تاریخ سند: 23 شهریور 1357
موضوع: حسن انوشه دبیر دبیرستانهای شاهی
متن سند:
از: 2ﻫ1 تاریخ: 23 /6 /1357
به: 324 شماره: 3046 /2ﻫ1
موضوع: حسن انوشه دبیر دبیرستانهای شاهی
عده‌ای از دبیران شاهی از جمله حسن انوشه، علیرضا رودگری، قنبری، بهرام امینی و عده‌ای دیگر که شکایتی برعلیه آقای کیوده رئیس آموزش و پرورش شاهی تهیه نموده بودند همیشه با هم تماس دارند و فعالیت‌هائی به طور مخفیانه انجام می‌دهند یادشدگان با چند نفر از دانش‌آموزان و دانشجویان دانشسرای تربیت معلم نیز تماس دارند حسن انوشه اظهار داشته که چنانچه مسئولین امر به شکایتی که آنها برعلیه رئیس آموزش و پرورش به مقامات مربوطه ارسال نموده‌اند رسیدگی ننماید کلاس‌های مدرسه را در سال تحصیلی 57- 58 تعطیل خواهند نمود و ضمناً یادشدگان قصد داشتند یک شماره شکایت خود را نیز از طریق حسن‌الله بخش مسئول تشکیل حزب پان‌ایرانیست شاهی به محسن پزشکور1 بدهند که از طریق پست اقدام نمودند.
نظریه شنبه: خبر صحت دارد.
نظریه یکشنبه: باتوجه به شناسائی شنبه خبر صحت دارد.
نظریه چهارشنبه: در مرخصی است.
اصل پرونده 6692 بایگانی است. در پرونده علیرضا رودگری بایگانی شود.
توضیحات سند:
1. محسن پزشکپور، فرزند حسین در سال 1306 ﻫ ش در تهران به دنیا آمد. وی دارای لیسانس رشته قضایی از دانشکده حقوق دانشگاه تهران بود، فعالیت مطبوعاتی را از سال 1329 آغاز و طی این مدت با نشریات ساسان و ندای پان ایرانیسم همکاری داشت و مدتی نیز مدیر خاک و خون، ارگان حزب پان ایرانیست بود. در دوره پهلوی نشان اصلاحات ارضی را دریافت کرد و در دو دوره (22 و 24) عضو مجلس شورای ملی و عضو هیئت مدیره کانون وکلای دادگستری نیز بود. وی از افرادی است که به بنیانگذاری حزب پان ایرانیسم کمک کرد و زمانی که حکومت پهلوی، حزب رستاخیز ملت ایران را، تنها حزب قانونی شناخت و حزب پان‌ایرانیست منحل شد، پزشکپور به حزب رستاخیز پیوست، اما در سال 1356 به عضویت کمیته پارلمانی دفاع از حقوق بشر درآمد و از دولت انتقاد می‌کرد. در سال 1357 او با این ادعا که حزب رستاخیز مسئول بسیاری از « بحرانهای جامعه ایرانی» است از حزب رستاخیز استعفا کرد و تجدید فعالیت حزب پان ایرانیست را اعلام نمود و این در حالی بود که حزب پان‌ایرانیست به رهبری محسن پزشکپور پس از سی‌ام تیرماه 1331 به طور علنی جانب شاه را گرفت و پس از کودتای 28 مرداد 1332 با انتشار روزنامه «خاک و خون» همکاری با حکومت را گسترش داد. در آستانه‌ی پیروزی انقلاب اسلامی نمایش‌های آزادیخواهانه‌ای انجام داد، ولی مورد توجه هیچ یک از جناح های ملی و مذهبی قرار نگرفت. وی پس از پیروزی انقلاب اسلامی روند مخالفت با نظام اسلامی را برگزید و در همین راستا مدتی در خارج از کشور به فعالیت پرداخت ولی در سال‌های پایانی عمرش درحالی که از عملکرد گذشته‌اش نادم و پشیمان بود شرمگینانه به کشور بازگشت و سرانجام در سال 1389 در تهران درگذشت.
منبع:
کتاب
انقلاب اسلامی به روایت اسناد ساواک، استان مازندران، کتاب 07 صفحه 41
