عوامل مخرب
تاریخ سند: 4 شهریور 1357
عوامل مخرب
متن سند:
از: قزوین تاریخ: 4 /6 /2537[1357] 13570604به: زنجان شماره: 1539 /23 ﻫ
پیرو: 1538 /23 ﻫ ـ 4 /6 /37
ساعت 21:00 روز جاری عوامل مخرب مبادرت به تعبیه شیی استوانه‌ای که حاوی ماده منفجره دست‌ساز بوده در ساختمان سازمان زنان1 این شهرستان نموده که شیی مذکور قبل از انفجار و ضرر و زیان وسیله پلیس خنثی و بلا اثر گردیده پیگیری جهت شناسائی عامل یا عاملین وسیله مأموران مربوطه برقرار است
رئیس ساواک قزوین . انصاری
گیرنده: زهرائی
گوینده: ثبتی
ساعت: 22:30
توضیحات سند:
1. سازمان زنان ایران (تأسیس 1345) سازمانی دولتی در ایران بود که به مسایل زنان در سطح کشور می‌پرداخت. سازمان زنان جایگزین «شورای عالی جمعیت زنان ایران» شد که خود از پیوستن انجمن‌های مستقل زنان در سال 1337 تشکیل شده بود. ایجاد این سازمان‌های متمرکز، فعالیت‌های هماهنگ و برنامه‌ریزی شده‌ای بود که موجب از بین رفتن سازمان‌های مستقل جنبش زنان شد.سازمان زنان در طول فعالیتش با انتقادهای علماء و نیروهای مذهبی روبرو بود. اصلاح‌طلبان معتقد بودند این سازمان کم‌کار است و کمکی به حقوق زنان نمی‌کند، محافظه‌کاران سنت‌گرا معتقد بودند سازمان بسیار لیبرال و لائیک است. هر دو گروه سازمان زنان را بازیچه‌ای در دست دولت می‌دانستند. سامان‌دهی فکری آن با مهناز افخمی عضو کانون مترقی بود که وی بعنوان آزادی‌خواهی دو تن از زنان اعضای تشکیلات بهائیت را در شورای مرکزی عضویت داده و هدفش در مسیر تغییر هویت زن مسلمان ایرانی به زن غربی بود. وی هم اکنون عضو مؤسسه مطالعات ایرانی زیرنظر اشرف پهلوی در امریکاست.
اطلاعات مختلف و متضادی درباره بودجه سازمان زنان وجود دارد. بتی فریدان در بازدید از ایران در سال 1353 نوشت خزانه این سازمان 50 میلیون دلار بود. فیلیپ دوپولس، گزارشگر نیویورک تایمز بودجه آن را 20 میلیون دلار گزارش کرد. در مصاحبه پژوهشی یکی از مقامات مهم سازمان زنان بودجه سازمان را مختصر توصیف کرده و به جز پروژه‌های خاص و مورد علاقه دولت، از هدایا، حق عضویت‌ها و برگزاری کلاس‌های آموزشی ذکر می‌کند که بیشتر فعالیت اعضا داوطلبانه بوده است. این سازمان با بودجه قابل توجه خدمات قابل دفاعی نداشت و مانند برخی سازمان‌های دیگر در رژیم شاه محل شغل و درآمد و ریخت و پاش‌های اشرف پهلوی و سایر درباریان و نهادی برای ادعاهای پیشرفت و تمدن بود.
ر.ک: سازمان زنان ایران، حمیرا رنجبر عمرانی، مؤسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران، چاپ اول، سال 1385