تظاهرات آرامی به صورت پیاده‌روی با شرکت حدود 200 نفر از متعصبین مذهبی و تعدادی از روحانیون از مسجد گلشن گرگان
تاریخ سند: 13 شهریور 1357
تظاهرات آرامی به صورت پیاده‌روی با شرکت حدود 200 نفر از متعصبین مذهبی و تعدادی از روحانیون از مسجد گلشن گرگان
متن سند:
از: گ10 تاریخ: 13 /6 /2537[1357]به: 2 ﻫ 1 شماره: 1679/گ10
درباره: تلفنگرام
عطف به 2917 /2 ﻫ 1 ـ 13 /6 /37
و پیرو 1654/گ10 ـ 7 /6 /37
تظاهرات آرامی به صورت پیاده‌روی با شرکت حدود 200 نفر از متعصبین مذهبی و تعدادی از روحانیون از مسجد گلشن گرگان از ساعت 11 روز جاری شروع و ضمن دادن شعار و وصل پلاکاردهایی ـ استقلال. آزادی. حکومت اسلامی ـ ایران کشور ماست. خمینی رهبر ماست ـ درود بر سیاست [ناخوانا] - ای سرباز. ای ژاندارم. همه با هم برادریم ـ دولت شریف‌امامی1 دروغ است ـ زنده باد خمینی. ما خون دشمنانت را میریزیم ـ در بین آنها حدود 100 نفر زن هم با چادر مشکی شرکت داشته که شعار میدهند (مردم به ما ملحق شوید ). این افراد در مسیر خود از خیابان پهلوی به طرف امامزاده عبداله گرگان در حرکت هستند.
تظاهرات ادامه دارد و نتیجه متعاقباً
معصومی آلآقا
گیرنده: آقای مرتضوی.
در ساعت: 1300 روز جاری تلفنگرام گردید. 13 /6 /37
توضیحات سند:
1. جعفر شریف‌امامی، فرزند محمدحسین نظام‌الاسلام در 27 خرداد 1291 ﻫ ش در تهران متولد شد. وی تحصیلات متوسطه را در تهران به پایان رسانید و براى ادامه‌ی تحصیل به سوئد و آلمان رفت و در این کشور آخرین مدرک تحصیلى خود را در رشته‌ی برق کسب کرد. او در ایران، در راه‌آهن دولتى شاغل بود و به معاونت این سازمان رسید. در سال 1324 مدیرعاملى بنگاه آبیارى، در تیر و اسفند 1329 در دولت رزم‌آرا وزارت راه و در دولت سپهبد فضل‌الله زاهدى مدیریت عامل سازمان برنامه را به دست گرفت و در سال 1333 به سناتورى تهران انتخاب شد. شریف‌امامى در دولت دکتر منوچهر اقبال وزیر صنایع و معادن شد و در شهریور 1339به نخست‌وزیرى رسید. دولت مستعجل شریف‌امامى ثمره‌ی یک دوره تنش‌هاى جدى در روابط ایران و آمریکا بود. تشدید فعالیت جناح‌هاى وابسته به «حزب دموکرات» آمریکا در ایران به اعتصاب معلمین و کشته شدن دکتر ابوالحسن خانعلى و سرانجام سقوط دولت شریف امامى در اردیبهشت 1340 انجامید. او در سال 1342 مقام ریاست مجلس سنا را به دست گرفت و تا آستانه‌ی انقلاب اسلامى ایران، به مدت 15 سال، در این سمت بود.جعفر شریف‌امامى در مرداد 1346 به ریاست مجلس مؤسسان سوم رسید که وظیفه داشت نیابت سلطنت فرح پهلوى را تسجیل کند. با آغاز امواج انقلاب اسلامى ایران، محمدرضا پهلوى در یکى از واپسین تلاش‌هاى خود به فراماسونرى و استاد اعظم آن، جعفر شریف‌امامى متوسل شد و وى را در نقش دیرینش، به عنوان محور تفاهم و «آشتى» سیاست‌هاى بیگانه‌ی مؤثر در ایران به صدارت رسانید. برخلاف تصور شاه، هر چند شریف‌امامى طى دوران «شیخوخیت» خود، به عنوان سمبل «آشتى» و «تفاهم» کانون‌هاى قدرت بیگانه وجهه‌اى اندوخته بود و لذا مى‌توانست نمادى از «آشتى بین‌المللى» به شمار رود، ولى او هیچ گاه نتوانست در سطح مردم به عنوان یک چهره‌ی «وجیه الملّه» مطرح شود. جعفر شریف‌امامى در تاریخ 14 /8 /1357 از صدارت استعفا داد و جاى خود را به دولت نظامى ارتشبد غلامرضا ازهارى سپرد.
شریف‌امامی ثروت زیادى در دوران حیات خویش اندوخت. احمد شیبانى ـ از نزدیکانش ـ به فردوست اطلاع داده است که هنگام خروج از ایران زمان انقلاب 17 میلیون دلار به حساب خود در خارج ریخته بود. شریف امامى از مهره‌هاى واسط و محلل به شمار مى‌رفت که در شرایط بحرانى از او استفاده مى‌شد. یک بار پس از علاء و قبل از امینى در سال 1339 و بار دیگر در اواخر عمر رژیم در سال 57 به سمت نخست وزیرى رسید که نهایتاً با وقوع حادثه‌ی 17 شهریور در زمان صدارت وى، او نیز از صحنه کنار رفت.
وى از دوران جوانى عضو تشکیلات ماسونى بود و در تشکیلات ماسونى، به استاد اعظمى رسید و از چهره‌هاى وابسته به سیاست غرب بود و پس از پیروزى انقلاب اسلامى، به انگلیس پناهنده شد و در سال 1378 در آمریکا درگذشت.
رجال عصر پهلوی به روایت اسناد ساواک، کتاب هفدهم، جعفر شریف‌امامی به روایت اسناد ساواک، تهران، مرکز بررسی اسناد تاریخی، 1385