موضوع: شهر کاشان
موضوع: شهر کاشان
متن سند:
سند شماره 224موضوع: شهر کاشان
متعاقب مجلس تذکری که با حضور قریب ۱۵ هزار نفر در صبح روز 29 /11 /36 به مناسبت چهلمین روز کشته شدن تعدادی از اخلالگران در یکی از مساجد شهر کاشان برگزار گردید، در ساعت ۱۵۰۰ همان روز نیز مجلس تذکر دیگری با شرکت حدود ۱۵ هزار نفر از مردم کاشان، در یکی از مساجد تشکیل گردیده و دو نفر واعظ مطالب تحریک‌آمیزی در مورد وقایع شهر قم ایراد کرده‌اند و در خاتمه سخنرانی خود، مواردی را که از طرف وعاظ در مجلس منعقده در ساعت ۱۵۰۰ روز 29 /11 /36 در مسجد اعظم1 شهر قم قرائت شده، اعلام و جمعیت آن را تایید کرده است.
توضیحات سند:
1- در خبر دیگری که در بولتن ساواک درج گردید در مورد کاشان آمده است که:شهرستان کاشان- در کاشان اعلامیه‌های آیات به تعدادی زیادی توزیع شده و از صبح روز 29 /11 /36 بازار و مغازه‌های خیابانهای شهر به استثناء مغازه‌های نانوائی و قصابی تعطیل بوده و کسبه‌ای که مغازه‌های خود را به طور پراکنده باز کرده‌اند مورد تهدید تلفنی واقع و به ناچار مغازه‌های خود را تعطیل کرده‌اند.
از ساعت ۰۹۰۰ روز 29 /11 /36 مجلسی با شرکت حدود ۱۵ هزار نفر از طبقات مختلف در یکی از مساجد کاشان برگزار شده و یک نفر واعظ که از قم به آن شهر رفته بوده در سخنان خود به خانواده‌های مقتولین مورد نظر تسلیت گفتند و متعاقباً جمعیت شرکت کننده با آرامش مسجد را ترک و متفرق شده‌اند.
ر. ک: انقلاب اسلامی به روایت اسناد ساواک، ج ۳، ص ۲
2- مسجد اعظم قم که یکی از آثار بزرگ آیت‌الله العظمی بروجردی است، سال ۱۳۳۳ شمسی، سالروز ولادت با سعادت حضرت امام رضا علیه‌السلام، طی مراسم باشکوه اولین کلنگ بنای آن به دست آیت‌الله بروجردی به زمین زده شد و بلافاصله شروع به کار ساختمان آن کردند.
آیت‌الله بروجردی پس از خرید مسافرخانه‌ها و خانه‌های افراد شخصاً با سرعت نسبت به روند ساخت آن نظارت داشتند. اینک این مسجد در زمره یکی از مساجد بزرگ جهان اسلام است که در یک محوطه یازده هزار متری بنا شده است. ساختمان مسجد به سبک معماری اسلامی ایرانی و دارای دو شبستان بزرگ و گنبد عظیم و فضای زیر گنبد و دو گلدسته بسیار مرتفع می‌باشد. مسجد اعظم دارای کتابخانه و تجهیزات کامل و دارای موقوفاتی نیز می‌باشد. اکثر مراسم و سخنرانیهای علیه رژیم در سالهای ۵۷ - ۵۶ در این مسجد برگزار می‌گردید.
ر. ک: زندگانی زعیم بزرگ عالم تشیع آیت‌الله بروجردی نوشته علی دوانی اقتباس از صفحات ۲۲۰ الى ۲۱۳