درباره : سیدمحمود علایی طالقانی
تاریخ سند: 26 دی 1347
درباره : سیدمحمود علایی طالقانی
متن سند:
از : بخش 312 محترما به استحضار می رساند : مقرر فرموده بودند که نامبرده بالا به علت اظهارات خلافی که در مورد اقدامات دولت در زلزله اخیر خراسان نموده بود دستگیر شود.در اجرای امر اقدام و متعاقبا طی گزارشی به استحضار رسید که چون مدارک موجود علیه وی فقط گزارشات خبر واصله است که قابل طرح در دادگاه نمی باشد.
در صورت تصویب نامبرده به نقاط دوردست تبعید شود لیکن مقرر فرمودند آزاد و پس از جمع آوری مدارک نسبت به دستگیری او اقدام گردد.
در اجرای اوامر صادره و در تاریخ 25 /10 /47 در زندان قزل قلعه بدوا با وی مذاکره و تذکرات لازم به او داده شد ولی مشارالیه مدعی گردید که دارای حسن نیت کامل است و علاقمند به اعتلای کشورش می باشد.
و برای این که شاهدی بر مدعای خود ارائه داده باشد کتابی نشان داد که در سال 1329 هجری قمری توسط یکی از فضلای مصر نوشته شده و در این کتاب و نقشه های داخل آن همه جا به نام خلیج فارس اشاره و در تشریح وضعیت خاورمیانه ضمن ذکر نام خلیج فارس بحرین را نیز جزو قلمرو ایران دانسته است.
طالقانی با ارائه این کتاب اضافه کرد که متون این کتاب و سایر منابع مشابه آن که توسط خود مصریان در سالها قبل نوشته شده مأخذ مستندی است در پاسخگویی به یاوه سراییهای بیگانگانی که با دستاویز قرار دادن مطالب بی اساس چشم طمع به قسمتی از خاک ایران دوخته اند.
نظریه : به طوری که نامبرده بالا می گفت این کتاب را هنگامی که در مؤتمر اسلامی در قاهره (در زمان حیات آیت الله بروجردی)1 شرکت داشته خریده و نسخه ای از آن در ایران یافت نمی شود و تقاضا داشت که چون برای تفسیر برخی آیات قرآن به آن نیاز دارد پس از بهره برداری به وی مسترد گردد.
در این زمینه به او قول داده شد که تا روز دوشنبه 30 /10 /47 کتاب مسترد خواهد گردید.
کتاب مزبور به زبان عربی است که عینا جهت استحضار و صدور اوامر لازم از عرض می گذرد.
ضمنا برای مراقبت کامل از طالقانی و جمع آوری مدارک لازم علیه او شرح به پیوست جهت ساواک تهران تهیه شده مستدعی است در صورت تصویب امضاء فرمایند.
رئیس بخش 312 ـ عطارپور رئیس اداره یکم عملیات و بررسی.
ثابتی کتاب را مسترد کنید ولی هر وقت که لازم بود بایستی ارائه دهد 26 /10
توضیحات سند:
1ـ حضرت آیت الله حاج آقا حسین طباطبایی بروجردی، در سال 1292 ه .ق.
، چشم به جهان گشود و در سال 1380 ق.
، بدرود حیات گفت.
آیت الله بروجردی، پس از مرحوم آیت الله حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی، از بزرگترین زعمای جهان شیعه بشمار می رود.
پس از تحصیل مقدّمات در بروجرد، به اصفهان رفت و به تعلیم فقه و اصول و فلسفه مشغول گشت.
در اواخر عمر مرحوم آخوند خراسانی، بیش از 8 سال، محضر آن فقیه بزرگ را درک نمود.
سپس در نجف و بروجرد، به تدریس مشغول گردید.
در سال 1323، امام خمینی و برخی مدرّسان بزرگ قم، وی را به حوزه علمیه دعوت کردند و او هم به تدریس، هدایت حوزوی و زعامت و مرجعیّت پرداخت.
آیت الله بروجردی، در تربیت فضلا و علما، روش خاصّی داشت و در اداره مدارس علمیّه و تحوّلات در دروس، برنامه های جدیدی در پیش گرفتند.
تأسیس مدارس علمیّه در شهرها و استانها، تقویّت حوزه های سایر کشورهای اسلامی، ارتباط با مراکز علمی جهان اسلام، بنای مساجد بزرگ در قم، شهرها و کشورهای اسلامی، از جمله اقدامات ایشان بود.
از آیت الله بروجردی، آثار تحقیقی و علمی بسیاری به جای مانده است.
ایشان، در سال 1340 ش.
، پس از یک بیماری کوتاه درگذشتند.
(حجّت الاسلام علی دوانی، شرح حال آیت الله بروجردی، تهران، 1378.)