موضوع : اظهارنظر در مورد وضع هژبر یزدانی
تاریخ سند: 3 مهر 1357
موضوع : اظهارنظر در مورد وضع هژبر یزدانی
متن سند:
به : 348 از : 20 ه 15 شماره : 50974 /20 ه 15 در محافل قضائی گفته می شود با اینکه هژبر یزدانی یکی از چهره هایی است که به حق و یا ناحق خصومت قشر وسیعی از مردم ایران را علیه دستگاه محاکمه برانگیخته است با وجود این هفته گذشته والاحضرت شاهپور عبدالرضا1 که شهرت دارد در بسیاری از امور با هژبر یزدانی مشارکت داشته در زندان به ملاقات هژبر یزدانی رفته است و چند ساعت در زندان با او مذاکراتی انجام داده است دکتر ایلخانی وکیل دادگستری می گفت این ملاقات به قضاوت دادگستری ثابت نموده که هژبر یزدانی به اتکاء چه مقاماتی صاحب چنین ثروت بی حساب شده است.نظریه شنبه : نظری ندارد نظریه سه شنبه : نظری ندارد نظریه چهارشنبه : در مورد ملاقات یکی از والاحضرتها با هژبر یزدانی در زندان شایعات زیادی وجود دارد.
هژبر یزدانی مدت 12 روز است که به زندان قصر منتقل شده و در این مدت هیچیک از والاحضرتها با او ملاقاتی نداشته است.
اداره یکم عملیات ـ اردیبهشتی محترما بعرض برسد 2 /7 خبری داشتم که یکی دیگر از والاحضرتها با وی قبلاً ملاقات نموده اند (22) کل سوم 3 /7
توضیحات سند:
1ـ عبدالرضا پهلوی متولد 1303 ش و اولین فرزند رضاخان از عصمت الملوک دولتشاهی است.وی تحصیل کرده دانشگاه هاروارد در امریکاست.
وی بعد از گذراندن دوره ابتدایی در ایران با برادرش محمدرضا در مدرسه له روزه، سوئیس به تحصیل خود ادامه داد و در بازگشت به ایران در سال 1315 در دبیرستان نظام و متعاقب آن در دانشکده افسری مشغول به تحصیل شد.
عبدالرضا بعد از وقایع شهریور 1320 شایعه ولیعهدی و جانشینی اش به جای رضاخان مطرح بود ولی محمدرضا در 25 شهریور همان سال به سلطنت رسید ولی حسادت وی نسبت به عبدالرضا همچنان باقی بود، چنانچه پس از اتمام تحصیلات و بازگشت به کشور در مقام مهمی قرار نگرفت و تنها ریاست افتخاری برنامه 7 ساله به وی سپرده شد.
مشارالیه نیز در مازندران زمین های وسیعی در اختیار داشت و به امور کشاورزی می پرداخت و در ضمن از سهامداران گروه کارخانه های نورد آلومینیوم و شرکت ماشین آلات کشاورزی جاندیر و مالک شرکت شکار ایران بود.
او که به این درآمدها اکتفا نمی کرد مانند سایر اعضای خانواده پهلوی دست به معاملات غیر قانونی و گرفتن حق و حساب از شرکت های خارجی برای عقد قرارداد در ایران می زد.
پهلوی ها، ج دوم، ص 471 ـ 488