گزارش
تاریخ سند: 11 دی 1340
گزارش
متن سند:
به عرض می رساند در شماره : 389 مورخه 8 /10 /401 مجله امید ایران خبری تحت عنوان (وزارتخانه جدید) درج شده که باعث ناراحتی آقای معینیان2 سرپرست اداره کل انتشارات و رادیو گردیده است و ایشان نیز آقای صفی پور مدیر مجله مزبور را احضار و مقاله ای جهت ترمیم خبر فوق به ایشان داده اند که در شماره آینده مجله امید ایران درج خواهد شد.برش خبر مزبور را استحضارا به عرض می رساند.
11 /10 /40 بایگانی شود.
داوری 12 /10 /40
توضیحات سند:
1ـ سند مورخه 8 /10 /40 اسناد مجله امید ایران درباره شایعه ای مبنی بر قصد دکتر علی امینی جهت ایجاد وزارتخانه ای جدید به نام هدایت ملی و ادغام مؤسسات تبلیغاتی از جمله اداره کل انتشارات و رادیو در آن و انتخاب رئیسی جوان و تحصیل کرده و مسلط به دو زبان بین المللی برای آن وزارتخانه صحبت می کند.2ـ نصرت اللّه معینیان در سال 1304 در اصفهان به دنیا آمد و تحصیلات ابتدایی خود را در آن جا گذراند.
بعد از آن برای ادامه تحصیلات به تهران عزیمت نمود و از هنرستان راه آهن فارغ التحصیل شد و آنگاه رشته سیاسی را در همین هنرستان سپری کرد.
اولین سمتی که او رسما در ادارات دولتی به دست آورد، کارمندی راه آهن بود.
با توجه به علاقه و ذوقی که در نویسندگی داشت، به خدمت مطبوعات درآمد و طی سالهای متمادی سردبیری چند روزنامه و مجله را به عهده داشت.
در این زمان وی برای آزمایش ذوق نویسندگی به خدمت در اداره رادیو درآمد و معاونت اداره کل انتشارات را قبول کرد.
در سال 1332 کفالت اداره کل انتشارات را به عهده داشت.
تا اینکه در سال 1334 به مدیر کلی انتشارات و رادیو رسید.
در سال 1337 در کابینه دکتر اقبال به سمت معاونت نخست وزیر و سرپرستی اداره کل انتشارات و رادیو برگزیده شد و این سمت را در کابینه شریف امامی، امینی و اسداللّه علم برای خود حفظ کرد.
در کابینه علم که در تاریخ 30 تیر 1341 به محمدرضا پهلوی پهلوی معرفی شد با سمت وزیر راه به عضویت دولت درآمد و در کابینه سوم علم، سمت وزیر مشاور و سرپرستی انتشارات و رادیو را عهده دار بود.
وی در دولت حسنعلی منصور به وزارت جدیدالتأسیس اطلاعات رسید که وزارت او تا 7 بهمن 1343 ادامه داشت.
نصرت اللّه معینیان که تدریجا توجه شاه و اسداللّه علم را به خود جلب کرده بود به دربار رفته و رئیس دفتر مخصوص شاه گردید که این شغل را تا اوایل انقلاب در اختیار داشت.
رک: وقایع اتفاقیه و شرح احوال رجال، جلد 2، ص 700