موضوع : جلسه انجمن تبلیغات اسلامی علیه بهائیان زابل
تاریخ سند: 16 آبان 1350
موضوع : جلسه انجمن تبلیغات اسلامی علیه بهائیان زابل
متن سند:
از : 11/ ه به : 321 شماره : 3920 /11/ ه جلسه ای در منزل آقای احمد خلیلی تشکیل در این جلسه آقایان آغاز، محمد فیروزکوهی1، محمدعلی پرنون، ایمان پرست، فاطمی، امیرحسن کرد شرکت داشتند.احمد خلیلی اظهار داشت به خاطر انجمن ماحاج حسین کتبا از خمینی فتوی خواسته اند و این فتوی ها را به کس دیگری نخواهند داد ضمنا حاج حلبی2 هم یک برگ فتوا در مورد تشکیل این جلسات را که از خمینی داشته است برای ابراهیم میری فرستاده که بین افراد جلسه پخش کند.
نظریه شنبه : 1ـ موضوع گرفتن فتوی از خمینی را حاج حسینی به آقای خلیلی اظهار داشته.
2ـ قرار است که این فتوی (ظرف چند روز آینده به حاج حسینی برسد و نامبرده نیز به افراد جلسه بدهد.
3ـ چنانچه این فتوی ها را پخش نمودند تقدیم خواهد شد.
نظریه یکشنبه : 1ـ حاج حسینی همان حاج سید محمدتقی حسینی شغل واعظ ساکن زابل می باشد.
2ـ تاکنون در مورد ارسال فتوی خمینی برای آقای میری اطلاعی بدست نیامده در این مورد تحقیق و مراتب به عرض خواهد رسید.
3ـ آقای ابراهیم میری از اعضا مؤثر انجمن تبلیغات اسلامی علیه بهائیان زاهدان می باشد.
4ـ مشخصات بیشتر افراد فوق الذکر تهیه و تقدیم خواهد شد.
تقدیر نظریه چهارشنبه : مهداد در بیمارستان بستری است.
نظریه ه / 11 : در مرخصی هستند.
فیش بررسی و ارائه شود.
22 /8 /50
توضیحات سند:
1ـ محمد فیروزکوهی، فرزند عیسی متولد 1334 زابل ساواک از فیروزکوهی به عنوان فردی ناراحت از وضع موجود یاد می کند که در زمان دانشجویی در دانشگاه آذرآبادگان (تبریز) به اقدامات زیر دست زده است: ـ در روز 18 /3 /1354 به همراه تعدادی دیگر از دانشجویان در داخل دانشگاه اقدام به شعار پیکار اتحاد، مبارزه و پیروزی نموده است.ـ فیروزکوهی با منع دانشجویان از پیوستن به شرکت تعاونی دانشگاه اظهار داشته: هدف اصلی دولت از تشکیل سازمان شرکت تعاونی در دانشگاه تقویت روحیه سرمایه داری است.
ـ وی به همراه چند تن دیگر از دانشجویان در تاریخ 10 /10 /1356 در دانشکده کشاورزی اقدام به شکستن تمثال اعلیحضرت همایون شاهنشاه نموده است.
ـ در تظاهرات 29 /11 /56 تبریز شرکت و ضمن دادن شعارهای ضد امنیتی اقدام به شکستن شیشه های ساختمانها و اماکن نموده است.
به همین دلیل دستگیر گردیده اما در بازجویی های خود منکر هرگونه اقدامی علیه حکومت شده است باتوجه به اینکه دلایل و مدارکی که دال بر شرکت مشارالیه در اغتشاشات روز 29 /11 /56 تبریز در دست نیست قرار صادره وی به قرار التزام عدم خروج از حوزه قضایی بوجه التزام دویست هزار ریال تبدیل گردیده است.
(به نقل از پرونده انفرادی محمد فیروزکوهی در ساواک) 1ـ شیخ محمود ذاکرزاده (تولایی) معروف به حلبی فرزند غلامرضا در سال 1281 شمسی در مشهد مقدس متولد گردید.
پس از طی تحصیلات مقدماتی وارد حوزه علمیه مشهد شد.
وی از بنیانگزاران انجمن حجتیه بود که با استفاده از گرایش عمومی مردم به ویژه جوانان به سمت اندیشه های اسلامی پس از کودتای 28 مرداد 1332 با تأسیس تشکیلات گسترده به جذب نیروهای ساده مذهبی پرداخت.
وی در قیام پانزده خرداد 1342 به رهبری امام خمینی (سلام اللّه علیه)، ایده جدائی دین از سیاست را علنا ابراز کرد و لذا در تقابل و تعارض با نهضت بود.
شیوه عضوگیری و جلسات مخفی انجمن جاذبه هایی داشت تا نیروهای مذهبی بدان بپیوندند.
فعالیتهای انجمن، خواسته یا ناخواسته مطلوب ساواک بود.
چه در انجمن، انرژی و قدرت فعال جوانان و تحصیل کردگانی که می توانستند بخش قابل توجهی از بار مبارزه را بر دوش بکشند، صرف آموزش نقاط ضعف مبانی فکری فرقه ضاله بهائیت و آثار و نوشته های بهائیان می شد! مسلما در این روند، معلول، جای خود را به علت و انحراف از روش و منش اسلامیت می داد، به خصوص آنکه بهائیت، ابزاری در دست استعمار و استبداد برای کوبیدن دین و تضعیف ایمان مردم بود.
خطر بهائیت از آنجا ناشی می شد که صهیونیسم و امپریالیسم اسرائیل و آمریکا در پشت قضیه و ایادی این فرقه در ارکان حکومت پهلوی رسوخ و نفوذ و بعضا سلطه پیدا کرده بودند.
در برنامه عملی و اعلامی انجمن هم جایی برای مبارزه سیاسی علیه «استبداد» و «استعمار» وجود نداشت و به همین دلیل این تشکیلات در طول فعالیتش از تعرض ساواک مصون ماند.
برخلاف آنچه انجمن بعد از انقلاب در نفوذ در دستگاههای سیاسی عمل نموده، در ماده 9 اساسنامه انجمن آمده است : «انجمن به هیچ وجه در امور سیاسی مداخله نخواهد داشت.
» در دوران انقلاب نیز انجمن حرکت های متضاد و متعارضی داشته و همواره به مسائل فرعی می پرداخت یا سعی می کرد که مسائل اصلی را، مسائلی حاشیه ای و فرعی جلوه دهد.
که حضرت امام چند بار صراحتا به انحراف انجمن اشاره فرموده بودند.
شیخ محمود حلبی در 26 دی ماه 1376 درگذشت.
به نقل از کتاب حجت الاسلام حاج شیخ عباسعلی اسلامی به روایت اسناد ساواک، تهران؛ مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات، 1383 صص 65 و 66