ادعای اول
متن سند:
ادعای اول
ادعای اول ادعای قابل قبولی است و هیچ‌کس نمی‌تواند منکر آن باشد با این توضیح که مبنای این مقبولیت اعتراف زندانی نیست بلکه اعتراف غیر واقعی و کذب است. به تعبیر دیگر مؤلفۀ تعیین کننده در این ادعا زندانی بودن نیست. خلاف واقع گفتن است. بر این اساس اگر غیر زندانی نیز مطلبی بگوید (بفرمایید اعتراف کند) که عاری از واقعیت باشد فاقد اعتبار خواهد بود و اگر فرد زندانی مطلبی را اقرار کند که با واقعیت تطبیق کند مسموع و با ارزش خواهد بود. فی‌المثل اگر فردی غیر زندانی به عنوان شاهد در دادگاه علیه کسی شهادت دهد و معلوم شود که این شهادت بر اساس تهدید و یا تطمیع بوده و خلاف واقع است، از حیث حقوقی نمی‌شود بر این شهادت ترتیب اثر داد و متقابلاً اگر فرد زندانی خطر و مجازات را پیش رو می‌بیند (جو وحشت) اما بر اساس آرمان مقدسی که دارد به جرمی که واقع شده است اعتراف می‌کند این اعتراف در بعضی شرایط منشأ اثر حقوقی در محاکم قضایی واقع می‌شود. بله فرد زندانی بیش از فرد غیر زندانی در مظان تهدید و یا تطمیع قرار دارد ولی هرگز این تفاوت منشأ تعمیم حکم نمی‌شود.
منبع:
کتاب
بن‌بست -جلد چهارم / مهدی هاشمی رویکرد سیاسی به حوزه علمیه قم صفحه 197