موضوع: انتصابات اخیر و افکار عمومی
تاریخ سند: 16 خرداد 1346
موضوع: انتصابات اخیر و افکار عمومی
متن سند:
شماره: 9237 /20 /7/م تاریخ:16 /3 /1346موضوع: انتصابات اخیر و افکار عمومی
بین محافل مختلف و سیاسی تهران در مورد تغییر و انتصاب اخیر استانداران انتقادهای شدیدی می‌شود و بیشتر انتصاب چهار نفر از استانداران یعنی آقایان هوشنگ عامری ـ یمین افشار ـ دکتر کیانپور و مهندس دهستانی1 در خارج و همچنین بین کارمندان وزارت کشور انعکاس بسیار نامطلوبی داشته و همه از این جریان و به اصطلاح رفیق بازی آقای مهندس انصاری وزیر کشور صحبت می‌کنند و کار این اعتراض به جایی کشیده که به قرار اطلاع آقای رزم آرا مدیرکل سابق بازرسی وزارت کشور در اطاق کار آقای وزیر هتاکی و اعتراض و پرخاش شدید نموده است این محافل می‌گویند هوشنگ عامری از یاران شب آقای انصاری است و ایشان هر جا رفته‌اند او را با خود برده‌اند و این شخص فاقد هرگونه مدیریت و لیاقت و اطلاع اداری است به طوریکه در تمام مدت خدمت خود در سازمان برنامه و به اصطلاح با قدرت پدر خود (سلطان محمد عامری) همیشه بازرس در بانک اعتبارات صنعتی بوده است.
در مورد آقای یمین افشار می‌گویند که نامبرده از ابتدای تأسیس سازمان آب و برق خوزستان با آقای انصاری در رشته برق همکاری می‌کرده و با ایشان شریک بوده و انتصاب اخیر نامبرده نیز به اصطلاح دهن‌کجی به آقای مهندس روحانی وزیر آب و برق بوده است.2
در مورد آقای دهستانی می‌گویند نامبرده از بستگان آقای مهندس انصاری است و درباره آقای دکتر کیانپور نیز اظهار می‌شود که روی فشار و توصیه آقای دکتر گودرزی این کار را کرده‌اند.
به طور خلاصه می‌توان گفت که در حال حاضر با این انتصاب بر تعداد دشمنان آقای انصاری اضافه شده و شنیده می‌شود عده‌ای از مقامات عالی وزارت کشور مشغول تهیه مدارکی علیه نامبرده هستند تا بتوانند به موقع اعلام جرم کنند. اصل در پرونده 222015 رونوشت در پرونده مهندس منصور
رونوشت برابر اصل است. روحانی کلاسه رـ و ـ 50 وزیر آب و برق بایگانی شود.
توضیحات سند:
1. عبدالعلى دهستانى، فرزند یدالله در سال 1300 ﻫ ش به دنیا آمد. پدرش از ملاکین بزرگ کرج و سناتور بود. وى دوره تحصیلات ابتدائى و دبیرستان را در مدرسه شرف و دبیرستان کرج طى کرد و در سال 1319 دوره مقدماتى دانشکده کرج را گذراند و در سال 1320 به دانشکده کشاورزى کرج رفت و پس از اخذ گواهینامه لیسانس در سال 1323 جهت طى یک دوره یک ساله رهسپار آمریکا شد و در قسمت ماشین‌آلات کشاورزى در کالیفرنیا دوره دید.دهستانى که از سال 1319 به خدمت دولت درآمد، ابتدا در دانشکده کشاورزى کرج به عنوان کمک متخصص فنى کشاورزى شروع به کار کرد و در سال 1323 به استخدام وزارت کشور درآمد و معاون اداره امور کشاورزى شد.
دیگر مشاغل وى به این شرح است:
1326، بازرس اداره نمایشات، 1328، مأمور از وزارت کشور به دربار، 1329: رئیس اداره ایلات (اداره املاک) دربار، 1331، رئیس اداره عمران و اصلاحات، 1332، عضو هیأت مدیره بنگاه عمران، 1334: بازرس دولت در هیأت مدیره بنگاه عمران.
دهستانى که در دوره نوزدهم مجلس شوراى ملى از طرف حزب مردم کاندید شهریار و ساوجبلاغ شده بود، با کمک اوباش و چاقوکش‌ها به مجلس راه یافت و یکى از خدمتکاران خود را به علت فاش کردن اسرار انتخاباتى کشت و جسد او را در رودخانه کرج‌انداخت که هرگز پرونده این قتل پیگیرى نشد. عبدالعلى دهستانی از اعضاء «جبهه یاران متحد» و نیز از اعضاى لژ فراماسونرى کوروش و لژ آفتاب و قائم مقام منطقه 354 باشگاه لاینز و عضو حزب رستاخیز بود، در سال 1346 به استاندارى سیستان و بلوچستان منصوب و در سال 1350 استاندار آذربایجان غربى شد، ولى به دلیل فساد اخلاقى شدید در سال 1357 به استان مرکزى منتقل گردید. وی از اسداله علم، منوچهر اقبال و قدس نخعى به عنوان معرفان خود نام برده و نشان‌هاى مختلفى نیز از شاه دریافت کرد که از آن جمله می‌توان به: نشان درجه یک توسعه اقتصادى و آبادانی و نشان درجه اول آبادانى و پیشرفت اشاره کرد. ساواک در یکى از ارزیابى‌هاى خود، وى را چنین معرفى کرده است: «فردى عیاش، خوشگذران، عصبانى، تندخو، علاقمند به زن و مشروب[است]». (اسناد ساواک - پرونده انفرادی)
2. در اسناد لانه جاسوسی درخصوص دلایل دشمنی رضا انصاری و منصور روحانی آمده است: «[روحانی] در کوشش‌های خود جهت اعمال نفوذ و اختیارات وزارتخانه‌اش، سازمان آب و برق خوزستان در جدال دائمی با رضا انصاری (رئیس سازمان آب و برق و استاندار خوزستان) بود. دشمنی آنها به نظر می‌رسد در نتیجه کوشش‌های جاری روحانی جهت عقد قراردادهای مهندسی مشاور برای سدهای رودخانه مارون و کارون با الکساندر حبی (GIBB) (انگلیسی) به جای شرکت تحقیقات و توسعه (شرکت آمریکایی که از ابتدای تأسیس مشاور سازمان آب و برق خوزستان بوده است) به سرعت روبه فزونی نهاد.» اسناد لانه جاسوسی، کتاب هشتم، موسسه مطالعات و پژوهش‌های سیاسی، 1386، ص 537.