تاریخ سند: 17 اسفند 1345
متن سند:
به : ساواک قم از : مرکز شماره : 71670 /316 برابر اعلام ساواک فارس شیخ عبدالرحیم ربانی شیرازی در چند روز اخیر نامه هائی جهت پاره ای از علماء ناراحت شیراز ارسال داشته و احتمال میرود در نامه های مزبور مطالبی تحریک آمیز در مورد لایحه حمایت خانواده1 عنوان نموده است علیهذا دستور فرمائید اعمال و رفتار و تماسهای نامبرده را بنحو غیر محسوس تحت نظر قرار داده و در صورت مشاهده عمل خلافی از وی مراتب را اعلام دارند.مقدم رهبر عملیات ـ صابری
توضیحات سند:
1ـ لایحه حمایت از خانواده برای اولین بار از طرف گروه مرموزی که وابسته به عوامل صهیونیزم در ایران بودند در تاریخ 4 /3 /43 مطرح شد.در مجله اطلاعات بانوان آن روز چنین آمد : «به مناسبت دهمین سال تاسیس جمعیت راه نو هفته گذشته مراسمی در محل جمعیت بر پا بود، در این مراسم خانم فریده دیبا مادر گرامی شهبانوی ایران و اداره کننده جمعیت و عده ای از رجال سرشناس و رجال معروف حضور داشتند و از کیک (تولد جمعیت) که 9 شمع روی آن بود نوش جان کردند.
در این جمعیت صحبت از این بود که جمعیت راه نو طرحی را که برای حفظ حقوق زن در خانواده تهیه کرده است تصمیم دارد به امضای عده ای از نمایندگان زن و آقایان وکلای مجلس برساند و تقدیم مجلس کند.
احتمال زیاد داده می شود که در این دوره مجلس در زمینه حقوق زن و خانواده قانونی به تصویب برسد...
» رژیم شاه پس از آنکه مدتی از طریق مطبوعات روی این طرح رسوا تبلیغ کرده و به گمان خویش افکار ملت مسلمان ایران را برای پذیرش آن آماده ساخت، بر آن شد که آنرا به مجلس به اصطلاح شورای ملی بفرستد و به آن جنبه قانونی بدهد.
از این رو در تاریخ 11 اسفند ماه 1345، روزنامه ها اعلام کردند که : «لایحه حمایت از خانواده امروز از طرف دولت به مجلس تقدیم شد.
» این طرح که در ظاهر داعیه حمایت از زنان را داشت با برخی اصول مسلم فقهی در تناقص بود.
و در واقع برای متلاشی کردن کیان خانواده طراحی شده بود تا با تشویق زنان به زندگی به سبک غربی، آنان را به گرفتن طلاق از شوهر ترغیب نماید و در نتیجه با از بین رفتن خانواده، زنان و کودکان بی سرپرستی که مشکلات فراوانی از نظر اخلاقی و اجتماعی و فرهنگی داشتند در جامعه فراوان بشوند.
بنابراین روحانیت معظم شیعه به رهبری حضرت امام خمینی (ره) با چنین لایحه ای مخالفت کرده و آن را ضد دین دانستند و با آن به مبارزه پرداختند.
ر.ک : نهضت امام خمینی، سید حمید روحانی، ج 2