موضوع: اظهارات شیخ‌نجفدری
تاریخ سند: 29 اردیبهشت 1349
موضوع: اظهارات شیخ‌نجفدری
متن سند:
از: 2/ﻫ تاریخ:29 /2 /1349به: 316 شماره: 1016/ﻫ
موضوع: اظهارات شیخ‌نجفدری
ساعت 21:00 روز 14 /2 /49 شیخ نجفدری در تکیه سروینه باغ حومه شهرستان ساری روی منبر ضمن بحث پیرامون آفرینش انسان اظهار داشته: دادن حقوق مساوی به زن و آزاد گذاشتن او در اجتماع کار زشت و ناپسندی است و زن و مرد حقوق مساوی ندارند کما اینکه در مباحث ارثی برای پسر دو برابر دختر ارث منظور گردیده است. وی ضمناً درباره کشف حجاب گفته است: اگر زنی بدون حجاب پست ریاست آموزش و پرورش را هم بگیرد1 هیچ‌گونه شخصیت معنوی برای خود به دست نیاورده. زنانی که بدون حجاب در خیابان‌ها و مجامع عمومی ظاهر می‌شوند مانند گیاهی هستند که روی مدفوع روئیده می‌شود و دانستن اینکه این زنان از چه تیپ و خانواده‌ای باشد مطرح نیست
نظریه منبع. نظری ندارد.
نظریه رهبر عملیات: با تحقیقاتی که از آقای شکراله شکری راهنمای تعلیماتی پیشاهنگی ساری و یکی از اعضاء انجمن محلی سروینه باغ که در تاریخ فوق اظهارات شیخ نجفدری را استماع نموده به عمل آمده مراتب تائید شده. ضمناً شیخ نجفدری اهل نجفدر از توابع فیروزکوه و طلبه مقیم شهرستان قم می‌باشد که در ماه‌های محرم و صفر از قم به ساری آمده و در تکیه سروینه باغ و تکیه امامزاده یحیی به منبر رفته و در تاریخ 19 /2 /49 به قم عزیمت نموده است.
در ساعت 11:00 روز 4 /3 /49 به بخش 316 واصل گردید.
تابش به پرونده 161119 ضمیمه و ارائه شود. 5 /3 /49
توضیحات سند:
1. اشاره‌ای است به خانم فرخ‌رو پارسای وزیر بهائی آموزش و پرورش در سال های 1347 تا 1349. وی فرزند فرخ‌دین، در سال 1301 ﻫ ش در خانواده‌ای بهایی در تهران یا قم به دنیا آمد. پارسای تحصیلات خود را تا درجه دکترای پزشکی ادامه داد و سمت‌هایی از جمله: دبیر دبیرستان‌های تهران، نماینده‌ی مجلس شورای ملی و معاون پارلمانی وزارت آموزش و پرورش را عهده دار بود. در سند زندگینامه ساواک‌ِ وی چنین آمده است: «نامبرده فاقد سابقه مضره سیاسی بوده و طرفدار سیاست غرب و رژیم مشروطه سلطنتی و عضو حزب «ایران نوین» و کانون مترقی و رئیس جمعیت زنان دانشگاهی می‌باشد. مشارالیها زنی محتاط، ترسو، معرفی شده و همسر تیمسار شیرین‌سخن است.» گزارش خبری تاریخ 18 /11 /42 حاکی است که در محل جامعه لیسانسیه‌های وابسته به رضا معرفت، ناصر هیدی مدیر دبیرستان ملی مدائن اظهار داشته‌است: «خانم دکتر پارسای، مبلغ ششصد هزار تومان از وجوه دبیرستان رضاشاه کبیر سوءاستفاده نموده منتهی سعی می‌شود که سروصدای موضوع بلند نشود. لیکن در بخش دو فرهنگی، کلیه کارمندان از جریان باخبر شده‌اند و معرفت گفته‌های وی را تائید نموده است».طبق گزارش دیگری از ساواک، مشارالیها بهایی بوده و به خاطر ترس از روحانیت و اوج‌گیری مخالفت با وی سعی داشته تا قضیه برملا نشود.
در یکی از گزارش‌های ساواک در تاریخ 8 /9 /52 راجع به وی آمده است: «نامبرده بالا اظهار داشته وقتی خانم پارسای وزیر آموزش و پرورش از سفر خارج از کشور برگشته، هفت چمدان پر از اجناس مختلف با خود آورده و مأموران گمرک با ترخیص آنها مخالفت نمودند، لذا راننده مذکور با مراجعه به رئیس گمرک چمدانها را گرفته و تحویل خانم وزیر داده و مشارالیه در مقابل این خدمت به رئیس ناحیه 11 آموزش و پرورش تلفن زده و از طریق رئیس اداره مزبور یک گواهینامه ششم ابتدایی با معدل 25 /13 به وی داده است.» ساواک تهران در گزارش‌های بعدی مدرک تحصیلی نامبرده‌ی فوق و وضعیت روحی و رفتاری‌اش را مورد بررسی و تائید قرار داده است. ضمناً جامعه‌ی زنان ایرانی در نامه‌ای به فرح، خواستار برکناری و عدم شرکت رسمی مشارالیها در مراسم جمعیت جامعه‌ی زنان شده‌اند. پارسای در دوران تصدی خود در وزارت فرهنگ، مروج فساد و بی‌دینی بود و به دلیل مذهب بهائیت و ضدیت با اسلام، مدارس اسلامی، خصوصاً مدارس دخترانه را همواره تحت فشار و محدودیت قرار می‌داد. در چندین مورد با همکاری ساواک و هجوم به مدارس دخترانه، چادر و روسری دختران را برداشته و هتک حرمت کردند. وی عضو کلوپ روتاری ایران بود و پدرش اولین کسی بود که نخستین مجله‌ی اختصاصی زنان را نشر داد، پارسای نماینده دوره‌ی 21 مجلس شورای ملی بود و پس از مدتی معاونت پارلمانی وزارت آموزش و پرورش در 2 /8 /47 به جای آقای هدایتی وزیر آموزش و پرورش شد و تا 10 /2 /53 در این پست باقی ماند. او قبل از وزارت مالک یک آموزشگاه دخترانه بود.
فرخ‌رو پارسای در کارهای زیر مشارکت داشته و با سازمان‌ها و مؤسسات و جمعیت‌های متعددی همکاری می‌کرد: ایجاد و تأسیس انجمن بانوان فرهنگی، رئیس جمعیت زنان دانشگاهی ایران، رئیس سازمان همکاری جمعیت‌های زنان، نایب رئیس هیأت مدیره‌ی شرکت تعاونی فرهنگیان، عضو شورای ورزشی بانوان و رئیس کمیسیون فرهنگی شورای عالی جمعیت‌های زنان. وی پس از پیروزی انقلاب اسلامی دستگیر و پس از محاکمه توسط دادگاه انقلاب اسلامی در اردیبهشت 1359 به مرگ محکوم شد.
ر.ک: زنان دربار به روایت اسناد ساواک، فرخ‌رو پارسای، تهران، مرکز بررسی اسناد تاریخی، 1382