تاریخ سند: 4 مهر 1352
متن سند:
شماره : 1143 جناب آقای نصرت اللّه معینیان ریاست محترم دفتر مخصوص شاهنشاهی اساسنامه بنیاد سلطنتی تحقیقات اسلامی را که در جلسه ای با حضور جنابان آقایان علامه وحیدی1 ـ دکتر نصر2 ـ دکتر محمدی و اینجانب مورد بررسی قرار گرفته و به تصویب رسیده است برای هرگونه اقدام مقتضی ایفاد می دارد.منوچهر آزمون معاون نخست وزیر و سرپرست سازمان اوقاف
توضیحات سند:
1ـ محمدعلی وحیدی، معروف به علامه وحیدی، روحانی نمایی بود که در جوانی جزء نزدیکان آیت الله شهرستانی به شمار می رفت اما به علت خیانت و جعل نامه ای در حمایت از شخص بزه کاری با مهر آیت الله شهرستانی، آیت الله شهرستانی وی را از خود راند و مهر خود را نیز شکست.از نکات جالب توجه زندگی وحیدی این است که سپهبد امیراحمدی (از نزدیکان رضاشاه) طی تلگرافی او را مجتهد قلمداد می کند.
و علامه وحیدی نیز از حرف او برای اجتهاد خود استفاده می کند.
بر همین اساس نیابت تولیت مدرسه سپهسالار به وی سپرده شد.
وی با کنار گذاشتن لباس روحانیت وارد مجلس شورای ملی شد و در دوره بیستم مجلس به هنگام آغاز نطقش گفت: «به نام خدا و شاهنشاه».
او پس از اظهار این جمله که «شاه خدای روی زمین است» مورد اعتراض سردار فاخر حکمت قرار گرفت.
حکمت به وی گفت اینجا خانه ملت است و کسی حق ندارد سخنان کفرآمیز به زبان آورد و او را وادار به ترک تریبون کرد.
شاه و دستگاه تبلیغاتی او از وحیدی به عنوان یک مجتهد و مرجع تقلید یاد می کردند.
وحیدی برای نخستین بار از پشت تریبون مجلس به حضرت امام (ره) اهانت کرد.
سخنانش به قدری توهین آمیز و بی شرمانه بود که ساواک آن را، موجب گسترش اعتراضات مردم و روحانیت دانست.
وحیدی پس از انقلاب اسلامی در دادگاه محاکمه و به اعدام محکوم گردید.
2ـ دکتر سید حسین نصر، متولد 1312 در تهران پس از تحصیلات نیمه اول متوسطه در ایران به امریکا عزیمت کرد و پس از اتمام تحصیلات متوسطه و دانشگاهی و اخذ دکترای فلسفه و تاریخ علوم به ایران بازگشت و عهده دار مشاغلی چون دانشیاری و استادی و مدیریت در دانشگاه تهران، عضو شورای مرکزی آموزش کشور، رئیس دانشگاه صنعتی آریامهر، مدیر عامل انجمن شاهنشاهی فلسفه ایران و بالاخره ریاست دفتر مخصوص فرح گردید و علاوه بر مشاغل فوق در چندین مؤسسه و مرکز و شورای داخلی و خارجی نیز عضو بود.
دکتر سید حسین نصر همزمان با پیروزی انقلاب اسلامی از ایران به امریکا پناهنده شد.
ر.ک : کتاب شرح احوال رجال، ج 2، ص 754.