علی اصغر حاج سید جوادی از مخفیگاهش خارج شد
تاریخ سند: 1 مهر 1357
علی اصغر حاج سید جوادی از مخفیگاهش خارج شد
متن سند:
به دنبال برقراری حکومت نظامی در بامداد جمعه 17 شهریور 1357 بسیاری از مخالفان و رهبران گروه های سیاسی که در دو هفته آغاز زمامداری مهندس شریف امامی، فعالیت گسترده ای را آغاز کرده بودند و حتی گروهی از آنان دست به تجدید سازمان و پذیرش اعضای جدید زده بودند موقتا فعالیت های آشکار خود را متوقف کردند و بعضی بازداشت و گروهی مخفی شدند که از میان بازداشت شدگان می توان به مهندس مهدی بازرگان رهبر نهضت آزادی اشاره کرد.مخفی شدگان که عده بیشتری بودند، در پایان هفته گذشته به دنبال آزادی مهندس بازرگان و گروهی دیگر از مخالفان دولت از مخفی گاه های خود خارج شدند و کسانی مثل دکتر علی اصغر حاج سید جوادی1 که به همراه خانواده خود دو هفته پنهان بود، بار دیگر به خانه هایشان بازگشتند.
بغیر از دکتر علی اصغر حاج سید جوادی دو تن دیگر از یاران نویسنده او شمس آل احمد2 و اسلام کاظمیه3 که در انتشار نامه «جنبش» شرکت دارند نیز از مخفیگاه های خود خارج شدند.
در پرونده شخصی جعفر شریف امامی بکلاسه 66149 بایگانی شود.
روحانی 12 /7 /57
توضیحات سند:
1ـ علی اصغر حاج سید جوادی در سال 1304 ش در تهران متولد شد.کارشناسی رشته حقوق را در دانشگاه تهران و دکترای فلسفه را از دانشگاه سوربن فرانسه گرفت.
حاج سید جوادی ابتدا به عضویت حزب توده ایران درآمد.
در جریان انشعاب همراه خلیل ملکی و جلال آل احمد به حزب زحمتکشان ملت ایران و سپس نیروی سوم پیوست.
پس از کودتای 28 مرداد به عضویت جامعه سوسیالیست های نهضت ملی درآمد و در کنار کار سیاسی به فعالیت های مطبوعاتی روی آورد.
در روزنامه «داریا» حسن ارسنجانی مقاله می نوشت.
زمانی با روزنامه اطلاعات و سپس کیهان همکاری می نمود با تأسیس کانون نویسندگان به عضویت کانون درآمد.
پس از پیروزی انقلاب اسلامی «جنبش سیاسی » را پایه گذاری نمود.
با شدت فعالیت های منافقین به سازمان پیوست.
پس از 30 خرداد 1360 به فرانسه پناهنده شد و به عضویت شورای مقاومت ملّی پذیرفته شد.
پس از مدّتی از شورا اخراج گردید و به کار مقاله نویسی در نشریات ملی بعضا نزدیک به محافل سلطنت طلبان مشغول شد.
از آثار اوست: بحران ارزشها، حکایت همچنان باقی است، فرهنگ جهان سوم، اعراب و اسرائیل و...
2ـ جلال آل احمد در سال 1302 شمسی در خانواده ای روحانی چشم به جهان گشود.
پس از طی دوران تحصیل، در سال 1323 به حزب توده پیوست و در مدّتی کمتر از چهار سال در ردیف رهبران توده قرار گرفت.
وی مدت 2 سال به نوشتن مطالبی پرداخت که خود آن را «پرت وپلا» می نامد و به سبب همین نوشته ها مأموریت یافت تا زیر نظر طبری به انتشار نشریه بپردازد.
در سال 1326 از حزب توده که دنباله رو سیاست استالینی بود، خارج شد و در ماجرای ملّی شدن صنعت نفت فعالانه شرکت جست و پس از مرداد 1332 از سیاست عملی کناره و دنبال کار تحقیق و تعلیم را گرفت.
وی برای احراز هویت ملّی، «غربزدگی» را در سال 1341 منتشر کرد.
در سال 1347 بود که اقدام به تشکیل کانون نویسندگان ایران کرد و کنگره هنرمندان دربار را تحریم نمود.
با بروز تحولی عظیم در افکارش و روی آوردن به دین، در سال 1343 به حج رفت و «خسی در میقات» را نوشت.
مهمترین آراء سیاسی و اجتماعی و مذهبی آل احمد در کتاب «در خدمت و خیانت روشنفکران» آمده است.
وی تشیع را نوعی نهضت مبارز روشنفکری می دانست و انتظار و اجتهاد را دو نقطه اوج آن می خواند.
جلال آل احمد که در طول زندگی 25 کتاب و سفرنامه و مقاله را به رشته تحریر در آورد و 11 عنوان ترجمه انجام داد، در سال 1348 در اسالم دارفانی را وداع گفت.
ر.ک: روزنامه ایران، 17 /6 /75 روزنامه ابرار، 19 /6 /75، ص 3ـ عباسقلی کاظمیه معروف به اسلام کاظمیه، فرزند تقی در سال 1309 در تهران متولد شد.
وی کارمند وزارت اقتصاد، عالی و عضو کانون نویسندگان ایران و عضو جامعه سوسیالیستهای نهضت ملی ایران بوده است.
یادشده بعد از سالهای 1320 وارد حزب توده شد و در سال 1326 با خلیل ملکی انشعاب کرد.
و در تشکیل حزب زحمتکشان و نیروی سوم شرکت داشت و سپس جزو گروه خلیل ملکی بود و در جریان انشعاب از دکتر مظفر بقایی جدا شده و در سال 1333 از وزارت فرهنگ کناره گیری نموده است.
وی از مریدان و دوستان نزدیک دکتر علی امینی و رابط بین امینی و خلیل ملکی بوده و از سال 1340 نویسنده نطق های دکتر امینی بوده است.
بیشتر فعالیت های یادشده تا سال 52 مربوط به تشکیل جلسات جامعه سوسیالیستها در کانون نویسندگان ایران بوده و در سال 56 به عضویت هیأت دبیر کانون نویسندگان ایران انتخاب شده و در همان سال در نامه سرگشاده ای به هویدای معدوم، تقاضای تأسیس کانون نویسندگان و اجازه نشر مجله ای بدون سانسور نموده است.
ساواک در سال 1356 اعلام داشته است : «در مراقبت هایی که از اسلام کاظمیه در مدت دو ماه به عمل آمد، چنین استنباط گردید که نامبرده، فردی حیله گر، دورو، دورنگ نسبت به دوستان و رفقای خود بوده و با توجه به اختلاف اعضای کانون (نویسندگان) ضمن این که درصدد است نزد سایرین، خود را فردی مبارز نشان دهد، کوشش می کند با اظهار سخنانی در مقابل کسانی که به نحوی با مقامات ساواک ارتباط دارند، موقعیت خود را حفظ و فرد مثبتی بقبولاند.
کاظمیه پس از پیروزی انقلاب اسلامی به فرانسه رفت و در جبهه نجات با دکتر علی امینی همکاری نمود و سرانجام در پاریس خودکشی کرد.
اسناد ساواک ـ پرونده انفرادی