تاریخ سند: 17 آذر 1357
متن سند:
گزارش خبر موضوع : راه پیمائی در زاهدان لیله مورخ 17 /9 /57 پس از سخنرانی شیخ اسدی (اخیرا از مشهد به زاهدان وارد شده است) در مسجد جامع زاهدان حاضرین در مسجد که قریب دو هزار نفر بودند و اکثریت را معلمین و دانش آموزان و دانشجویان تشکیل میدادند پشت سر آیت اله کفعمی و سایر روحانیون بطور دستجمعی در نهایت آرامش به حسینیه کرمانیها رفتند در محل مذکور بعلت عدم میکروفون شیخ اسدی عنوان کرد که مسئولین هیئت ساواکی هستند که میکروفون و بلندگو ندارند و اظهار داشت همگی به ساواک لعنت بفرستید مسئولین هیئت از موضوع ناراحت شدند سپس تعدادی از جوانان شعارهائی بنفع خمینی داده و در نهایت آرامش، جمعیت از حسینیه مذکور خارج شده و به حسینیه زابلیها رفتند در این محل اسدی عنوان کرد که آقای نوراله مسرت مسئول هیئت ساواکی است و باید رسما پشت میکروفون اظهار ندامت و پوزش کند در این موقع مسرت ناراحت شده و در صدد اعتراض برآمد آیت اله کفعمی از اسدی خواست فورا از منبر پائین بیاید چون امکان داشت شیخ اسدی از طرف زابلیها مورد کتک کاری قرار بگیرد لذا چند نفر از دانشجویان و دانش آموزان اسدی را حلقه کرده و او را تا منزل کفعمی همراهی نمودند آیت اله کفعمی و دیگر وعاظ که از این موضوع شدیدا ناراحت بودند مجلس را ترک نموده و جمعیت نیز متفرق شدند.1 نظریه شنبه ـ خبر صحت دارد.
نظریه یکشنبه ـ خبر صحت دارد مراتب طی شماره 12948 /11 ه ـ 18 /9 /57 بصورت تلفنگرام بموقع باستحضار رسیده است.
عیّار نظریه سه شنبه ـ صحت خبر و نظریه یکشنبه تائید می شود.
قابوس نظریه چهارشنبه ـ نظریه سه شنبه مورد تائید است.
ماهان نظریه 11 ه ـ
توضیحات سند:
1ـ شهربانی استان سخنان آقای اسدی را چنین منعکس کرد : «....
مواظبت کنید ساواک افرادی را در لباس روحانی در داخل ما مبارزان راه حق نفوذ داده، به پا خیزید و شناسایی کنید و در صورتی که با آن ها مواجه شدید هم اکنون و بلافاصله با آنها مبارزه کنید.
و شعارهایی که انتخاب کرده اید باید حساب شده و بیدار کننده باشد.
سپس به مسجد و دیوارها توجه، چون عکس شاهنشاه راه مشاهده نموده بلافاصله بیان می دارد که عکس برداشته و به جای آن عکس خمینی و شعارهایی تحریک آمیز و ضد ملی و میهنی را که قبلاً تهیه و همراه حاضرین بوده شخصا نصب و در داخل مسجد توزیع نموده است.
و در پایان پیروز باد حکومت اسلامی، دورد بر خمینی...
.
» سر داده است.
(پرونده 106985، ج 3)