پیرو: 61/312 ـ 8/1/37
تاریخ سند: 9 فروردین 1357
پیرو: 61/312 ـ 8/1/37
متن سند:
سند شماره (195)از: مرکز 13570109 تاریخ: 9 /1 /37
به: کلیه پستها شماره: 91 /312
پیرو: 61 /312 ـ 8 /1 /37
همان طورى که طى شماره پیروى اعلام شده اجتماعات در مورد چهلم کشته‌شدگان حوادث تبریز در مساجد و اماکن مذهبى بلامانع و هرگونه تظاهرات و اخلالگرى در خیابان‌ها و خارج از اماکن مذهبى و بستن دکاکین به مصلحت نیست ممکن است از حزب رستاخیز ملت ایران1 به برخى از شهرها دستوراتى براى شرکت در مجالس و مقابله با اخلالگران داده شود چنان چه در منطقه‌اى حزب رستاخیز داراى شرایط لازم و کافى براى مبارزه با اخلالگریها باشد و دبیر یا مسئول آن شخصاً در این زمینه اعلام آمادگى نماید از طریق این ساواک راهنمایى شود ولى ساواک مستقیما مداخله ننماید.
توضیحات سند:
1. حزب رستاخیز: شاه به تشکیل احزاب گوناگون امر کرده بود. مانند «مردم»، «ملّیون»، «ایران نوین». امّا در سال 1353 ه ش حزب «رستاخیز» را به عنوان تنها حزب قانونى کشور اعلام کرد و عضویت آن را اجبارى ساخت و دستور داد کسانى که با آن مخالف هستند ایران را ترک کنند! این حزب بر 3 اصل استوار بود : وفادارى به قانون اساسى، وفادارى به نظام شاهنشاهى، و وفادارى به انقلاب شاه و ملت. هویدا، نخست‌وزیر وقت، به دبیر کلى حزب رستاخیز انتخاب شد و «رستاخیز» کانونى گردید براى تجمع کسانى که به دنبال نفوذ و قدرت بودند. امام به محض تأسیس حزب رستاخیز، آن را مخالف شرع شمرده فتوا به حرمت عضویت در آن دادند و به اجبار مردم را به عضویت در آن، نقض قانون اساسى دانستند. در اولین سالگرد تشکیل حزب، رژیم، اعلام کرد که بیست و سه ملیون نفر عضو آن هستند! جمعیت ایران در آن زمان 33 میلیون نفر بود شاه هیچگاه اجازه نمى‌داد در حزب، اعضا پیرامون نفت، بررسى اصلاحى یا انتقادى انقلاب سفید، خرید اسلحه و تجهیزات و سیاست خارجى، جلسات و مذاکراتى داشته باشند. شش ماه پس از تشکیل حزب مقامات آمریکا در ایران به واشنگتن گزارش کردند که این حزب عملاً نقشى در سیاست ایران ندارد. هنگام انحلال این حزب حتى یک نفر هم مخالفت نشان نداد!ر. ک : کوثر، ج 1، ص 384، کوثر، ج 2، ص 101.