موضوع : محمود صیرفی زاده
تاریخ سند: 24 مهر 1345
موضوع : محمود صیرفی زاده
متن سند:
از : آمریکا به : 315 شماره : 668 /315 محمود صیرفی زاده1 (اهل آذربایجان و کمونیست طرفدار چین) خود راعلی الظاهر نماینده سوسیالیستهای اروپا در آمریکا معرفی می کند که بعده معدود و قابل اعتمادی از جزواتی که توسط رضا روستا (توده ای انشعابی فراری در پکن که از اصول کمونیزم چین و مائوتسه تونگ الهام می گیرد) چاپ می شود پخش می نماید.رضا روستا اکنون فعالیت خود را در اداره نشریات زبان خارجی پکن (وزارت امور خارجه چین کمونیست) در زمینه تبلیغ و تکثیر نشریات کمونیستی و طرق انقلاب چین ـ کج رویهای اتحاد جماهیر شوروی در اصول مارکسیسم و لنینیسم و نقش اژدهای هفته (چین کمونیست) در نبرد با امپریالیزم شرق و غرب برای پیروزی قدرت این کشور ادامه می دهد نامبرده می کوشد تا با شکست توده ای ها و تز ایدئولوژیک آنان دنیای سیاسی دانشجو را در کشورهای غربی غیر کمونیست و شاید کمونیست به سوی خود کشاند.
2 در پرونده رضا روستا بایگانی شود.
25 /7 /45
توضیحات سند:
1 ـ محمود صیرفی زاده : یکی از اعضای قدیمی سازمان دانشجویان ایرانی در امریکا.* 2 ـ حزب توده نیز همچون سایر احزاب طرفدار بلوک شرق از کشمکشهای سیاسی ـ ایدئولوژیک چین و شوروی برای بدست گرفتن رهبری احزاب کمونیست، بی نصیب نماند و درگیری های این دو کشور تاثیر بسزایی در دامن زدن به اختلافات درونی حزب توده داشت.
به گونه ای که در 1343 انتقادات فروتن و قاسمی از سیاستهای شوروی به جدایی آنان از حزب و ایجاد سازمان مارکسیست ـ لنینیست «توفان» انجامید که در پیروی از نظریات مائو، به آغاز انقلاب از روستاها و محاصره شررها، اعتقاد داشتند و در 1344 گروهی از اعضای سازمان جوانان حزب توده با انشعاب خود از حزب، «سازمان انقلابی حزب توده» را تشکیل دادند که از جمله آنان می توان به مهدی خانبابا تهرانی، پرویز نیکخواه، کوروش لاشایی و غیره اشاره کرد.
* اما مسئله انشعاب رضا روستا و گرایش او به چین را باید با دیده تردید نگریست و آن را به حساب فرصت طلبی سیاسی و تلاش وی برای نزدیک شدن به کانونهای قدرت تلقی کرد، نه اختلاف ایدئولوژیک با حزب توده و شوروی.
1 ـ کنفدراسیون جهانی محصلین و دانشجویان ایرانی (اتحادیه ملی) حمید شوکت، چاپ دوم، 1377، ص 115 2 ـ برگرفته از کتاب ایران بین دو انقلاب، یرواند آبراهمیان، ترجمه احمد گل محمدی و محمد ابراهیم فتاحی ولی یلایی، نشر نی تهران 1377 ص 559 و خاطرات نورالدین کیانوری صص443ـ 433