جناب آقاى دکتر اقبال1 ریاست محترم هیئت مدیره و مدیرعامل شرکت ملى نفت ایران
تاریخ سند: 4 دی 1346
جناب آقاى دکتر اقبال1 ریاست محترم هیئت مدیره و مدیرعامل شرکت ملى نفت ایران
متن سند:
شماره : 7808 تاریخ :4 /10 /46جناب آقاى دکتر اقبال1 ریاست محترم
هیئت مدیره و مدیرعامل
شرکت ملى نفت ایران
حسب‌الامر مبارک علیاحضرت فرح پهلوى شهبانوى ایران جشن هنر در شهریور ماه سال آینده برگزار خواهد شد مقرر فرمودند مراتب را به استحضار جنابعالى برسانم و تمنا کنم تعیین فرمائید شرکت ملى نفت ایران به چه نحو و در چه حدودى مى‌تواند براى برگزارى جشن هنر کمک نماید.
متشکر مى‌شوم نتیجه را مرقوم دارید که به عرض مبارک برسد.
پیشکار علیاحضرت فرح پهلوى شهبانوى ایران.
فضل‌اللّه نبیل
توضیحات سند:
1ـ منوچهر اقبال در 20 مهر 1288 در مشهد به دنیا آمد. تحصیلات ابتدایى خود را در مشهد و تحصیلات متوسطه را در مدارس ثروت و دارالفنون-تهران به پایان برد و در دارالفنون با دکتر رضا رادمنش، دکتر فریدون کشاورز و دکتر محمد شاهکار همکلاس بود. او در سال 1305 با هزینه شخصى عازم اروپا شد و در سال 1312 به عنوان متخصص امراض عفونى از دانشکده پزشکى پاریس فارغ‌التحصیل گردید. وى در همین سال با یک دختر فرانسوى ازدواج کرد. ورود منوچهر اقبال به صحنه سیاست با شهریور 1320 و سقوط دیکتاتورى رضاخان مقارن است. وى سمتهایى منجمله، معاون وزارت بهدارى، کفیل وزارت بهدارى، وزیر بهدارى، پست و تلگراف، فرهنگ، راه، کشور، سناتور مجلس سنا. استاندار آذربایجان، ریاست دانشگاه تهران و دانشکده پزشکى، نخست‌وزیر و مدیر عامل شرکت ملى نفت ایران و... را عهده‌دار بود. سند بیوگرافیک مورخ 25 /5 /1333 مندرج در پرونده ساواک حاکى از آن است که دکتر اقبال در جریان انتخابات این زمان با وساطت دکتر هادى طاهرى (وزیر مشاور) مبلغ 500 هزار تومان رشوه دریافت داشت. در این دوران شهرت اقبال به عنوان یک چهره وابسته به استعمار بریتانیا ودربار شهرت بیشترى یافت.طبق اسنادساواک،دکترمنوچهر اقبال درسفر سال1331به فرانسه به همراه دکترعبدالحسین راجى، به عضویت فراماسونرى درآمد. در سالهاى بعد، اقبال به همراه دکتر سعید مالک در رأس لژهاى تابع تشکیلات فراماسونرى فرانسه قرار داشت. اسناد موجود، نام اقبال را در زمره مؤسسین لژ خورشید تابان (تابع گراند ناسیونال دوفرانس) در خرداد ماه 1343 و رئیس هیئت مدیره این لژ نشان مى‌دهد.ر. ک : ظهور و سقوط سلطنت پهلوى، ج 2، نشر اطلاعات، ص 329.