گزارش گزارش مأمور ویژه حاکی است: شب گذشته عده‌ای از افراد مسلمانان مجاهد، در محل مجمع حضور یافته
تاریخ سند: 26 آذر 1332
گزارش گزارش مأمور ویژه حاکی است: شب گذشته عده‌ای از افراد مسلمانان مجاهد، در محل مجمع حضور یافته
متن سند:
تاریخ: 26 /9 /1332گزارش
گزارش مأمور ویژه حاکی است: شب گذشته عده‌ای از افراد مسلمانان مجاهد، در محل مجمع حضور یافته و ضمن صحبت‌های متفرقه، «سرای‌بخش» نام، اظهار داشته است دکتر بقائی سعی دارد عده‌ای از نمایندگان غیر مستعفی را با خود همراه نموده و آنها را علیه دولت به مبارزه وادار نماید.(1) ضمانت‌پناه گفته است کاشانی به وسیله صادق بهداد به افراد توصیه نموده فعلاً از هرگونه تظاهراتی که منجر به اخلال نظم شود، خودداری نمایند. استاد علی نام، راجع به جمعیت فدائیان اسلام گفته است، برادر خلیل طهماسبی که از طرفداران کاشانی و در جلسات فدائیان اسلام نیز شرکت می‌کند، سعی دارد فدائیان اسلام را با کاشانی آشتی دهد تا فرصتی برای شمس قنات‌آبادی باقی نماند که مجدداً به کاشانی نزدیک شود. سرای‌بخش، در مورد عدم فعالیت بازاری‌ها اظهار داشته چون طرفداران آیت‌الله بهبهانی در بازار، پشتیبان دولت هستند، طرفداران دولت سابق نمی‌توانند فعالیت و مبارزه نمایند. ساعت ۲۰ افراد از مجمع خارج و به منزل آیت‌الله کاشانی رفته ولی چون کسی در آنجا حضور نداشته، متفرق شده‌اند.
توضیحات سند:
١- شاید بقائی انتظار داشت که یاران او در مَناسب کلیدی، قرار گیرند، لیکن چنین نشد در این ایام بقائی با لویی هندرسون، سفیر آمریکا، دیدار کرد. در این مذاکرات، بقائی هشدار داد که عوامل اصل چهار نفوذ کرده‌اند. وی همچنین مدعی شد که شوروی و انگلیس آشکارا یا غیر‌آشکارا در امور ایران با یکدیگر همکاری دارند. او کابینه زاهدی را که متشکل از عوامل انگلیس بود، مورد سؤال قرار داد و خاطر‌نشان کرد که زاهدی تظاهر به دوستی با آمریکا می‌کند اما در حقیقت دست انگلیس از در تشکیلات آمریکایی‌ها مثل آستین دولت او خارج شده است. بنابراین در اثر سوء سیاست‌های او، مردم، آمریکا را مسؤول اوضاع نابسامان ایران می‌دانند. به گفته بقائی مذاکرات، از ساعت ۷:۳۰ بعدازظهر تا حدود نیمه شب طول کشید و شام در کنار سفیر صرف شد. هندرسون با استفاده از یک ضرب‌المثل فرانسوی گفت: «در موقع عبور از سیلاب، اسب‌های کالسکه را نمی‌شود عوض کرد. باید حوصله کرد که اوضاع به مسیر طبیعی بیفتد.»رک: زندگینامه سیاسی دکتر مظفر بقائی، صفحات ۱۷۶ و ۱۷۷