تاریخ سند: 12 بهمن 1345
متن سند:
[شماره:] 71108 /316 از: ساواک به: تیمسار ریاست شهربانی کل کشور (اداره اطلاعات) طبق اطلاع شب گذشته اعلامیه‌هائی حاکی از مطالب زننده1در مسجد فیضیه قم2 روی دیوار نصب ولی طلاب مخالف خمینی اعلامیه‌های مزبور را برداشته‌اند.ضمنا چون پاره‌ای از عناصر ناصالح قصد دارند روز 16 /11 /45 به مناسبت تصادف با رحلت حضرت امام جعفر صادق(ع) ضمن برگزاری مراسمی در شهرستان قم مبادرت به تظاهراتی نیز بنمایند و از طرفی مخالفین خمینی که میل ندارند تظاهراتی انجام شود درصددند در قبال تظاهرکنندگان عکس‌العملی نشان دهند در این صورت چنان چه تظاهراتی در آن شهرستان انجام گیرد یقیناً منجر به زد و خورد خواهد شد و بنابراین برگزاری مراسم و انجام هر نوع تظاهراتی صلاح نیست.
ضمناً قرار است از طرف پاره‌ای از عناصر مخالف در روز مزبور در بعضی از مساجد تهران از جمله مسجد جامع نیز تظاهراتی صورت گیرد.
علی‌هذا خواهشمند است دستور فرمائید ضمن پیش‌بینی لازم به منظور جلوگیری از هرگونه حادثه سوئی مراتب به شهربانی قم نیز اعلام و از نتیجه اقدامات معموله این سازمان را مطلع نمایند.
رئیس سازمان اطلاعات و امنیت کشور سپهبد نصیری از طرف مقدم گیرنده ـ ریاست ساواک قم جهت اطلاع و پیش‌بینی و همکاری لازم با شهربانی محل و اعلام نتیجه اقدامات معموله.
آقای صالحی مراتب به اطلاع آقای تهامی رسیده است مع‌هذا ساواک تهران را هم در جریان قرار دهید.
12 /11
توضیحات سند:
1.این مطلب مربوط است به آن‌چه که در رابطه با ذکر نام شاه و صراحت به اسم وی بوده است، که ساواک آن را زننده می‌داند.
مدرسه فیضیه پایگاه اساسی انقلاب اسلامی بود و به طوری که از اسناد برمی‌آید تلاش‌های وسیع رژیم شاه برای کنترل آن بیهوده بوده است.
طلاب از کمترین امکانات استفاده کرده و با نصب اطلاعیه‌های افشاگر و روشن‌گر ماهیت رژیم شاهنشاهی را برملا می‌کردند و تابلو اعلانات مدرسه فیضیه همواره شاهد چنین اطلاعیه‌هایی بود.
2.
مدرسۀ فیضیه: از بناهای عهد صفویه است که در جنب صحن قدیمی حرم حضرت معصومه (س) بنا شده است.
وجه تسمیۀ آن به فیضیه، از این جهت است که چندی محدث حکیم ملا‌محسن فیض کاشانی در این مدرسه سکونت داشته است.
قول دیگر این است که چون در جنب مشهد فیض، آثار حضرت معصومه (س) بنا شده به این نام موسوم گشته است.
بنای کنونی مدرسۀ فیضیه مربوط به دورۀ حکومت فتحعلی شاه قاجار است که در سال 1213 بنای سابق را خراب و ساختمان فعلی را بنا نمودند.
(محمد شریف رازی، گنجینۀ دانشمندان، جلد 1، صفحه 40 ـ 42، کتاب فروشی اسلامیه، تهران 1352)