تاریخ سند: 1 شهریور 1346
موضوع: شیخ غلامرضا اسدی و شیخ عبدالکریم عبدالهی
متن سند:
از: 9/ﻫ تاریخ:1 /6 /1346
به: 316 شماره: 7252 /9ﻫ
موضوع: شیخ غلامرضا اسدی و شیخ عبدالکریم عبدالهی
ساعت 9 صبح روز [1 /6 /46] شیخ غلامرضا اسدی طلبه مدرسه سلیمان خان در پاسخ شیخ قاسمعلی نصیری که سؤال مینماید از حسنزاده چه خبر دارید؟ در حضور شیخ عبدالکریم عبداللهی طلبه مدرسه سلیمان خان اظهار مینماید: آقای حسنزاده از ترس سازمان امنیت فرار کرد. بیچاره حسنزاده واقعاً از مجاهدین راه حق و مخالف با این دستگاه ظلم و استبداد بود اما هر کس در این مملکت حرف بزند یا باید اعدام شود یا تبعید گردد و یا اینکه فرار کند. فقط یک خمینی بود که از روی حقیقت و برای رضای خدا قیام کرد؛ در یکی از اعلامیههایش فرموده بود که «من تقیه را در این مورد حرام میدانم» کشور شیعه مذهب باید به این افتضاح باشد که زنان فاحشه و رقاصه بر ما حکومت نمایند؟ اجرا نمودن قانون کاپیتولاسیون در کشور امام صادق چه معنی دارد؟ مستشاران امریکایی در این مملکت مصونیت قانونی داشته باشند و یک شخصیت روحانی مانند حضرت آیتالله خمینی که قانون اساسی کشور حق مهمی را برای ایشان و امثال آنها معین نموده است، باید زندان و تبعید گردند؟ شیخ عبدالکریم ضمن تأیید اظهارات شیخ غلامرضا اسدی، اضافه مینماید پدرش چه کرد و به کجا رفت؟ این هم جمال خودش را در آینه پدر خود باید ببیند.
ملاحظات:
توضیح رهبر عملیات: [1] طبق سوابق موجود نامبرده در سال 42 وسیله ژاندارمری به اتهام الصاق اعلامیه میلانی دستگیر که مراتب طی 6825/الف11 ـ 6 /7 /42 بهموقع به عرض رسیده است.
2. اسماعیل مدنیان از اهواز نامهای جهت وی ارسال که فتوکپی نامه مزبور طی 3134 /9ﻫ ـ 30 /4 /43 تقدیم گردیده است.
3. گزارشات خبری منابع حاکی است که مشارالیه اغلب از دولت انتقاد و بدگویی مینماید و از روحانیون مخالف دولت پشتیبانی میکند. طبق سوابق موجود در تاریخ 25 /1 /43 اعلامیه «عمال استعمار به حربه افترا متوسل شدند» شیخ عبدالکریم عبداللهی بین طلاب توزیع نموده است.
آقای غضنفری [و] دبیری! در نظر داشته باشید هرگاه که اطلاعیه از دو منبع درباره اظهارات مخالف رسید، بلافاصله پرونده انفرادی تشکیل شود و سوابق تحقیق و بیوگرافی تهیه شود ـ 13 /6 /46
سوابق این شخص روشن است. اگر پرونده انفرادی ندارد، تشکیل و ارائه شود ـ 13 /6
منبع:
کتاب
انقلاب اسلامی به روایت اسناد ساواک، استان خراسان رضوی- 05 صفحه 355