موضوع: روحانیون
تاریخ سند: 8 آبان 1345
موضوع: روحانیون
متن سند:
شماره: 1324 /303 تاریخ:8 /8 /1345موضوع: روحانیون
تعداد 9 برگ اوراق تلگرافات مخابره شده به عراق که توسط ربانی شیرازی1 و حسینعلی منتظری جهت آقایان خوئی شاهرودی حکیم ـ خمینی ـ شیرازی درخواست مخابره شده جهت هرگونه بهره‌برداری به پیوست ایفاد می‌گردد.2
رونوشت برابر اصل است. ه
اصل در پرونده حسینعلی منتظری بایگانی است.
در پرونده روح‌اله موسوی خمینی بایگانی شود.
23 /8ـ اوانی
م ـ و
959
توضیحات سند:
1. آیت‌الله عبدالرحیم ربانی شیرازی، فرزند بمانعلی در 1301 ﻫ ش در شیراز متولد شد. پس از طى مقدمات علوم و معارف دینى در 1327 به قم عزیمت کرد و در درس آیات عظام بروجردى و مجاهدى شرکت کرد تا به درجه اجتهاد رسید. آیت‌الله ربانى شیرازی از سال 1320 فعالیت سیاسى خود را آغاز کرد و به عضویت حزب برادران جنوب به رهبرى سید نورالدین شیرازى در آمد. در آن سالها مبارزه‌اى سخت را علیه فرق منحرف صوفیه، بابیه و بهائیه شروع کرد که در اثر آن تنها در سروستان 80 نفر به دین اسلام گرویدند و تا 1325 ش عضو این حزب بود. پس از وفات آیت‌الله بروجردى وى اولین کسى بود که مرجعیت و زعامیت سیاسى و دینى امام خمینى(ره) را مطرح کرد. در فاصله 1342 تا 1357 بارها دستگیر شد و به زندان افتاد و سال‌هاى طولانى را در زندانهاى رژیم سپرى کرد و یا در شهرهای فیروزآباد، کاشمر، سردشت و جیرفت تبعید بود. بیشتر اعلامیه‌هایى که در فاصله 42 تا 57 به اسم حوزه علمیه قم منتشر گشت به وسیله ایشان نوشته شد. پس از پیروزى انقلاب اسلامى نماینده حضرت امام(ره) در استان فارس و نماینده مردم این استان در مجلس خبرگان قانون اساسى بود. همچنین از طرف امام به عنوان عضو فقهاى شوراى نگهبان منصوب شد. در 16 فروردین 1360 توسط گروه فرقان مورد سوءقصد قرار گرفت و خوشبختانه جان سالم به در برد. اما در 17 اسفند همان سال هنگامى که براى شرکت در جلسه شوراى نگهبان از شیراز عازم تهران بود دچار سانحه مشکوک رانندگى گردید و به لقاءالله پیوست. وى صاحب آثار و تألیفاتى نیز بود. از جمله 16 جلد تعلیقات بر وسائل‌الشیعه و نیز تعلیقات بر بحارالانوار و غیره ....رک: یاران امام به روایت اسناد ساواک، کتاب شانزدهم، آیت‌الله حاج شیخ عبدالرحیم ربانی شیرازی، تهران، مرکز بررسی اسناد تاریخی، 1379
2. اشاره به نامه اعتراض‌آمیزی است که آقایان ربانی و منتظری از زندان قزل‌قلعه برای علمای مذکور و سایر علما نوشتند. ر.ک: اسناد انقلاب اسلامی، مرکز اسناد انقلاب اسلامی، ج2، ص149.