تیمسار سپهبد یزدان‌پناه ریاست عالی شورای عالی تاجگذاری
تاریخ سند: 15 مهر 1346
تیمسار سپهبد یزدان‌پناه ریاست عالی شورای عالی تاجگذاری
متن سند:
شماره: 3837 تتاریخ: 15 /7 /46
تیمسار سپهبد یزدان‌پناه ریاست عالی شورای عالی تاجگذاری
نظر به اینکه افسران و درجه‌داران بازنشسته و بانوان آنها استدعا دارند افتخار شرکت در تاجگذاری شاهنشاه آریامهر نصیب آنها نیز شود و بتوانند در چنین مواقعی از زیارت ذات مقدس شاهنشاه بهره مند شوند مستدعی است مقرر فرمایند در یکی از خیابان‌های مسیر موکب شاهانه محل توقف آنها را تعیین نمایند و تعداد آنها متجاوز از دو هزار نفر خواهد شد.
سرپرست کانون افسران و
درجه‌داران بازنشسته
سپهبد امان‌الله جهانبانی1
رونوشت برابر اصل است.
توضیحات سند:
_1ـ امان الله جهانبانی فرزند میر امان الله در سال 1274 ش در تهران متولد شد. وی سپهبد بازنشسته و برادر سرلشکر منصور جهانبانی بود که غلامرضا پهلوی با دخترش ازدواج کرده بود. امان الله رئیس انجمن روابط فرهنگی ایران و شوروی بود.
فردوست در خاطرات خود (ظهور و سقوط سلطنت پهلوی، جلد 1، ص 458) می‌نویسد:
«روس‌ها با وجود آن که می‌دانستند یا احساس می‌کردند که طرف مأمور ساواک است رغبت زیادی نشان می‌دادند و حداکثر استفاده را می‌کردند. آنها اکثرا با رفقای ایرانی خود به طور عمدی آماده بحث در همه زمینه‌ها بودند و اطلاعاتی می‌گرفتند و برای حفظ روابط خود تعمدا اطلاعاتی می‌دادند؛ این رویه از قدیم در روابط سفارت خانه‌های روس و انگلیس مرسوم بود. سپهبد امان الله جهانبانی که این اواخر رییس انجمن روابط فرهنگی ایران و شوروی بود، احتمالاً همین نقش را داشت. اختلافات مرزی معمولاً از طریق هیئت مرزی به ریاست سپهبد جهانبانی حل و فصل می‌شد و سپهبد امان الله جهانبانی نیز جهت حل اختلافات مرزی ایران و شوروی تعیین شده بود. او از امرای نظامی مورد اعتماد شاه و سرسپردگان رژیم پهلوی بود. نامبرده براساس دعوت ژنرال (تمپل دوروژمان) برای شرکت در مجمع فارغ التحصیلان مدرسه نظامی «اکل دوگر» فرانسه و با اجازه شخص شاه به این کشور عزیمت می‌کند. جهانبانی دارای دو پسر به نامهای مسعود و خسرو بود که هر دو در رژیم گذشته جزو عناصر وفادار و سرسپرده بودند. مسعود جهانبانی با حکم شاه سفیر ایران در پاریس و خسرو جهانبانی در بانک مرکزی اشتغال داشت.
رجوع کنید به بزم اهریمن جلد اول (مرکز بررسیهای اسناد تاریخی وزارت اطلاعات ص 373) و خاطرات کیانوری. ص 290.