گزارش
تاریخ سند: 1 آذر 1342
گزارش
متن سند:
امروز از ساعت 625 بعد از ظهر آقای سید عبدالحسین دستغیب در مسجد جامع منبر رفت بعد از قرائت آیاتی چند از کلام اللّه مجید درباره خلقت بشر و طرز قرار گرفتن جنین در رحم و سرّ تکامل آن صحبت کرد و افزود که طبق نظریه علماء زیست شناسی بخصوص طب طناوی [طنطاوی1 ]عالم مصری گفته است که از نظر جسمی ظاهرا جسم زن و مردی یکی است ولی اروپائیان در این امر غلو کردند و زن را از لحاظ معنویت و باطن از مرد برتر کرده و یا او را مساوی مرد ذکر کرده است زنان را قدری بالا برده اند که مایه بدبختی و مذلت ایشان گشته است از روزیکه زنان را امر کردند که از حجاب بیرون آیند بدبختی آنها را فراهم کردند زن باید در لفافه مانند گوهر باشد مانند جواهر است که این را باید در صندوق پنهان دارند نه مانند پارچه کهنه سر کوچه و بازارش بیندازند زنان بیچاره را در رقاصه خانه ها می برند در سینماها بردند چه و چه آیا این آزادی است که به ایشان داده اند یا دشمنی است که در حق آنها کرده اند اینها حد افراط را پیشه کرده اند و اسلام آنرا حرام می داند اسلام می گوید باید حد وسط را در نظر گرفت یعنی نه آنچنان زن را بالا برد که مایه بدبختی وی شود و نه او را پائین آورد که باعث بی حرمتی وی گردد در آفریقا جزایری بوده که زنان را مانند گاو به خیش می بستند یا در چین که از کوچکی پای زنان [را] در کفشهای آهنین می کرده تا زمانیکه بزرگ شوند نتوانند از منزل بیرون بیایند و یا در هندوستان که اگر مردی می میرد باید زنش را تا چهل روز بعد از فوت بسوزانند و یا در شبه جزیره عربستان که زنان و دختران را زنده زنده بگور می کردند اسلام نه این ظلم و جورها را قبول دارد و نه این آزادی از حد گذشته را بلکه حد اعتدال را منظور گرفته و انشاءاللّه در شبهای بعد راجع به زن صحبت خواهیم کرد و در موضوع اروپائیان احمق و نادان و آن احمقهائی که از آنها پیروی می کنند صحبت خواهیم کرد این مجلس در ساعت 710 بعد از ظهر پایان یافت ضمنا بعرض عالی می رساند که محمد کریمی و حاج صمد فراروئی با دو نفر دیگر از مریدان آقای محلاتی که مشخصاتشان بعدا تقدیم می گردد در صحن مسجد مشغول صحبت بودند.داریوش بعرض جناب سرهنگ رسیده است روی پرونده سید عبدالحسین دستغیب
توضیحات سند:
1ـ طنطاوی، نویسنده و شاعر مصری در سال 1287 هجری قمری متولّد گردید.وی که از اساتید مدرسه دارالعلم قاهره نیز به شمار می رفت، صاحب تصانیف بسیار بوده است.
ر.ک: لغتنامه دهخدا، ج 31، ص 325