تاریخ سند: 18 شهریور 1353
متن سند:
شماره : 12992 ر.د.
ب تیمسار ارتشبد نصیری1 معاون نخست وزیری و رئیس سازمان اطلاعات و امنیت کشور یک نسخه فتوکپی از گزارشی که آقای علی مستوفی نگاشته است برای استحضار جنابعالی به پیوست ایفاد می گردد.
گرچه موضوع تا آنجا که مربوط به سیاست شوروی است تازگی ندارد و بقیه مطالب آن نیز روشن بیان نشده است و کاملاً مفهوم نمی باشد.
معهذا از شرف عرض پیشگاه مبارک همایونی گذشت.
امر و مقرر فرمودند برای اطلاع جناب عالی ارسال گردد ولی می دانیم که افراد حزب توده واقعا و باطنا صادق نیستند و هر چه با اقدامات خود غیر ملی بودن خود را بیشتر نشان دهند بهتر شناخته خواهند شد.
وزیر امور خارجه ـ عباسعلی خلعت بری به عرض تیمسار ریاست ساواک رسید تاریخ 24 /6 /53 اداره کل سوم خوانا نیست یک نسخه ماشین شود آن را بیاورید
توضیحات سند:
1ـ ارتشبد نعمت اللّه نصیری متولد سمنان و فارغ التحصیل دانشکده افسری بود و در سال 1291 هجری شمسی متولد شد او مدتی فرماندهی گروهان دانشکده افسری، معاون دانشکده تکمیلی، فرماندهی گردان هنگ 18 لشکر کرمان و فرماندهی گردان مستقل سیرجان را به عهده داشت.سپس فرماندهی هنگ یکم از لشکر گارد و بعد فرمانده گارد سلطنتی شد.
او در 13 مهرماه 1350، مقارن با جشنهای 2500 ساله درجه ارتشبدی گرفت.
در شهریور 1357 پس از برقراری حکومت نظامی در تهران، که موج افشاگریها علیه دستگاه جهنمی ساواک بالا گرفت نصیری را که در آن زمان سفیر پاکستان بود احضار و روانه زندان کردند.
ارتشبد نصیری از عوامل مؤثر کودتای آمریکایی ها در 28 مرداد سال 1332 بود که در آن زمان درجه سرهنگی داشت پس از بازگشت محمدرضا شاه و سقوط دولت ملی دکتر مصدق، نصیری پله های ترقی و تقرب را به سرعت پیمود و مدتی بعد رئیس شهربانی کل و در بهمن سال 1343 به عنوان رئیس سازمان اطلاعات و امنیت کشور و معاون نخست وزیر منصوب شد.
بعد از تیمور بختیار، هیچ کس در رژیم شاه، به قدرتمندی نصیری نرسیده بود و به خاطر دخالت مستقیم و غیرمستقیم در ارعاب و تعقیب و شکنجه و قتل آزادیخواهان، مورد نفرت همه طبقات کشور بود علاوه بر این او با سوءاستفاده از قدرت عظیم و شیطانی خود، ثروتی افسانه ای به هم زده بود.
وی پس از پیروزی انقلاب اسلامی و در پی چندین ساعت دادرسی و شور به اتفاق آراء مفسد فی الارض و محارب با خدا شناخته شد و رأی اعدام او صادر گردید.
حکم اعدام در ساعت 40 /23 دقیقه روز بیست و ششم بهمن ماه سال 1357 به اجرا درآمد.
(پانزده خرداد، ج 2، مرکز بررسی اسناد تاریخی، ص 105،106).