتی در خارج از کشور به فعالیت پرداخت ولی در سال‌های پایانی عمرش درحالی که از عملکرد گذشته‌اش نادم و پشیمان بود شرمگینانه به کشور بازگشت و سرانجام در سال 1389 در تهران درگذشت.