دانشجویان ایرانی مقیم خارج
دانشجویان ایرانی مقیم خارج
متن سند:
الف: دانشجویان ایرانی مقیم خارجدانشجویان ایرانی مقیم خارج که عمدتاً در آلمان فعالیت‌های گسترده تبلیغاتی ضد رژیم داشتند، هیچگاه روابط خوبی با بختیار برقرار نکردند. بختیار در فاصله سال‌هایی که در سوئیس زندگی می‌کرد تلاش نمود اعتماد آنان را جلب کند ولی موفق نشد. همچنین پس از اقامت در عراق و آغاز فعالیت‌های متمرکز ضد ایران، دولت عراق و بختیار سعی کردند از نیرو و امکانات این دانشجویان در راستای فعالیت‌های ضد شاه استفاده کنند. به همین منظور رژیم عراق با فعالان کنفدراسیون دانشجویان ایران تماس گرفت و از آنان دعوت کرد که نمایندگانی برای شرکت در کنگره دانشجویان عراقی به بغداد اعزام کنند. دو تن از مسئولان کنفدراسیون (رفیع، زربخش)* به بغداد می‌روند ولی دولت عراق موفق به جلب حمایت و کمک آنها نمی‌شود. این دانشجویان حتی حاضر به مذاکره با بختیار هم نمی‌شوند، با توجه به مقاله‌ای که در نشریه کنفدراسیون در مورد بختیار و وابستگی او به رژیم پهلوی درج شده است، احتمال هرگونه همکاری و ارتباط بین دانشجویان و بختیار منتفی است. اسناد و گزارش‌های ساواک هم موید این موضوع است. اما یکی از مقامات امنیتی که پس از مرگ بختیار گزارشی از فعالیت‌های او ارایه کرده مدعی است که کنفدراسیون با رژیم عراق و بغداد همکاری داشته است. حال آن که اسناد گویای عدم همکاری و اختلاف نظر آنان می‌باشد.
توضیحات سند:
* بنابر نوشته کتاب نهضت امام خمینی، نامبردگان در سفر خود به بغداد با امام نیز دیدار داشتند و درباره بختیار نظر امام را خواسته و پاسخ صریح امام را دریافت کرده بودند در این کتاب آمده است: ... امام به خوبی از ماهیت و سابقه آن جرثومه فساد (تیمور بختیار) آگاهی داشت و از بند و بست و وابستگی او به امپریالیسم جهانی به خوبی آگاه بود، از این رو، در دیداری که یکی از نمایندگان «کنفدراسیون جهانی محصلین و دانشجویان ایرانی» به نام مجید زربخش همراه با آقای محمود رفیع گیلانی دبیر مالی کنفدارسیون در تاریخ مرداد ماه ۴۸ با امام داشتند و درباره بختیار پرسش به عمل آوردند، امام با صراحت اظهار داشت: «با آن که تا دودمان پهلوی در ایران بر سر کار است ملت ما روی خوش نخواهد دید لیکن اگر بنا باشد روزی بختیار در ایران زمام امور را در دست گیرد، وظیفه همه مسلمین است که با او مبارزه کنند و از رسیدن او به قدرت جلوگیری نمایند.نهضت امام خمینی، سید حمید روحانی، ج دوم، چاپ دوم، ص ۵۹۶