موضوع : سیدعلی احمد زیارتی1 و هژبر یزدانی عطف 4393/312 ـ 7/7/36
تاریخ سند: 13 مهر 1356
موضوع : سیدعلی احمد زیارتی1 و هژبر یزدانی عطف 4393/312 ـ 7/7/36
متن سند:
به : 312 از : 14/ ه شماره : 32907 /24 ه بعدازظهر مورخه 11 /7 /36 تعداد معدودی اعلامیه دستنویس که در آن نحوه بخشودگی زیارتی توسط هژبر یزدانی و همچنین دعوت عموم به همکاری با دولت درج شده بود در بخش سنگسر پخش گردیده است.نظریه شنبه : خبر صحت دارد نظریه یکشنبه : پخش اعلامیه و آن هم به تعداد معدود در سنگسر صحت دارد ضمنا یک برگ فتوکپی رونوشت اعلامیه مذکور به پیوست تقدیم می گردد.
حاضر نظریه 14/ ه: 1 نظریه یکشنبه تایید می گردد 2ـ بخشودگی قانونی نامبرده ارتباطی به اقدامات هژبر یزدانی نداشته ولی به طور کلی مشارالیه با هژبر یزدانی نزدیک شده است علیهذا موضوع تحریکات قبلی ایشان در مورد اختلافات مسلمانان و بهائیان در سنگسر با کیفیت فوق در حال حاضر منتفی به نظر می رسد.
دایره بررسی گزارش روزانه 20 /7 در گزارش روزانه درج شد در پرونده هژبر یزدانی به کلاسه 57080 بایگانی شود غلامحسین رسام 25 /7 /36
توضیحات سند:
1ـ آیت الله حاج سید احمد زیارتی فرزند سید صادق حسینی در سال 1282 ش در دهکده زیارت از توابع سمنان دیده به جهان گشود.مقدمات و سطح را در مهدیشهر در نزد عالم بزرگ و عارف سترگ حاج شیخ علی اکبر (علی اللّه مقامه) فرا گرفت.
در سال 1302 شمسی برای تحصیل علوم دینی راهی حوزه علمیه قم گردید و از محضر اساتیدی چون آیات عظام حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی و حاج سید محمدتقی خوانساری و حاج فاضل قمی بهره برد.
در سال 1320 به تهران عزیمت نمود و در مدرسه مروی به تشکیل جلسات مذهبی و برگزاری نماز جماعت و تدریس پرداخت و عهده دار تولیت مدرسه مروی نیز گردید.
در سال 1322 برای مقابله با عناصر منحرف و عاملین صهیونیست، یعنی بهائیان راهی مهدیشهر سمنان شد و پس از قریب 9 سال مبارزه با فرقه ضاله بهائی در سال 1331 به تهران مهاجرت کرد.
لیکن به لحاظ نیاز مردم به ایشان و تبلیغات دامنه دار عناصر بهائی، مجددا به مهدیشهر بازگشت و علاوه بر روشنگری و خنثی سازی تبلیغات بهائیان به عمران و آبادانی شهر نیز اهتمام ورزید و مراکزی نظیر : داروخانه، غسالخانه، دوباب مسجد، سه باب حمام و یک حسینیه از ایشان به یادگار مانده است.
آیت الله زیارتی هیچگاه با رژیم پهلوی سازش نکرد و هر گونه همکاری با رژیم شاه را محکوم و حتی عقد و طلاق در محاضر دولتی را باطل می دانست و علیرغم فشار ساواک از دعاگویی و مدیحه سرایی رژیم گذشته خودداری ورزید.
در سال 1354 با حمایت و دخالت عناصر بهائی از سوی رژیم پهلوی به 3 سال تبعید در کاشان محکوم شد و در تبعید گاه بر اثر کسالتی که دچار شده بود همیشه زمین گیر و سرانجام در 27 ذیحجۀ 1399 ه ق مطابق با 1357 شمسی به رحمت ایزدی پیوست.