موضوع: جلسه هفتگی دعای ندبه
تاریخ سند: 13 آبان 1356
موضوع: جلسه هفتگی دعای ندبه
متن سند:
جلسه هفتگی دعای ندبه وابسته به مسجد جلیلی از ساعت 0730 الی 1000 صبح روز 13 /6 /36 با شرکت حدود 60 نفر در مسجد مذکور برگزار گردید.در ابتدا محقق گرگانی فتوای عده ای از مراجع تقلید از جمله فتوای خمینی را درباره شرایط کسب ضمن تعریف و تجلیل از وی و همچنین پسرش (مصطفی خمینی) را خواند در اواسط منبر شیخ محمد رضا مهدوی کنی1 که اخیرا از زندان آزاد شده وارد مسجد شد و نقاش زاده ورود او را با طلب صلوات از حضار اعلام نمود و جمعیت هم با شادی فراوان صلوات بلند فرستادند.
در خاتمه منبر محقق گرگانی برای آزادی فلسطین و شکست یهود دعا کرد.
در میان حاضرین حاج محمود سبحانی، هوشنگ دلشاد، احمد مختار پور، غلامعلی زنگنه و محمد علی زوار زاده شناخته گردیدند.
نظریه شنبه: نظری ندارد.
نظریه یکشنبه: شنبه مورد اعتماد است و باحتمال زیاد خبر فوق صحت دارد.
تهران نظریه سه شنبه: نظریه یکشنبه تایید میگردد.
نظریه چهارشنبه: نظریه سه شنبه مورد تایید است.
5857
توضیحات سند:
1 ـ شیخ محمد رضا مهدوی کنی: آیت اللّه محمد رضا مهدوی کنی، در سال 1310 ه.ش در تهران متولد شد.
مراحل علوم دینی را تا درجه اجتهاد ادامه داد.
آیت اللّه مهدوی کنی از مبارزان نهضت امام خمینی (ره) بود و بارها در این راه دستگیر شد، به زندان افتاد و شکنجه دید.
ساواک ایشان را از طرفداران جدی امام خمینی می دانست.
آیت اللّه مهدوی کنی اول بار در سال 1351 دستگیر شد و پس از آزادی فعالیتهای خود را علیه رژیم شاه پی گرفت و در دستگیری دوم ممنوع المنبر شد و به سه سال تبعید به بوکان محکوم گردید.
ایشان در دوران خفقان، از خانواده های زندانیان سیاسی حمایت کرد و آنها را تحت پوشش مالی قرار داد.
پس از پیروزی انقلاب اسلامی آیت اللّه مهدوی کنی به عضویت شورای انقلاب درآمد و پس از ترور دکتر محمد جواد باهنر (نخست وزیر) و محمد علی رجایی (رئیس جمهور) توسط منافقین (سازمان مجاهدین خلق)، مدت کوتاهی به نخست وزیری رسید.
ایشان از اعضای برجسته جامعه روحانیت است و نیز ریاست دانشگاه امام صادق را به عهده دارد.
* امروز (13 /8 /56) حضرت امام خمینی (ره) در پاسخ به تلگراف تسلیت یاسر عرفات که به مناسبت درگذشت حاج آقا مصطفی خمینی ارسال شده بود نوشتند: «ما در طول پنجاه سال سلطنت غیر قانونی دودمان سیاه روی پهلوی که مستقیما و به حسب اعترافات شاه فعلی مأمور اجانب بوده اند، مبتلا به مصایبی بوده ایم که «تصغر عندها المصائب»...
من آنچه گفتنی است چه در ایران و چه درحال تبعید گفته ام و هر چه بگویم جزیی از مصیبت های امت است ولی ناچار برای چندمین بار تکرارکنم که تأسف شدید من در عدم وحدت کلمه سران دول اسلامی است، خصوصا دول عرب.
تا زمزمه وحدت و اتفاق می شود، عمال استعمار با نیرنگ های خاص خودشان موجبات اختلاف و تفرقه ایجاد می کنند.
هفتصد میلیون یا بیشتر، مسلم و صد میلیون یا بیشتر عرب نتوانسته اند استقلال حقیقی به دست بیاورند.
و نتوانسته اند از چنگ استعمار رهایی یابند و نتوانسته اند مشتی یهود اسرائیل غاصب را که سرزمین، مردم و تاریخ و میراث ما را به خطر تهدید می کنند عقب بزنند و سرزمینهای خودشان را پس بگیرند.
اینها و بسیار مطالب دیگر است که در طول قریب به 15 سال گفته و نوشته ام.
» (صحیفه نور/ چاپ دوم/ ج یک/ صص 411 و 412)