موضوع: شیخ حسین نوری۱ واعظ ساکن قم فرزند ابراهیم
موضوع: شیخ حسین نوری۱ واعظ ساکن قم فرزند ابراهیم
متن سند:
[گزارش اطلاعات داخلی]به: ۱۹ه شماره: ۳۶۰۹/۱۹ه ب
از: ۱۹ه ب تاریخ: ۲۶/۱۱/۵۱
موضوع: شیخ حسین نوری۱ واعظ ساکن قم فرزند ابراهیم
نامبرده فوق ضمن رفتن منبر در کاروان حسینی حسینیه کاروان بروجن در مورد فیلم‌ها و مطبوعات و تلویزیون سخنرانی و اظهار داشت فیلمهای کنونی اکثراً مبتذل و شهوت انگیز است و از فیلم محلل۲ انتقاد نمود که به زن ایرانی اهانت نموده زیرا چادر را به نحوی منعکس که پایین تنه آن لخت بوده است. در مورد تلویزیون می‌گفت یکی از نمایندگان مجلس اظهار داشته هنگامی که تلویزیون را روشن نمودم پس از مشاهده از خانواده خود خجالت کشیدم و آن را بستم و چرا باید در مملکت این گونه فیلم‌ها پخش شود و در مورد مشروبات و الکل به استناد نوشته روزنامه بیان داشت در خیابان لاله زار تهران در مقابل ۲۷۰ باب مشروب فروشی تنها یک باب کتابخانه وجود دارد و در شوروی، ل آمریکا، فرانسه، هندوستان هر سال ۳۰۰۰۰۰ دلار صرف جلوگیری از مشروب فروشی می‌شود و طبق آمار دقیق در سال در پایتخت مبلغ ۲۰۰ میلیون تومان صرف مشروبات می‌شود و ۳۰۰ میلیون تومان صرف خرید فیلمهای لخت و منافی عفت می‌شود و این فیلم‌ها نتیجه مثبت گرفته نمی‌شود و طبق آمار در حال حاضر تعداد ۴۰ کارخانه مشروب سازی در مملکت اسلام دایر شده است چرا این پولها صرف مردم بی‌بضاعت نمی‌شود.
نظریه شنبه: نظری ندارد.
نظریه یکشنبه: ۱- از وی تعهد لازم اخذ گردیده است. ضمن اظهار داشته من ترسی ندارم چون که مدت ۲ ماه در ساواک تهران در سلول بدون نور و بدون ملاقات زندان بوده‌ام.
۲- در مورد اظهارات وی احضار نامبرده اظهار داشته به استناد مطبوعات چنین مطالبی را بیان نموده و به حساب مطالب دینی صحبت نموده است به وی تذکر داده شد از ابراز این گونه مطالب روی منبر خودداری نماید.
نظریه چهارشنبه: جهت استحضار چون نام شیخ حسین نوری (انوری) در ردیف ۵۶ لیست ارسالی جزو وعاظ تعهدی قید گردیده لذا به ساواک بروجن دستور داده شد ضمن تذکر لازم چنانچه به رویه خود ادامه دهد از منطقه طرد خواهد شد.
توضیحات سند:
۱- آیت‌الله حسین نوری همدانی، در سال ۱۳۰۴ ه ش در همدان به دنیا آمد. مقدمات دینی را نزد پدر و دیگر اساتید شهر همدان گذراند و در سال ۱۳۲۳ عازم قم شد و سطوح عالیه را در این شهر فراگرفت. آیت‌الله حسین نوری تربیت و تدریس طلاب علوم دینی را در قم آغاز کرد و سال‌ها بدین امر اهتمام ورزید. ایشان در فراز و نشیب‌های سیاسی و اجتماعی فعال بود و طلاب را به مبارزه علیه رژیم شاه دعوت می‌کرد. تألیفات فراوانی از آیت‌الله نوری منتشر گردیده است که از آن جمله است: کتاب انسان و جهان، کتاب جهان آفرین، کتاب داستان باستان، اقتصاد اسلامی، دانش عصر فضا، جهاد.آیت‌الله حسین نوری در سال ۱۳۳۲ ممنوع المنبر و در سال ۱۳۵۶ محکوم به تبعید شد. آیت‌الله نوری همدانی پس از رحلت آیت‌الله العظمی اراکی از طرف جامعه مدرسین حوزه علمیه قم به عنوان یکی از مراجع تقلید معرفی گردید. ۲- فیلم محلل از جمله فیلم‌هایی است که در دهه پنجاه در شرایطی که موج اسلام خواهی و دین گرایی در نسل جوان به مرحله‌ای رسیده بود که رژیم و آمریکا از رشد آن احساس ناامنی می‌کردند، ساخته شد. در چنین شرایطی فیلم محلل با هدف حمله به مذهب، تهیه و به نمایش عمومی در می‌آید که با واکنش‌های منفی روحانیت و مردم مواجه می‌گردد که از جمله شهید مطهری در این زمینه نقد عالمانه‌ای نوشته و آن را محکوم نموده است.
مفهوم مورد نظر کارگردان (نصرت کریمی) و تهیه کننده مهدی میثاقیه (که مجری اهداف آمریکا در سینمای ایران بوده) از طریق داستانی روان و عامه پسند پیش می‌رود و به نتیجه می‌رسد. داستان محلل از این قرار است که یک حاجی معتقد که علی القاعده در حجاب و رو‌گیری خانواده سرسخت است، با ماجرای فرار زن همسایه به جرم خیانت به شوهرش، دیدگاههای خود را در این خصوص (خیانت زن و دختر) مطرح می‌کند و می‌گوید: اگر زن خیانت کند باید او را طلاق داد اما اگر دختر خیانت کند باید او را کشت. سرانجام حاجی اعلاء یک شب هنگام مراجعه به خانه سایه پسر همسایه و دخترش را در دیوار کوچه می‌بیند که با هم هستند. زن حاجی اعلاء فداکاری می‌کند و می‌گوید من بودم که به تو خیانت کردم و حاجی اعلاء از روی عصبانیت زن را سه طلاقه می‌کند. بعد از روشن شدن ماجرا و فرو نشستن خشم، حاجی دیگر نمی‌تواند زنش را صاحب شود و باید محلل بگیرد ... حاجی اعلاء به دنبال محلل می‌گردد تا سرانجام رقیب او - خواستگار بیست سال قبل زنش - محلل می‌شود و بعد از عقد حاضر نیست همسر حاجی اعلاء را طلاق دهد که درگیری و کشمکش آغاز می‌شود. ظاهراً هیچ یک از فیلمهای روشنفکری، که مأموریت داشتند تا به مذهب حمله کنند، مانند این فیلم موفق نبودند. (نقل به مضمون از کتاب سیاستگزاران یا سیاست بازان سینمای بعد از انقلاب، جمال شیرمحمدی، نشر ناوک، ۱۳۷۶، صص ۱۶۵ ۱۶۳)