موضوع: هیئت فیض‌بخش جوانان حسینی
تاریخ سند: 2 اسفند 1349
موضوع: هیئت فیض‌بخش جوانان حسینی
متن سند:
از: 23 ﻫ تاریخ:2 /12 /1349به: 316 شماره: 3154 /23 ﻫ
موضوع: هیئت فیض‌بخش جوانان حسینی
پیرو 2984 /23 ﻫ – 14 /11 /49
در مورخه 22 /11 /49 جلسه هیئت فوق از ساعت 20:00 در منزل حاجی نصراله مافی واقع در سبزه میدان قزوین با شرکت تعدادی در حدود یکصد نفر به سرپرستی مهدی یخچالیان- حسین خاکسار و کاظم شکوهی تشکیل گردید.
ابتدا آیاتی از کلام‌اله مجید تلاوت شد و در پایان درباره این آیات حسین خاکسار تفسیر نمود و پس از متفرق شدن افراد مهدی یخچالیان در حضور چهار نفر در حالی که بسیار ناراحت بود بیان داشت ما برای دعوت آقای خزعلی اقدام کردیم ولی سازمان امنیت از این کار جلوگیری کرد. حسین خاکسار در جواب گفت سازمان امنیت از هزاران نوع فحشاء جلوگیری نمی‌کند ولی از تشکیل محفل دینی و علمی ممانعت می‌نماید. مثلاً بهائیها1 که چندی پیش دولت آنها را به رسمیت شناخت آزاد هستند ولی ما خیر.
نظریه شنبه: در مورد عدم موافقت دستگاه‌ها با دعوت خزعلی2 به قزوین سرپرستان هیئت فوق بسیار ناراحت هستند.
نظریه یکشنبه و سه شنبه: منبع مورد اعتماد است. ضمناً چون نام خزعلی در بین روحانیون ممنوع‌المنبر در ماه رمضان درج گردیده بود شهربانی با دعوت وی به قزوین مخالفت که مراتب قبلاً معروض گردیده است.
توضیح سه شنبه: در کلیه جلسات هیئت فوق منبع شرکت دارد و گزارشات آن را به موقع تسلیم می‌نماید. آسمانی
نظریه23 ﻫ : نظریه سه شنبه تایید می‌گردد.
توضیحات سند:
1. بهائیت: تشکیلات بهائیه یا بهائیان پیروان میرزا حسینعلی نوری معروف به بهاءالله هستند. تعلیمات و آموزه‌های بهاءالله که بیشتر توسط پسرش عباس افندی معروف به عبدالبهاء منتشر شد مخلوطی از تصوف اسلامی و برخی از نتایج حکمت و معرفت اروپا در قرن 19 است. بهائیان انبیا را مظاهر الهیه می‌خوانند و معتقدند که بعد از حضرت محمد (ص) باب و بعد از او میرزا حسینعلی بهاءالله به عنوان مظهر الهی به عالم آمده‌اند. اما می‌گویند که بعد از بهاءالله لااقل تا هزار سال دیگر مظهر الهی در عالم نخواهد آمد. مراکز مهم اجتماعات رسمی آنها حضیرۀالقدس نام دارد (دایرۀ‌‌المعارف فارسی مصاحب، ج 1، ص 475) طبق اسناد و بسیاری از مورخان و محققان تاریخ معاصر ظهور فرقه‌های بابیه و بهائیه را از نتایج فرقه‌سازی استعمار اروپاییان قاصد انگلیس در کشورهای مسلمان می‌دانند. همگامی این تشکیلات با سیاست‌های استعماری بیگانگان تائیدی بر این مدعا است. جریان ضاله بهائی در دوران حکومت پهلوی به عنوان ابزار علیه اسلام و دین به اوج نفوذ و اقتدار خود در ایران رسید. ارتشبد حسین فردوست، رئیس دفتر ویژه اطلاعات محمدرضا شاه معتقد است رضاخان با بهائیان روابط حسنه داشت تا حدی که اسدالله صنیعی را که یک بهائی متعصب بود به سمت آجودان مخصوص محمدرضا، ولیعهد منصوب کرد. (ظهور و سقوط سلطنت پهلوی، ج 1، ص 374) فردوست می‌نویسد محمدرضا شاه نیز از تشکیلات بهائیان و نفوذ افراد بهائی به مقامات مهم و حساس مملکت آگاهی داشت و با حسن ظن به مساله می‌نگریست. هنگامی‌که امیرعباس هویدا به نخست‌وزیری رسید نفوذ بهائیان به اوج خود رسید. اسدالله صنیعی در کابینه او به وزارت جنگ و وزارت خواروبار رسید. فردوست عقیده دارد عبدالکریم ایادی که پدرش از خواص عباس افندی بود، نقش مهمی در نخست‌وزیری هویدا دارد. بهائیان همچنین در این دوره به مراکز مهم اقتصادی کشور نفوذ کردند و ثروت‌های کلانی را از طریق زدوبند با مقام‌های سیاسی تصاحب کردند.2. آیت‌الله ابوالقاسم خزعلى، فرزند غلامرضا در سال 1304ﻫ ش در بروجرد متولد شد. تا ده سالگى در همان شهرستان به فراگیرى دروس پرداخت، سپس با خانواده راهى مشهد مقدس گردید و پس از طى دوره متوسطه، در سال 1321، در مدرسه نواب و مدرسه حاج حسن، ادبیات عرب و فقه را آموخت. سپس به قم مهاجرت کرد و مدت دوازده سال، محضر حضرت آیت‌الله بروجردى و دو سال محضر حضرت امام خمینی(ره) را درک کرد. آیت‌الله خزعلى در درس آیت‌الله محقق داماد تلمذ و از محضر مرحوم آیت‌الله علامه طباطبایى درک فیض کرد. ایشان در کنار تحصیل، به تدریس و تبلیغ مشغول گردید.
در خطابه و منبر، شهرت ویژه‌اى داشت و چون حافظ قرآن کریم و نهج‌البلاغه امیرمؤمنان بود بر محتواى و غناى منبرشان افزوده مى‌شد. حضور در صحنه سیاسى، مبارزه با رژیم ستم‌شاهى، تحمل زندان و رنج تبعید، وی را بیش از پیش مشهور کرد. در سال 1349 به جرم امضاى اعلامیه تأیید مرجعیت آیت‌الله خمینى به سه سال تبعید محکوم شد که شش ماه آن را تحمل کرد. سال 52 به بندر گناوه تبعید شد که پس از شش ماه مجددا او را به دامغان تبعید مى‌کنند. در سال 1354 او را از مسجد الجواد تهران ربوده به زندان قزل قلعه منتقل کردند که 48 روز آن در انفرادى بود. در اردیبهشت سال 57 فرزندش حسین خزعلى در قم توسط نیروهاى گارد رژیم پهلوى به شهادت رسید. در دوران انقلاب اسلامى، بالاخص حضور در شوراى نگهبان، ایشان را به عنوان یکى از فقهاى والامقام معرفى و متمایز کرده است. از آثار ایشان: تفسیر سوره فاتحۀ‌الکتاب مى‌باشد اخیرا مشغول تدوین و تألیف یک دوره کامل تفسیر قرآن به زبان عربى هستند.