تاریخ سند: 18 آبان 1355
ساعت 1000 روز 16/7/35 پس از دعای ندبه آقای سیدصدر1 به منبر رفته و اظهار داشته (شیاطین مردم را گمراه کرده و دائم به مشروبخواری و قماربازی و شبنشینی مشغول ساختهاند
متن سند:
از: 9 ﻫ 1 تاریخ: 18 /8 /2535[1355]
به: 312 شماره: 4293 /9 ﻫ 1
ساعت 1000 روز 16 /7 /35 پس از دعای ندبه آقای سیدصدر1 به منبر رفته و اظهار داشته (شیاطین مردم را گمراه کرده و دائم به مشروبخواری و قماربازی و شبنشینی مشغول ساختهاند، همانطور که در سال 711 مسلمانان اسپانیا را سرگرم مشروبخواری و قماربازی و شبنشینی نمودند و حتی دختران را نزد سربازان برده تا آنان سرگرم شوند و بدینوسیله باعث شکست مسلمانان گردیدند، اکنون هم صد میلیون مسلمان عرب از عهده دو میلیون یهود اسرائیلی برنمیآیند). سیدصدر در خاتمه برای از بین رفتن اسرائیلیها دعا نمود.
نظریه شنبه . خبر صحت دارد.
نظریه یکشنبه . خبر قابل بررسی است.
نظریه جمعه . نظریه یکشنبه مورد تأیید است.
توضیحات سند:
1. آیتالله حاج سیدعباس صدر حسینی (ایازی) در سال 1305 ش در یکی از روستاهای نزدیک مشهد به دنیا آمد. حدوداً پانزده ساله بود که وارد حوزه علمیه مشهد مقدس شد و از محضر اساتید برجسته آن زمان همچون حضرات آیات: حاج میرزا احمد مدرس یزدی، حاج شیخ هاشم قزوینی، حاج میرزا مهدی اصفهانی، حاج میرزا جواد آقا تهرانی و آیتالله العظمی میلانی کسب فیض نمود.
ایشان در حوزه علمیه مشهد سالیان متمادی به تدریس دروس سطح، سطح عالی و همچنین تفسیر و نهج البلاغه اشتغال داشت و شاگردان فراوانی را تربیت کرد و یکی از اعضای شورای استفتائات آیتالله حاج سیدعبدالله شیرازی (ره) بود.
آیتالله صدر به درخواست جمعی از مؤمنین، ابتدا امامت جماعت مسجد مقبره را بر عهده گرفت و پس از مدتی با همت مردم آنجا را تجدید بنا کرد. ایشان به امور خیریه نیز اهتمام بسیاری داشت و موسسه خیریه محبان الحسین علیه السلام را تأسیس کرد. ایشان در کنار برنامههای علمی و تبلیغی خود، در عرصه مبارزه با رژیم پهلوی نیز حضور داشت.
آیتالله صدر بیش از 20 سال ضمن اقامه نماز جماعت در مسجد جامع گوهرشاد، به تدریس تفسیر قرآن نیز اهتمام ورزید.
ایشان، سرانجام به علت بیماری ریوی در سال 1390 ش در سن 85 سالگی دار فانی را وداع گفت و پس از تشییع با شکوه، در رواق دارالعباده حرم مطهر امام رضا علیه السلام به خاک سپرده شد.
منبع:
کتاب
انقلاب اسلامی به روایت اسناد ساواک، استان خراسان رضوی- 09 صفحه 165