موضوع: جلسه منزل دکتر علی امینی
تاریخ سند: 10 شهریور 1347
موضوع: جلسه منزل دکتر علی امینی
متن سند:
گزارش خبربه: ۳۱۲ شماره گزارش: 18075 /20 ﻫ 8
از: ۲۰ ﻫ 8 تاریخ گزارش: 10 /6 /47
موضوع: جلسه منزل دکتر علی امینی
ساعت ۱۰:۳۰ روز چهارشنبه گذشته (6 /6 /47) جلسه هفتگی منزل دکتر امینی نخست‌وزیر پیشین با حضور عده‌ای در حدود ۱۰ نفر و از جمله مغیت کلید دار زاده از اعضای انجمن محلی خیابان ری، عبدالحسین فریور عضو نخست‌وزیری، یداله محمدی عضو بانک مرکزی ایران، محمد نور رئیس دارائی شهرستان کرج، سروش عضو بازنشسته وزارت دارانی، فضل‌اله گرکانی از مدیران کل اسبق وزارت دارائی، کامرانی معمم و از معلمین سابق وزارت فرهنگ و رجانی تشکیل گردید.
1- در این جلسه ابتدا کلیددار زاده راجع به وضع حرم مطهر امام حسین و همچنین حکومت عبدالسلام عارف1 رئیس‌جمهور سابق عراق صحبت نمود و افزود عبدالسلام عارف در نظر داشت برای معاویه گنبد و بارگاه بنا کند و نام خیابان‌های عراق را به اسامی معاویه، یزید و عمر تعویض نماید.
۲- سپس دکتر امینی در مورد بحران اخیر چکسلواکی صحبت نمود و گفت با اینکه در این ماجرا ظاهراً روس‌ها کشور چکسلواکی را اشغال نظامی‌کردند ولی در باطن از نظر سیاسی روس‌ها به طور کلی شکست خوردند زیرا با اعمال قدرت و نفوذ ۲۰ سال مداوم خود در این چند روزه اخیر هرچه تلاش کردند در داخل مملکت چکسلواکی طرفدارانی پیدا کنند و مملکت را با اطمینان به آنها بسپارند موفق نشدند و این مرتبه با اینکه مردم چکسلواکی از دو نژاد و دسته هستند روس‌ها را به زانو در آوردند و در این بحران دولت روسیه ضمن تأیید دولت چکسلواکی ناچار شد آن کشور را هم تخلیه کند و موضوع مهم‌تر این بوده که در بین رهبران حزب کمونیست و دولت شوروی روی مسئله قشون‌کشی اختلافات شدیدی بروز کرده که در اثر همین اختلاف و بی‌نتیجه ماندن تلاش‌های شوروی در چکسلواکی کنفرانس مسکو به نفع چک‌ها تمام شد و اکنون موقع آنست که برژنف از دبیرکلی حزب کمونیست کناره گیری کند و تصفیه دامنه‌داری در روسیه معمول گردد. دکتر امینی در دنباله اظهاراتش اضافه کرد ما اگر دقت کنیم مشاهده می‌کنیم که در سایر کشورهای بلوک شرق جز کشور رومانی هیچ یک از آنها با میل و رغبت طرفدار روسیه و رژیم این کشور نیستند و بهترین دلیل تسلط ۲۰ ساله شوروی بر چکسلواکی و پیدا نکردن یک نفر برای اداره کردن این کشور و ناتوانی در جلب نظر و افکار عمومی مردم آن است و این وضع نشان می‌دهد که اگر یک حرکتی به وجود‌اید جز اولیای دولتی آن کشورها بقیه مردم از وضع ناراضی هستند و به نظر من دنیا روی بلوک شرق و غرب استوار خواهد شد و ما کشورهای بلوک سوم جز حساب نیستیم زیرا وقتی یک نفر اسرائیلی در آن طرف رودخانه اردن گندم می‌کارد هریک تخم گندم ۷۰ تخم برداشت می‌کند در صورتی که یک شخص عرب در این طرف رودخانه از هر تخم گندم ۱۰ تخم برداشت می‌کند متوجه می‌شویم که اولی با فکر و تکنیک صحیح و دومی هنوز در وهله اول کار است و اخیراً حساب کرده‌اند که یک کشاورز امریکائی قادر است غذای ۳۰ نفر را در سال تأمین کند و یک کشاورز اروپائی ۱۵ نفر و یک نفر کشاورز شرقی غذای دو نفر و با این حساب معلوم است که این آخری به جائی نخواهد رسید.
۵- در خاتمه این جلسه که در ساعت ۱۲ پایان پذیرفت دکتر امینی خطاب به حضار اظهار داشت که چهارشنبه آینده به شهرستان رشت مسافرت خواهد نمود.م
توضیحات سند:
1- عارف، عبدالسلام:عبدالسلام عارف در سال ۱۹۲۱ در بغداد به دنیا آمد. پدرش پارچه‌فروش بود و در شهر "الرمادی" زندگی می‌کرد، وی بعدها به بغداد عزیمت نمود. او سال ۱۹۳۸ پس از اتمام تحصیلات دبیرستانی وارد دانشکده نظامی‌شد و در سال ۱۹۴۱ با درجه ستوان دومی فارغ‌التحصیل گردید. هنگام شکست قیام رهایی‌بخش در ۱۹۴۱ مسئولیت حراست زندان اردوگاه الرشید را که - صدها تن از شرکت‌کنندگان قیام در آن محبوس بودند - عهده‌دار گردید. سپس به عنوان افسر ارتش اطلاعات منصوب شد و تا سال ۱۹۳۴ در این سمت انجام وظیفه نمود، در جنگ ۱۹۴۸ فلسطین شرکت کرد، عارف فردی طائفه‌گرا نژاد‌پرست بود. عارف شب قبل از انجام کودتای ۱۴ ژوئیه ۱۹۵۸ به یکی از افسران آزاده تأکید کرده بود که بعد از پیروزی انقلاب بایستی سه طائفه کرد، شیعه و مسیحی از بین بروند. عبدالسلام عارف بسیار جسور و متهور بود. علاقه شدیدی به بحث و مجادله با دشمنان و مخالفین داشت. اولین اختلاف او با عبدالکریم قاسم قبل از انجام کودتای 14 ژوئیه پیدا شد.
زیرا قاسم مخالف اعدام اعضای خانواده سلطنتی بود، اختلاف این دو بعد از پیروزی کودتا تقریباً شدت یافت. حتی روزی درصدد سوء‌قصد به جان وی برآمد وی در تاریخ ۱۳ آوریل ۱۹۶۶ که مسئولین ریاست جمهوری را عهده‌دار بود بر اثر سقوط هلیکوپتری که سوار بر آن از شهرهای منطقه جنوب دیدن می‌کرد کشته شد. جنازه‌اش مبدل به خاکستر شد.
نگاهی به تاریخ سیاسی عراق، سرهنگ ۴. الجمیلی. ترجمه محمدحسین زوار کعبه، ص ۶۹ و ۷۰