موضوع : رابطه مصطفی خمینی و تیمور بختیار
تاریخ سند: 12 دی 1349
موضوع : رابطه مصطفی خمینی و تیمور بختیار
متن سند:
از : 316 به : عرض می رساند آقای مصدرالامور ضمن یک بحث خصوصی در زمینه بررسی جریان اقدامات خلاف مصالح تیمور بختیار با همکاری دولت عراق و عده ای از ایرانیان مخالف از جمله مصطفی خمینی اظهار داشت که رابطه مصطفی خمینی با بختیار یک موضوع روشن است1 زیرا در عراق مشهور بود و حتی عده کثیری از روحانیون ضمن بحث در اطراف این رابطه انزجار خود را اعلام و اظهار نظر می کردند در جایی که آیه اللّه روح اله موسوی خمینی بختیار را از خانه خود ضمن اهانت بیرون رانده2 نباید پسرش برخلاف میل و خواسته او رفتار نماید.نظریه شنبه : مفاد خبر صحت دارد.
نظریه 316 : قبلاً نیز اخباری پیرامون ارتباط مصطفی خمینی با بختیار واصل شده لکن مسبب اصلی برقراری چنین ارتباطی سیدموسی آیه اللّه زاده اصفهانی بوده است.
آقای اوانی بهره برداری شود.
13 /10 در پرونده مصطفی خمینی بایگانی شود.
اوانی 14 /10 /49
توضیحات سند:
1ـ رجوع کنید به پاورقی سند شماره 319 2ـ اشاره به تلاش فراوان تیمور بختیار برای ملاقات به حضرت امام (ره) دارد.بختیار کوشش فراوانی نمود تا به امام نزدیک شود و به اصطلاح مبارزات خود علیه شاه را با نهضت امام خمینی هماهنگ سازد بختیار برای جلب موافقت امام برای ملاقات با او بسیاری را واسطه قرار داد و به منظور جلب اعتماد امام نسبت به خود به هر دری زد، لیکن هر چه بیشتر تلاش می کرد کمتر نتیجه می گرفت.
امام هرگونه دیدار و گفتگو با او را سرسختانه رد می کرد و دیگران را نیز از هرگونه همکاری و ارتباط با او برحذر می داشت امام به خوبی از ماهیت و سابقه آن جرثومه فساد آگاهی داشت و از بند و بست و وابستگی او به استکبار جهانی به خوبی آگاه بود.
از این رو، در دیداری که یکی از نمایندگان «کنفدراسیون جهانی محصلین و دانشجویان ایرانی» به نام مجید زربخش همراه با آقای محمود رفیع گیلانی دبیر مالی کنفدراسیون در تاریخ مرداد ماه 1348 با امام داشتند و درباره بختیار پرسش به عمل آوردند، امام با صراحت اعلام کرد: «با آن که تا دودمان پهلوی در ایران بر سر کار است ملت ما روی خوش نخواهد دید لیکن اگر بنا باشد روزی بختیار در ایران زمام امور را در دست گیرد وظیفه همه مسلمین است که با او مبارزه کنند و از رسیدن او به قدرت جلوگیری کنند.
» (نزدیک به این مضامین) بختیار به منظور راه یابی به پیشگاه امام چند باری به نجف رفت و برای ملاقات با امام تلاش های گسترده ای کرد، لیکن به هر دری زد بی نتیجه بود و امام از پذیرش او سرسختانه خودداری می کرد.
سرانجام او ناچار شد همانند پادوهای وامانده به همراه استاندار کربلا بدون اطلاع قبلی و بدون معرفی خود در تاریخ 10 /9 /1348 به منزل امام برود و از این راه با امام دیدار کند.
امام در این دیدار حتی کلمه ای با او سخن نگفت و به سخنان او نیز به هیچ وجه پاسخ نداد و همانند همیشه سخنان استاندار را نیز بی پاسخ گذاشت.
(نهضت امام خمینی، ج 2، ص 585)