حسین مصدقی
تاریخ سند: 6 خرداد 1342
حسین مصدقی
متن سند:
شماره: 4388 تاریخ6 /3 /1342حسین مصدقی
حسین مصدقی1 کتباً اعتراف نموده که در مورد 4 فقره اعلامیه علما شخصاً با چاپخانه ایرانیان واقع در بازار مسجد جامع تماس داشته و 4 فقره اعلامیه را به شرح زیر اعلام نموده است.
جمع‌آوری امضاء ازطرف بازاریان مربوط به پشتیبانی از علماء. پاسخ تلگراف آقای حکیم. متن تلگراف آقای حکیم. پشتیبانی علماء کرمان.2
ضمناً اظهار می‌دارد که اعلامیه‌های مشروحه بالا را علماء نامبرده زیر به او داده‌اند که به چاپ برساند روی هم رفته همین آقایان علماء را مسئول هرگونه اعلامیه‌ای می‌داند که به نفع روحانیت تمام می‌شود.
آقایان حاج آقا باقر قمی. آقا سید محمد حسین علوی بروجردی3. حاج سید محمد علی سبط،4 حاج سید علی نقی تهرانی. حاج سید باقر شهیدی.5 سید محمد حائری. حاج سید آقا خلخالی.6 حاج سید احمد شهرستانی.7 حاج سید صادق لواسانی. حاج آقا جعفر خندق‌آبادی.8 حاج سید صدرالدین جزایری.9
توضیح این که علماء فوق اکثراً طراز اول و پیشنماز می‌باشند.
فعلاً بایگانی شود
اصل در م- س سابقه ضمیمه شود - 19 /3 /42
305
توضیحات سند:
1. حاج حسین مصدقی، فرزند محمد در سال 1282 ﻫ ش در شهر تهران به دنیا آمد. او که در بازار تهران به کاغذ فروشى اشتغال داشت، در سال 1341 در جریان مخالفت با قانون انتخابات انجمن‌هاى ایالتى و ولایتى داراى فعالیت‌هاى گسترده‌اى بود. در راستاى همین فعالیت‌ها در تاریخ 1 /3 /1342 به ساواک احضار و 23 روز بعد به اتهام همکارى با روحانیون در نشر اعلامیه، دستگیر و به مدت 8 روز زندانى شد. وی در تاریخ 11 /12 /1343 مجدداً به اتهام عضویت در هیئت‌هاى مؤتلفه دستگیر که 6 روز بعد از او رفع سوء ظن شد. مشارالیه در تاریخ 17 /11 /1343 به ساواک گفت: «حدود سه ماه است با حضرت آیت‌الله خمینى مربوط هستم و رساله ایشان را چاپ مى‌کنم». حسین مصدقى مجدداً در تاریخ 2 /8 /1346 مورد سوء ظن قرار گرفت، ولى زندانى نشد. حاج حسین مصدقی یکی از عوامل اصلی چاپ و توزیع رساله‌های حضرت امام خمینی(ره) بود و در این راه تلاش های فراونی داشت. وى در تاریخ 1 /5 /1350 به علت سکته قلبى درگذشت2. در این زمان تلگراف‌های فراوانی از داخل و خارج کشور در حمایت از حضرت امام(ره) و سایر علماء منتشر می‌شد که به شدت رژیم را دچار وحشت می‌کرد. در اعلامیه‌ی مردم کرمان برای حضرت امام(ره) آمده است: «مجاهدات خالصانه و غیورانه آن مرجع عالیقدر و سایر آیات عظام قم در راه دفاع از حریم مقدس دیانت و حمایت از سنگر عظیم روحانیت و حوزه مقدسه علمیه قم مورد پشتیبانی کامل ما است و در اجرای اوامر مطاع حضرت آیت‌اللهی از هیچگونه فداکاری مضایقه نخواهیم کرد.» اسناد انقلاب اسلامی، جلد3، صص69 ـ 68
3. آیت‌الله سید محمدحسین علوی طباطبایی، فرزند مرحوم حاج سید ابوالقاسم علوی و دومین داماد آیتاللهالعظمی بروجردی (ره) است که در سال 1304 ﻫ ش در بروجرد متولد شد و در دبیرستان آن شهر تحصیلات خود را تا دیپلم ادامه داد و پس از آن به تحصیل علوم دینی در قم پرداخت. بعد از فراغت از سطوح در نزد استادان حوزه، هفت سال در درس آیتاللهالعظمی بروجردی(ره) حاضر شد. پس از فوت آیت‌الله العظمی بروجردی به تهران مراجعت کرد و در مسجد فخریه این شهر بعد از فوت آیت‌الله حاج سید محمد باقر بحر‌العلوم تهرانی به اقامه جماعت پرداخت. وی علاوه بر تحصیلات جدید و قدیم به زبان انگلیسی نیز تسلط داشت و در نویسندگی نیز توانا بود. آیت‌الله علوی بروجردی در سال 1384 دار فانی را وداع گفت.
4. آیت‌الله سیدمحمدعلى سبط، فرزند سید محمد نبى، در سال 1291 ﻫ ش در نجف اشرف متولد شد. پس از فراگیری سطوح نزد آیات عظام سید ابوالقاسم خویى و آقا شیخ محمد على کاظمى و آقا سید على نورى و آقا میرزا محمد على عراقى از درس بزرگانی چون آقا ضیاء عراقى و آقا شیخ محمد کاظم شیرازى استفاده برد. وى در سال 1317 ﻫ ش به تهران آمد و از مدرسین مدرسه مروى شد. وی در مسجد مروى اقامه جماعت داشت و از آیات عظام: عراقى اصفهانى و سید عبدالحسین شرف‌الدین اجازه اجتهاد گرفت و بر برخى کتب درس نیز حواشى نوشت. وى در سال1366 درگذشت و در مشهد مقدس به خاک سپرده شد.
5. آیت‌الله سید محمد باقر شهیدى، فرزند حاج سید هاشم گلپایگانى در سال 1279 ﻫ ش در گلپایگان متولد شد. مقدمات را نزد استادان محل فراگرفت و در سال 1299 به نجف اشرف مهاجرت کرد. وی سطوح را نزد علمایى چون مرحوم آیت‌الله میرزا ابوالحسن مشکینى گذراند و پس از آن به سامرا رفت و مدت یکسال و نیم در آنجا اقامت کرد و از محضر درس آیت‌اللّه العظمى آقا میرزا عبدالهادى شیرازى بهره برد.
در سال 1303 پس از فوت پدر به ایران مراجعت و پس از یک سال توقف در گلپایگان، به اصفهان رفت و از درس مرحوم آیت‌اللّه حاج سید محمد صادق بهره‌مند شد. در سال 1305 مجدداً به نجف اشرف مشرف شد و در درس آیات عظام عراقى، اصفهانى، نائینى و آقا سید ابوتراب خوانسارى شرکت جُست. در سال 1309 به شهر «برحا» (هندوچین) مسافرت کرد و تا سال 1320 در آنجا به تبلیغ احکام اسلامى اشتغال داشت، پس از آن به ایران آمد و در شهر اراک ساکن شد.
در سال 1335 به منظور شرکت در جشن چهاردهمین قرن ولادت امام على (ع) که در پاکستان منعقد شده بود، به دعوت انجمن پاوگار مرتضوى کراچى به اتفاق عده‌اى از علما از جمله حجت الاسلام والمسلمین آقای فلسفى به آنجا رفت.
از جمله تألیفات وى : ترجمه کتاب الامراض الاجتماعیه و علاجهم، با عنوان درد و درمان . ترجمه کتاب کشف المحجه، با عنوان راهنماى سعادت . ترجمه نسیم الصباح و شرح دعاء صباح و کتاب ادعیه و تهلیلات فى الایات البینات است.
وى تا سال 1353 ش در تهران میدان قزوین اقامت داشت و در مسجد آن محل به اقامه جماعت مى‌پرداخت. ایشان در سال 1354 درگذشت.
6. آیت‌الله سید محمد مهدى خلخالى، فرزند سید فاضل موسوى خلخالى در 1304 ﻫ ش در رشت متولد شد. در چهار سالگى به علت فوت پدر به همراه مادرش از رشت به نجف اشرف مهاجرت کرد و نزد علماى بزرگى همچون عمویش سید محمد خلخالى، آیت‌الله میرزا حسن یزدى، آیت‌الله مجتبى لنکرانى، آیت‌الله شیخ حسن حلى، آیت‌الله العظمی سید محسن حکیم و آیت‌الله العظمی سید ابوالقاسم خوئى به تحصیل علوم دینى پرداخت. در سال 1339 به تهران عزیمت کرد و در مسجد صدریه واقع در خیابان رسام میدان خراسان به تبلیغ دین و اقامه جماعت پرداخت. وى صاحب تألیفاتى همچون شرح عروه‌الوثقى، کتاب حج، یک دوره حاشیه بر کفایه‌الاصول، تقریرات درس آیت‌الله خوئى در مکاسب و تقریرات دوره کامل اصول معظم‌له، تقریرات درس طهارت، شرح بر عروه‌الوثقى بنام فقه شیعه. رساله‌اى در اوضاع و تقیه می‌باشد. وی از سال 1385 در مشهد زندگی می‌کند.
7. آیت‌الله سید احمد شهرستانی، فرزند سیدعلی اصغر در سال 1285 ﻫ ش در نجف متولد شد. پس از طی دوره ابتدایى به فراگیرى دروس حوزوى پرداخت. آیت‌الله شهرستانى از درس مرحوم آیت‌الله مشکینى، آیت‌الله نائینى، آیت‌الله عراقى، و آیت‌الله سید ابوالحسن اصفهانى استفاده کرد و در سال 1310 به درجه اجتهاد رسید. آیت‌الله شهرستانى پس از پایان درس به ایران بازگشت و در تهران به تدریس فقه و اصول مشغول شد و در مسجد سنگى تهران به اقامه جماعت و نشر معارف اسلامى پرداخت. آیت الله شهرستانی سرانجام در 15 مهرماه 1370 در تهران درگذشت و در حرم حضرت معصومه به خاک سپرده شد.
8. حجت‌الاسلام جعفر خندق آبادى، فرزند حاج شیخ احمد در سال 1272 ﻫ ش در تهران متولد شد، پس از طى مقدمات به تحصیل دروس حوزوى پرداخت. وى در سال 1358 دار فانى را وداع و در جوار حضرت عبدالعظیم (ره) به خاک سپرده شد.
9. آیت‌الله سید صدرالدین جزایرى، فرزند حسین در سال 1273 ﻫ ش در تهران به دنیا آمد. پدرش از نوادگان سید نعمت‌اللّه جزایرى بود. سید صدرالدین در 1278 در 4 سالگی با پدرش از نجف به تهران آمد و مقدمات علوم دینى و ادبیات و سطوح را به مدت 12 سال علاوه بر پدر در خدمت محمد تنکابنى، شیخ محمدرضا نورى و احمد آشتیانى آموخت. در 1295 به مشهد رضوى رفت و نزدیک 7 سال از مجلس درس استادانى چون حاج سید حسین آقا قمى و میرزا محمد کفایى فرزند آخوند خراسانى، معروف به آقازاده بهره‌مند شد. وی سپس به نجف کوچید و 10 سال نیز در این شهر از حوزه درس میرزا محمدحسین نائینى، شیخ محمد حسین کمپانى و سید عبدالغفار مازندرانى و 5 سال در کربلا از حوزه‌هاى درس استادان آن سامان بهره جست. آیت‌الله جزایری سرانجام براى دیدار پدر به تهران آمد و در مسجد بازار عباس آباد به اقامه نماز جماعت و تدریس فقه و اصول پرداخت. سید صدرالدین از مشاهیر علماى تهران بود و به داشتن فضل فراوان در علوم دینى آوازه داشت و در میان مردم از حرمت و قداست فراوانی برخوردار بود. وى از مخالفین سرسخت دربار پهلوى و از هواداران حکومت دکتر مصدق بود. آِیت‌الله آیت‌الله جزایری در سال 1345 درگذشت و در صحن عبدالعظیم حسنى کنار آرامگاه فرزندش سید محمد حسن به خاک سپرده شد. وى سه پسر به نامهاى محمد حسن، مرتضى و صادق داشت. از نوشته‌هاى او یادداشت‌هایى در عقاید و مسأله ولایت اهل بیت را مى‌توان یاد کرد.