دانشکده‌های دانشگاه فردوسی در روز جاری 29/8/57 باز، رفت و آمد دانشجویان به دانشکده‌ها در جریان بوده
تاریخ سند: 29 آبان 1357
دانشکده‌های دانشگاه فردوسی در روز جاری 29/8/57 باز، رفت و آمد دانشجویان به دانشکده‌ها در جریان بوده
متن سند:
از: [شهربانی خراسان] تاریخ:29 /8 /1357به: [سازمان خراسان] شماره 2 /25 /542
تلفنگرام
دانشکده‌های دانشگاه فردوسی در روز جاری 29 /8 /57 باز، رفت و آمد دانشجویان به دانشکده‌ها در جریان بوده ولی کلاس تشکیل نگردیده است. در مجتمع آموزشی مرکز پزشکی شاهرضا از [ساعت] 700 روز جاری 29 /8 /57 دکتر روحانی و پروفسور رضوانی و چند تن دیگر از استادان و دانشجویان اجتماع و موجبات تشکیل نمایشگاه عکسی از افراد به اصطلاح مبارز و جلسه سخنرانی را فراهم که به تدریج جمعیتی در حدود 800 نفر از طبقات مختلف که اکثراً دانشجو بوده‌اند تشکیل، در ساعت 1115 وسیله فرماندار نظامی منطقه که اطراف بیمارستان موصوف را محاصره نموده بودند دو نفر دکتر مذکور به فرمانداری نظامی دلالت و در ساعت 1130 اجتماع‌کنندگان شروع به پیاده روی در محوطه بیمارستان شاهرضا نموده و پس از دادن شعارهای مضره برعلیه کد 66 و به نفع خمینی در مرکز بیمارستان مجدداً اجتماع و اعلام نمودند تا مراجعت اشخاص یاد شده متفرق نخواهند شد.
در خبر اضافه شده است که دکتر روحانی سخنرانی خود را پیرامون کشتار بیرحمانه فرماندار نظامی مشهد و مجاهد به اصطلاح شهید منوچهر رزاقی1 و حمله به نظام حاکم و کد 66 و ادامه مبارزه و محکوم کردن دولت نظامی و اعلام مجدد همبستگی کلیه صنوف نیز ایراد نموده است.
همزمان در ساعت 930 نیز تعدادی حدود 3000 نفر از طبقات مختلف مردم که اکثراً نیز دانش‌آموز و دانشجو بوده‌اند در مقابل منزل آیت‌الله قمی اجتماع و ضمن دادن شعارهای مضره، پلاکاردی که بر روی آن نوشته بودند (هر کس انسانی را بیگناه بکشد آنجاست که عموم فرزندان آدم را کشته باشد) و از طرف مهندسین که به جامعه روحانیت پیوسته‌اند با خود حمل و به طرف منزل آیت‌الله مرعشی حرکت و در منزل موصوف، شیخ شمس در مورد کشتار اخیراً نیشابور و دیگر شهرستان‌ها و محکوم کردن نظام حاکم و اهانت به کد 66 سخنرانی‌هائی ایراد و خطاب به مردم تأکید نموده است اسلحه تهیه کنید و آماده جنگ مسلحانه باشید و گوش به حرف پدر و مادر و اقوام خود ننمائید و اگر پدر و مادرتان کفر بگویند آنها را بکشید و سپس مطالبی تحریک‌آمیز عنوان و پس از آن شیخ ژولیده اشعاری بسیار زننده برعلیه مهندس شریف‌امامی2 سروده و اظهار نموده است کتابی به نام تیر آخر که اخیراً چاپ نموده است در اختیار همگان قرار خواهد داد و پس از آن به دستور شیخ شمس تظاهر کنندگان مجدداً مبادرت به دادن شعارهای مضره برعلیه کد 66 نموده و در پیشاپیش آنان نیز موسوی خراسانی و شیخ مرتضوی و شیخ علی تهرانی در حرکت و متعاقب آن تعدادی از تظاهر کنندگان وارد صحن عتیق شده و ضمن دادن شعارهای مضره برعلیه کد 66 در قسمت درب ورودی ایوان بین صحن نو و صحن پهلوی که عبارت در عهد شهریاری کد 66 تجدید کاشی کاری گردیده اجتماع و اظهار نموده‌اند نام کد 66 باید پاک شود.
تظاهرکنندگان در ساعات مختلف به وسیله مانور نیروی نظامی و پرتاب نارنجک و گاز اشک‌آور متفرق و اتفاق سوئی رخ نداده است.
ضمناً در ساعت 1410 تعدادی حدود 50 نفر از نوجوانان ضمن در دست داشتن تمثال‌هائی از اعلیحضرتین در خیابان مبادرت به دادن شعارهای میهنی نموده که با مراقبت نیروهای فرماندار نظامی، ضمن تفهیم مقررات مربوطه متفرق شدند.
اضافه می‌شود که اغلب دکاکین واقع در خیابان‌های اصلی در روز جاری بسته بوده ولی در خیابان‌های فرعی اکثراً باز بودند. سرهنگ نوروزی
از شهربانی . غنی‌آبادی
از ساواک . فتوت راد
ساعت 1840 روز 29 /8 /57 بایگانی شود.
توضیحات سند:
1. شهید منوچهر رزاقی در سال 1312ش در یکی از روستاهای اطراف قوچان به دنیا آمد. پس از طی دوران ابتدایی و دبیرستانی و اخذ دیپلم، به عنوان معلم در آموزش و پرورش استخدام شد. مدتی سرپرست آموزش ابتدایی شهرستان قوچان بود و سپس به مشهد منتقل و به تدریس مشغول شد. از سال 1342ش و همراه با نهضت امام خمینی (ره)، در جریان مبارزه قرار گرفت و به همین دلیل نیز از قوچان به مشهد آمد. او که در جریان راهپیمایی و تظاهرات مشهد فعالیت داشت، در تظاهرات روز بیست و ششم آبان ماه سال 1357ش در چهارراه شهدای مشهد مورد اصابت گلوله قرار گرفت و به شهادت رسید.2. جعفر شریف‌امامی، فرزند محمدحسین نظام‌الاسلام در 27 خرداد 1291 ﻫ ش در تهران متولد شد. وی تحصیلات متوسطه را در تهران به پایان رسانید و براى ادامه‌ی تحصیل به سوئد و آلمان رفت و در این کشور آخرین مدرک تحصیلى خود را در رشته‌ی برق کسب کرد. او در ایران، در راه‌آهن دولتى شاغل بود و به معاونت این سازمان رسید. در سال 1324 مدیرعاملى بنگاه آبیارى، در تیر و اسفند 1329 در دولت رزم‌آرا وزارت راه و در دولت نظامی سپهبد فضل‌الله زاهدى مدیریت عامل سازمان برنامه را به دست گرفت و در سال 1333 به سناتورى تهران انتخاب شد. شریف‌امامى در دولت دکتر منوچهر اقبال وزیر صنایع و معادن شد و در شهریور 1339به نخست‌وزیرى رسید. دولت مستعجل شریف‌امامى ثمره‌ی یک دوره تنش‌هاى جدى در روابط ایران و آمریکا بود. تشدید فعالیت جناح‌هاى وابسته به «حزب دموکرات» آمریکا در ایران به اعتصاب معلمین و کشته شدن دکتر ابوالحسن خانعلى و سرانجام سقوط دولت شریف امامى در اردیبهشت 1340 انجامید. او در سال 1342 مقام ریاست مجلس سنا را به دست گرفت و تا آستانه‌ی انقلاب اسلامى ایران، به مدت 15 سال در این سمت بود.
جعفر شریف‌امامى در مرداد 1346 به ریاست مجلس مؤسسان سوم رسید که وظیفه داشت نیابت سلطنت فرح پهلوى را تسجیل کند. با آغاز امواج انقلاب اسلامى ایران، محمدرضا پهلوى در یکى از واپسین تلاش‌هاى خود به فراماسونرى و استاد اعظم آن، جعفر شریف‌امامى متوسل شد و وى را در نقش دیرینش، به عنوان محور تفاهم و «آشتى» سیاست‌هاى بیگانه‌ی مؤثر در ایران به صدارت رسانید. برخلاف تصور شاه، هر چند شریف‌امامى طى دوران «شیخوخیت» خود، به عنوان سمبل «آشتى» و «تفاهم» کانون‌هاى قدرت بیگانه وجهه‌اى اندوخته بود و لذا مى‌توانست نمادى از «آشتى بین‌المللى» به شمار رود، ولى او هیچ گاه نتوانست در سطح مردم به عنوان یک چهره‌ی «وجیه الملّه» مطرح شود. جعفر شریف‌امامى در تاریخ 14 /8 /1357 از صدارت استعفا داد و جاى خود را به دولت نظامى ارتشبد غلامرضا ازهارى سپرد. شریف امامی ثروت زیادى در دوران حیات خویش اندوخت. احمد شیبانى ـ از نزدیکانش ـ به فردوست اطلاع داده است که هنگام خروج از ایران زمان انقلاب 17 میلیون دلار به حساب خود در خارج ریخته بود. شریف امامى از مهره‌هاى واسط و محلل به شمار مى‌رفت که در شرایط بحرانى از او استفاده مى‌شد. یک بار پس از علاء و قبل از امینى در سال 1339 و بار دیگر در اواخر عمر رژیم در سال 57 به سمت نخست وزیرى رسید که نهایتا با وقوع حادثه‌ی 17 شهریور در زمان صدارت وى، او نیز از صحنه کنار رفت.
وى از دوران جوانى عضو تشکیلات ماسونى بود و در تشکیلات ماسونى، به استاد اعظمى رسید و از چهره‌هاى وابسته به سیاست غرب بود و پس از پیروزى انقلاب اسلامى، به انگلیس پناهنده شد و در سال 1378 در آمریکا درگذشت.
رجال عصر پهلوی به روایت اسناد ساواک، کتاب هفدهم، جعفر شریف امامی به روایت اسناد ساواک، تهران، مرکز بررسی اسناد تاریخی، 1385.