تاریخ سند: 4 آذر 1353
درباره: سید محمد احمدی فروشانی فرزند سید مصطفی
متن سند:
به: بازپرسی شعبه ۲ دادسرای نظامی استان اصفهان تاریخ:4 /9 /53
از: ساواک استان اصفهان شماره: 10146 /10 ﻫ
درباره: سید محمد احمدی فروشانی فرزند سید مصطفی
بازگشت به: ۱۰- ۳۷۱-۶۶-۴۰۱ – 11 /8 /53
بدین وسیله ۹ برگ پرونده اتهامی نامبرده بالا بپیوست ایفاد میگردد خواهشمند است دستور فرمایید از نتیجه رسیدگیهای معموله این سازمان را مطلع فرمایید.
رئیس سازمان اطلاعات و امنیت استان اصفهان. تقوى
از طرف هوشمند1
گیرنده: تیمسار ارتشبد ریاست معظم اطلاعات و امنیت کشور۲ (۳۱۲) پیرو 7858 /10 – 8 /5 /53 به انضمام یک نسخه گزارش بازجوئی جهت استحضار و ضبط در سوابق مربوطه
توضیحات سند:
١ـ ناصر قلی هوشمند در سال ۱۲۹۷ ﻫ ش در تهران متولد شد. وی سرهنگ ارتش بود که به ساواک منتقل گردید و در اصفهان به عنوان معاون ساواک و معاون کمیته مشترک ضدخرابکاری در دستگیری مبارزان نقش به سزایی داشت.
پس از دستگیری در سال ۵۸ وی محاکمه و محکوم به اعدام گردید.
۲- ارتشبد نعمتالله نصیری متولد سمنان و فارغالتحصیل دانشکده افسری بود. او مدتی فرماندهی گروهان دانشکده افسری، معاونت دانشکده تکمیلی، فرماندهی گردان هنگ ۱۸ لشگر کرمان و فرماندهی گردان مستقل سیرجان را به عهده داشت. سپس به فرماندهی هنگ یکم از لشگر گارد و فرماندهی گارد سلطنتی منصوب شد. مقارن با جشنهای ۲۵۰۰ ساله به درجه ارتشبدی ارتقاء پیدا کرد و در شهریور ماه ۱۳۵۷ پس از برقراری حکومت نظامی در تهران که موج افشاگریها علیه دستگاه جهنمی ساواک بالا گرفت، نصیری را که در آن زمان سفیر پاکستان و ساکن آن کشور بود، به تهران احضار و [یا بازداشتی عوامفریبانه] روانه زندان کرد. ارتشبد نصیری از عوامل مؤثر کودتای آمریکایی ها در ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ بود و مدتی پس از سقوط دولت ملی مصدق، به عنوان معاون نخستوزیر و رئیس سازمان اطلاعات و امنیت کشور منصوب شد نصیری به خاطر دخالت مستقیم و غیرمستقیم در ارعاب و تعقیب و شکنجه و قتل آزادیخواهان مورد نفرت همه طبقات جامعه بود. آجودان مخصوص شاه همچنین با سوء استفاده از قدرت عظیم و شیطانی خود، ثروتی افسانهای به هم زده بود. با پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی، در دادگاه انقلاب محاکمه و به اتهام مفسد فیالارض و محاربه با خدا به اعدام محکوم گردید. حکم اعدام او در 26 /11 /1357 به مرحله اجرا درآمد.
منبع:
کتاب
روشنگر دوران / حجتالاسلام حاج سید محمد احمدی به روایت اسناد ساواک صفحه 140