موضوع : خانم دکتر فرخ رو پارسا
تاریخ سند: 28 اردیبهشت 1344
موضوع : خانم دکتر فرخ رو پارسا
متن سند:
شماره : 226 /303 انتخاب خانم دکتر فرخ رو پارسا به معاونت وزارت آموزش و پرورش که منتسب به بهایی1 بودن و از فرقه «ازلی» آن می باشد انعکاس بسیار بدی در بین فرهنگیان باسابقه داشته و آنها را که عمری به درستی و پاکی خدمت کرده اند مأیوس نموده و نیز انعکاس این عمل در بین روحانیون و متعصبین مذهبی با اعتراض مواجه شده و آنها را عصبانی نموده است.نظریه مأمور گزارش دهنده : در این موقع حساس که کشور بیشتر از هر موقع به آرامش و سازش دستجات و طبقات مختلف دارد چه لزومی داشت که این خانم نماینده مجلس را به وزارت بیاورند و این کار علاوه بر عصبانیت فرهنگیان راه حسن تفاهم و نزدیک بین اولیای دولت و علما را مسدود نموده و یک نقطه ضعف تازه ای بدست مخالفین دولت داده است.
گیرندگان : عینا جهت اقدام به اداره 2ـ 322 ارسال می گردد شماره 28 /2 بخش 322 تحقیق شود آیا این بهایی است یا خیر اقدامات تحقیقی به وسیله اداره کل نهم ـ چهارم و ساواک تهران انجام شود 29 /2 بخش 322
توضیحات سند:
1ـ بهائیت که از فرقه های دست آموز بیگانگان به شمار می رود، تا جایی در درون رژیم پهلوی ریشه دوانده بود که هویدا، نخست وزیر سیزده ساله پهلوی از این گروه بود.بعد از پیروزی انقلاب اسلامی نیز این گروه با حمایت مخالفین انقلاب اسلامی به فعالیت علیه جمهوری اسلامی پرداختند.
برای شناسایی بیشتر این گروه، مختصری از تاریخچه آن از جلد اول دائره المعارف مرحوم مصاحب نقل می شود: طریقه جدیدی است که میرزا حسینعلی نوری معروف به بهاءاللّه (متولد 2 محرم 1233 ـ ق ـ متوفی ذیقعده 1310 ـ ه ق) بوجود آورد.
این آئین بنام خود او آیین بهائی و به اصطلاح پیر دانش «امربهایی» خوانده می شود.
میرزا حسینعلی نوری هنگام دعوت باب بی آنکه هرگز با او دیدار کرده باشد، بدو گروید و بعد از واقعه سوء قصد بابیه نسبت به ناصر الدین شاه، به زندان افتاد.
پس از آنکه با کسانش به عراق تبعید شد، یک چند در بغداد بین بابیه به سر برد و سپس کسوت درویشی پوشید و در حدود سلیمانیه و کردستان به سیاحت پرداخت و در مراجعت به بغداد در باغ نجیب پاشا نزدیک بغداد، در پیش عده ای از بابیه دعوی کرد که «موعود» باب و کسی که باب به نام «من یظهره اللّه » ظهور او را پیشگوئی نموده است اوست (1280 ه ق) از این جا بین پیروان او که «بهائی» و «بهائیه» خوانده شدند و سایر بابیه که برادرش میرزا یحیی صبح ازل را خلیفه باب می شمردند، تفرقه پدید آمد و بین دو برادر اختلاف افتاد.
چندی بعد هر دو برادر را از عراق به قسطنطنیه و از آنجا به اورنه تبعید نمودند.
چون کار میرزا حسینعلی در بین بابیه رواج بیشتر یافت و اختلاف ربائی و ازلی افزون شد دولت عثمانی میرزا حسینعلی را با پیروانش به عکّا و صبح ازل را با پیروانش به قبرس فرستاد.
میرزا حسینعلی در عکّا به نشر تعالیم و دعاوی خویش پرداخت و کتاب «اقدس» را که اساس تعالیم اوست در آنجا نوشت.
آثار دیگرش عبارتست از «ایقان»، «هفت وادی»، «کلمات مکنونه»، «کتاب الشیخ» و «ادعیه».
نیز مکاتبت او که به نام «الواح» خوانده شده است، از جهت اشتمال بر افکار و آراء او اهمیت دارد و غالب این آثار بزبانهای اروپایی نیز ترجمه شده است.
میرزا حسینعلی در عکا وفات یافت، پیروانش او را «جمال مبارک» و «جمال مقدم» می خوانند.
تعالیم میرزا حسینعلی که مخصوصا بوسیله پسرش عباس افندی ملقب به عبدالبهاء منتشر شده است مخلوطی است از عرفان اسلامی و بعضی نتایج از حکمت و معرفت اروپا در قرن 19 میلادی که با ذوق عرفانی به هم در آمیخته است.
بهائیان انبیاء را «مظاهر الاهیه» می خوانند، و معتقدند بعد از محمد (ص) باب، و بعد از او میرزا حسینعلی به عنوان مظهر الاهی بعالم آمده است.
اما گویند که بعد از بهاء اللّه ، لااقل تا هزار سال دیگر مظهر الاهی در عالم نخواهد آمد.