مجله رنگین کمان نو شماره 508 مورخ 12/5/2537
تاریخ سند: 12 مرداد 1357
مجله رنگین کمان نو شماره 508 مورخ 12/5/2537
متن سند:
تحت عنوان «قانون اساسی» گفتگوی مدیر نشریه را با شخصی پیرامون چگونگی تحریم جشن و چراغانی در روزهای عید مبعث و پانزدهم شعبان سال جاری،1 درج که قسمتهایی از آن بشرح زیر است : گفتم : سال گذشته به سبب کمبود برق چراغانی نشد، امسال دیگر چرا؟ دوستم گفت : بر عکس امسال دولت اعلام کرد برق فراوان است، اما اعلامیه ای بین مردم پخش کردند که بسبب عزائی که داریم جشن و چراغانی موقوف...عده ای هم تبعیت کردند...
گفتم : این دیگر از آن حرفها است، روز عید مبعث یا عید فطر برای تمام مسلمانان جهان عید است، در این روز از هفتصد میلیون مردم اگر سن متوسط پنجاه سال به حساب آید بطور متوسط سی هزار نفر میمیرند و حداقل اقوام و کسان خود را که از صد هزار نفر متجاوز میشود عزادار میکنند.
برای خاطر این صد هزار نفر عزادار شنیده نشده است جشن مسلمان به عزا مبدل شود، در اینجا برای عزای چه کسی چنین دستوری داده شده است؟ یکی از دوستان گفت : تو نبودی، شاید هم بودی در قم اغتشاشهائی شد،2 مردم را علیه دولت تحریک کردند، در شکستند، شیشه شکستند، آتش زدند، عده ای را مجروح کردند، یکی از شورشیان به خانه یکی از بزرگان دین پناه برده بود، رفتند او را بیرون بیاورند مسلح بود، مأمورین برای اینکه وظیفه خود را انجام دهند مقابل به مثل کردند نعشی بر جا ماند، وسیله ای برای حمله به دولت پیدا
توضیحات سند:
1 ـ امام خمینی در پیام به امت مسلمان ایران در خصوص اعیاد مذهبی به تاریخ 13 /4 /57 فرموده اند : «کرارا نظر اینجانب را درباره مراسمی که به عنوان جشن های سوم و پانزدهم شعبان برپا می شده خواسته اند، مع الاسف رژیم منحط برای مسلمین ایران عیدی نگذاشته است.دست شاه تا مرفق به خون ملت ایران فرو رفته و در حال حاضر ملت عزیز در عزای عزیزان خود نشسته، چگونه ممکن است کسی نظر دهد که جشن بگیرند و شادمانی کنند، شادمانی بر روی اجساد به خون خفته فرزندان اسلام؟! شادمانی در برابر افراد شریفی که در سیاه چال های زندان زیر سخت ترین شکنجه های جهنمی دژخیمان بسر می برند؟! شادمانی در مقابل تبعیدیانی که بر خلاف تمام موازین انسانی و قانونی از اوطان خود بیرون رانده شده اند؟! ما که هنوز مادرهای داغدار جوانانمان سیاهپوشند، ما که هنوز شاهد صدمات جانکاه شاه به اسلام بزرگ و کشور اسلامی هستیم جشنی نداریم، ما که در هر فرصت مدارس و مساجد و دانشگاههایمان مورد هجوم مأمورین شاه است ؛ چطور ممکن است چراغانی کنیم.
ملت ایران بداند که دست پلید دولت در فعالیت است که مسیر نهضت اصیل و شکل گرفته و عمومی ایران را تغییر دهد و یکی از شاهکارها همین دامن زدن به لزوم جشن است که در پرتو آن خون پاک ملت اسلام را لوث کند و نهضت عظیم اسلامی را به سستی بکشد و یاخدای نخواسته محو کند.
ملت ایران بیدار است و راه خود را یافته و با هوشمندی می داند که هر نغمه با هر اسم که او را از مسیر خود که قیام ضد شاهی است منحرف کند، شیطانی است اگر چه با اسم قرآن مجید و یا ولی اللّه اعظم ـ عجل اللّه فرجه ـ باشد.
ما روزی را عید می گیریم که بنیان ظلم و ظالم را منهدم کنیم و دست دودمان ستمکار پهلوی را از کشور قطع نماییم و آن روز ان شاءاللّه تعالی نزدیک است و روز عید اسلامی است و عید ولی عصر ـ عجل اللّه فرجه.
از کتاب «صحیفه نور جلد اول» 2 ـ واقعه دیماه 1356 : یک مقاله سفارشی و لاک و مهر شده توسط داریوش همایون وزیر اطلاعات و جهانگردی جهت انتشار به روزنامه اطلاعات داده شد.
این مقاله تحت عنوان «ارتجاع سرخ و سیاه در ایران» با نام مستعار احمد رشیدی مطلق در روزنامه مذکور به چاپ رسید.
نویسنده ضمن توهین به حضرت امام خمینی (ره) ایشان و مخالفین انقلاب سفید شاه را عوامل ارتجاع دانسته و علت حادثه پانزده خرداد را به ایشان نسبت داده است.
در قسمتی از این مقاله آمده «سرآغاز انقلاب شاه و ملت در روز ششم بهمن ماه 2521 شاهنشاهی (1341) استعمار سرخ و سیاه ایران را که ظاهرا هر کدام در کشور ما برنامه و نقشی خاصی داشتند با یکدیگر متحد ساخت که مظهر این همکاری صمیمانه در بلوای روزهای پانزدهم و شانزدهم خرداد 2522 (1343) در تهران آشکار شد...
روح اللّه خمینی معروف به هندی بود.
به قولی او مدتی در هندوستان و در آنجا با مراکز استعماری انگلیس ارتباطاتی داشته است و به همین جهت به سید هندی معروف شده است...
.
.
ارتجاع سرخ و سیاه او را مناسبترین فرد برای مقابله با انقلاب ایران یافتند.
» انتشار این مقاله موجب انفجار خشم مردم مسلمان شد و شهر قم حالتی غیر عادی و ملتهب به خود گرفت.
فردای آن روز بازار و شهر قم و همچنین درسهای حوزه یکپارچه تعطیل شد و سیل جمعیت با حرکت به سوی خانه مراجع و مدرسین حوزه از آنان خواستند تا در قبال این اهانت به ساحت امام و روحانیت ساکت ننشینند.
در روز 19 دیماه نیز راهپیمایی آرام طلاب و مردم و حضور آنان در منازل مدرسین، در ابعاد گسترده تری ادامه داشت.
پس از سخنرانی تند آیه اللّه حسین نوری علیه سیاستهای رژیم، به هنگام بازگشت جمعیت، در میدان شهدا (چهار راه فاطمی)، مأمورین مسلح رژیم با ایجاد درگیری ساختگی به روی راهپیمایان آتش گشودند.
در این واقعه عده ای از طلاب و مردم قم شهید و جمعی نیز مجروح و عده ای دستگیر شدند.
مردم برای اهدای خون به بیمارستانها می رفتند مأمورین رژیم شبانه تعدادی از مجروحین و پیکر مطهر شهدا را از بیمارستانها ربودند.
اساتید و فضلای سراسر کشور با انتشار اعلامیه هایی، به مقاله توهین آمیز روزنامه اطلاعات و کشتار مردم بی دفاع اعتراض کردند.
ر.ک : کوثر، ج 1، صص 320 ـ 319 غلامرضا کرباسچی، هفت هزار روز، ج 2، صص 782 ـ 777 روزشمار تاریخ ایران، باقر عاقلی، ج 2، ص 336