موضوع : مسجد جلیلی
تاریخ سند: 19 تیر 1352
موضوع : مسجد جلیلی
متن سند:
شماره : 3416 /20 ه 12 از ساعت 1900، مورخه 14 /4 /52 قرائت نماز مسجد جلیلی به امامت آقای مهدوی شروع شد و در ساعت 2030 نامبرده ابتدا در مورد رحلت حضرت فاطمه (ع) صحبت کرد و درباره خلافت چند نفر از خلفا که در زمان حضرت امام محمدباقر حکومت می کردند اظهار داشت: این چهار نفر دیکتاتور به تمام معنی بودند ولی از آنهابه نام عمربن عبدالعزیز کمی ملایمتر بود و افزود در آن زمان می گفتند دین از سیاست جداست و می خواستند دین را فقط قرآن و مسئله دینی بدانند و به سیاست و اقتصاد دخالت نکنند سپس موضوع نطق حضرت امام محمد باقر را مطرح نمود و گفت همه مردم به حضرت پیوستند و آنگاه مخالفت حشام [هشام] را با آن حضرت شرح داد که چه مجالسی تشکیل داد و حتی در یک مجلس تیراندازی تمام تیرهای حضرت به هدف اصابت نمود1 و در پایان گفت دین نباید از سیاست و اقتصاد جدا شود در ساعت 2125 این سخنرانی پایان یافت ضمنا افراد شناخته شده عبارت بودند از یزدان پناه و اسماعیل کریمخانی.نظریه سه شنبه : امکان صحت خبر وجود دارد.
نظریه چهارشنبه : نظریه یکشنبه مورد تأیید است.
توضیحات سند:
1ـ روزی در مکه، حضرت صادق، در مجمع عمومی سخنرانی می کند و در آن سخنرانی تأکید بر سر مسأله پیشوایی و امامت و اینکه پیشوایان برحق و خلیفه های خدا در زمین ایشانند نه دیگران، و اینکه سعادت اجتماعی و رستگاری در پیروی از ایشان است و بیعت با ایشان و...نه دیگران این سخنان که در بحبوبه قدرت هشام بن عبدالملک اموی گفته می شود، آن هم در مکه در موسم حج، طنینی بزرگ می باید و به گوش هشام می رسد.
هشام در مکه جرأت نمی کند و به مصلحت خود نمی بیند که معترض آنان شود.
اما چون به دمشق می رسد، مأمور به مدینه می فرستد و از فرماندار مدینه می خواهد که امام باقر (ع) و فرزندش را به دمشق روانه کند.
حضرت صادق (ع) می فرمایید: چون وارد دمشق شدیم، روز چهارم ما را به مجلس خود طلبید.
هنگامی که به مجلس او در آمدیم، هشام برتخت پادشاهی خویش نشسته و لشکر و سپاهیان خود را در سلاح کامل غرق ساخته بود و در دو صف در برابر خود نگاه داشته بود.
نیز دستور داده بود تا پرده های خانهایی (جاهایی که در آن نشانه برای تیراندازی می گذراند) در برابر او نصب کرده بودند، و بزرگان واطرافیان او مشغول مسابقه تیراندازی بودند.
هنگامی که وارد حیاط قصر او شدیم، پدرم در پیش می رفت و من از عقب او می رفتم، چون نزدیک رسیدیم، به پدرم گفت: شما هم همراه اینان تیر بیندازید.
پدرم گفت: من پیر شده ام، اکنون این کار از من ساخته نیست اگر من را معاف داری بهتر است.
هشام قسم یاد کرد: به حق خداوندی که ما را به دین خود و پیغمبر خود گرامی داشت، تو را معاف نمی دارم.
آنگاه به یکی از بزرگان بنی امیه امر کرد که تیر و کمان خود را به او (یعنی امام باقر ـ ع ـ بده تا او نیز در مسابقه شرکت کند.
پدرم کمان را از آن مرد بگرفت و یک تیر نیز بگرفت و در زه گذاشت و به قوت بکشید و بر میان نشانه زد.
سپس تیر دیگر بگرفت و بر فاق تیر اول زد...
تا آنکه نه تیر پیاپی افکند.
هشام از دیدن این صحنه خشمگین گشت و گفت: نیک تیر انداختی ای ابوجعفر، تو ماهرترین عرب و عجمی در تیراندازی.
چرا می گفتی من براین کار قادر نیستم؟...
بگو: این تیراندازی را چه کسی به تو یاد داده است.
پدرم فرمود: میدانی که در میان اهل مدینه، این فن شایع است.
من در جوانی چندی تمرین این کار کرده ام .
سپس امام صادق (ع) اشاره می فرماید که: هشام از مجموع ماجرا غضبناک گشت و عازم قتل پدرم شد.
در همان محفل هشام بر سر مقام رهبری و خلافت اسلامی با امام باقر (ع) سخن می گوید.
امام باقر درباره رهبری رهبران برحق و چگونگی اداره اجتماع اسلامی و اینکه رهبر یک اجتماع اسلامی باید چگونه باشد، سخن می گوید.
اینها همه هشام را ـ که فاقد آن صفات بوده است و غاصب آن مقام ـ بیش از پیش ناراحت می کند.
بعضی نوشته اند که: امام باقر را در دمشق به زندان افکند.
و چون به او خبر می دهند که زندانیان دمشق مرید و معتقد به امام (ع) شده اند، امام را رها می کند و به شتاب روانه مدینه می نماید و پیکی سریع، پیش از حرکت امام از دمشق، می فرستند تا در آبادیها و شهرهای سر راه همه جا علیه آنان (امام باقر و صادق ـ ع ـ) تبلیغ کنند تا بدین گونه، مردم با آنان تماس نگیرند و تحت تأثیر گفتار و رفتارشان واقع نشوند.
(ر.ک، داستان زندگی امام محمد باقر (ع)، امیرمهدی مرادحاصل و رضا شیرازی، نشر پیام نور، سال 1382)