درباره: حضرت آیت‌اله شیخ عبدالرسول قائمی ساکن آبادان
تاریخ سند: 23 مرداد 1354
درباره: حضرت آیت‌اله شیخ عبدالرسول قائمی ساکن آبادان
متن سند:
شماره: 1124/ 341 تاریخ:23 /5 /1354از: ساواک
به: وزارت دربار شاهنشاهی1- امور اجتماعی
درباره: حضرت آیت‌اله شیخ عبدالرسول قائمی ساکن آبادان
بازگشت به شماره: 39 /5 /109 / ع ر ـ 30 /3 /1354
روحانی نامبرده بالا در محافل مذهبی از علمای طراز اول شناخته می‌شود و لیکن از لحاظ ملی و سیاسی فرد مورد اعتمادی نیست.
رئیس سازمان اطلاعات و امنیت کشور
ارتشبد نصیری
از طرف ثابتی
توضیحات سند:
1. وزارت دربار: این وزارتخانه تشکیلاتى بود که در برگیرنده تمام کسانى که به شاه خدمت مى‌کردند بود و دیگر اعضاء خاندان سلطنتى را نیز دربرمى‌گرفت و جزء وزارتخانه‌هاى کابینه نبود.گرچه در تشکیلات این وزارتخانه هر از چند یکبار تغییراتى ایجاد مى‌شد ولى افراد موجود در آن تغییر نمى‌کردند. در سال 1345 سى نفر سرپرستى واحدهاى مختلف وزارتخانه را به عهده داشتند و اکثر آنها نیز داراى کارمندانى بودند.
در زمان قاجار و شاهان گذشته تمام دستگاههاى دولتى کارمندان شخصى شاه به حساب مى‌آمدند. با مدرن شدن دولت که از زمان قاجار شروع شد بوروکراسى دولتى از کنترل مستقیم شاه خارج شد و از آنجا که به تعدادى کارمند شخصى نیاز بود وزارت دربار پدید آمد.
وفادارى نسبت به شاه و اعتماد شاه مهمترین شرایط براى احراز پست‌هایى در این وزارتخانه بوده است همین امر عامل اصلى طولانى بودن مدت خدمت و جنبه نه چندان تبلیغاتى کارمندان و روابط درونى پرسنل دربار بوده است.
بسیارى از کارمندان رضاشاه در دوران حکومت محمدرضا نیز مدتها کار کرده‌اند بسیارى از آنها در اثر سالخوردگى از بین رفتند و جانشینان آنها نیز داراى همان صفات فوق‌الذکر بودند.
هر کسى که جویاى مرحمت یا نفوذى بود در صورت امکان با دربار تماس مى‌گرفت چون پائین‌ترین رتبه عضو آنجا مى‌توانست بیش از دیگر کانالهاى بوروکراتیک مؤثر واقع گردد.
میانگین سنى 10 مقام عالى رتبه وزارت دربار 58 سال بود که در مقایسه با دیگر بوروکراتهاى دربار جوان به نظر مى‌رسید. مسن‌ترین آنها 79 سال و جوانترین آنها علم بود که 49 سال داشت. هشت تن از این ده نفر در خارج تحصیل کرده بودند دو تن دیگر تحصیل‌کرده انگلستان، یکى تحصیل‌کرده آمریکا و دیگران تحصیل‌کرده کشورهایى چون ترکیه، فرانسه، لبنان و سوئیس بودند.
«تحولات سیاسى اجتماعى ایران، دکتر علیرضا ازغندى، ص 21»