برابر گزارش قسمت مربوطه اخیراً از طرف علما و طلاب حوزه علمیه قم نامه‌ای مبنی بر ناراحتی و تاسف از ادامه تبعید1 آقای آیت‌الله خمینی به عنوان ایشان نوشته‌اند
برابر گزارش قسمت مربوطه اخیراً از طرف علما و طلاب حوزه علمیه قم نامه‌ای مبنی بر ناراحتی و تاسف از ادامه تبعید1 آقای آیت‌الله خمینی به عنوان ایشان نوشته‌اند
متن سند:
[ از:] شهربانی آبادان شماره: 6 /93 /2 /5[به:] تیمسار ریاست گروه اطلاعاتی ـ رونوشت اهواز
برابر گزارش قسمت مربوطه اخیراً از طرف علما و طلاب حوزه علمیه قم نامه‌ای مبنی بر ناراحتی و تاسف از ادامه تبعید1 آقای آیت‌الله خمینی به عنوان ایشان نوشته‌اند که تعدادی از آنها در شهر آبادان به طور محرمانه بین روحانیون توزیع گردیده که یک نسخه از آن متعاقباً پستاً ارسال می‌گردد.
سرهنگ اسدی
دفتر ویژه ساواک
اقدام شد.
بایگانی 651-9-57
توضیحات سند:
1. روز سه‌شنبه 13 مهر ماه 1344 حضرت امام خمینی (ره) و شهید مصطفی خمینی با پرواز ساعت ده و پنجاه دقیقه صبح از استانبول به طرف بغداد عزیمت کردند و در ساعت 2 بعدازظهر به مقصد رسیدند. «امام و مرحوم حاج سید مصطفی به گمان آن که مأموران عراقی برای تحویل گرفتن ایشان و بردنشان به محل تحت نظر آمده‌اند، دقایقی در سالن فرودگاه منتظر ماندند و چون به ظاهر از مأموران خبری نشد از فرودگاه بیرون آمدند و با تاکسی راهی کاظمین شدند. دیری نپایید که خبر ورود امام به عراق برق‌آسا در محافل روحانی نجف اشرف طنین افکند. شماری از مقامات علمی و روحانی نجف با دریافت خبر ورود امام(ره) در همان ساعت به صورت دسته‌جمعی راهی کاظمین شدند فردای آن روز نیز انبوهی از عالمان و روحانیون نجف و کربلا برای دیدار امام به کاظمین رفتند.»حضرت امام (ره) و شهید مصطفى خمینى عصر روز پنجشنبه 15 /7 /44 به سامرا و عصر روز جمعه 16 /7 /44 به کربلا و بالاخره بعدازظهر روز جمعه 23 /7 /44 به نجف عزیمت کردند و در هنگام ورود و خروج به این شهرها با بدرقه و استقبال جمع انبوهى از مردم و روحانیون مواجه بودند. «از نجف نیز حدود 80 دستگاه ماشین که سرنشینان آنها را علما و روحانیون و شمارى از مردم نجف تشکیل دادند، در هشتاد کیلومترى کربلا به ماشین‌هاى حامل امام و همراهان رسید.»
پس از زیارت حرم مطهر حضرت على(ع) حضرت امام(ره) در خانه‌اى که براى ایشان اجاره کرده بودند اقامت گزیدند. در شب اول و دوم مراجع بزرگ به دیدار ایشان آمدند.
ر.ک: نهضت امام خمینی، سید حمید روحانی، جلد 2، تهران، مؤسسه چاپ و نشر عروج، صص 117 تا 125